Het voorbije jaar heb ik veel gewandeld, veel meer dan de voorgaande jaren. Omdat ik er zo dikwijls over schreef, leek mijn blog soms wel een wandelblog.
Ik wil graag terug naar de essentie, naar die blog vol verwondering. Maar ik blijf zeker mijn wandelverhalen delen omdat ik dat graag doe en omdat het mijn lezers inspireert.
Vandaag is er dus dit eerste bericht in de nieuwe stijl. Eentje met impressies en verwondering gesprokkeld tijdens de voorbije week.
Jarenlang droomde ik ervan om te gaan wandelen in la Petite Suisse in Luxemburg. Af en toe sprak ik dat verlangen uit maar nooit vond ik iemand die stond te springen om mee te gaan, en alleen vond ik er maar niks aan.
Op 14 april werd die droom plots werkelijkheid. Want Stef en ik werden uitgenodigd om in de paasvakantie met Nina, Nena en Frederik mee te gaan naar Saarland (dat mooie Saarland) en voor we het goed en wel beseften stond die gedroomde wandeling op het programma van dag één. #happyme
Zoals ik al schreef in Leve de lente … in eigen tuin waren we vorige zondag niet bewust op zoek gegaan naar voorjaarsbloeiers in Stokkem. We kenden dit gebied ook alleen maar van onze zomerwandelingen tussen hoge grassen, kaardebollen en andere zomerbloeiers. Prachtig is dat! Maar iets zei me enkele maanden geleden dat we hier naartoe moesten voor onze voorjaarswandeling. En nu weet ik: lente in Stokkem … dat is ook prachtig hoor!