Het voorbije jaar heb ik veel gewandeld, veel meer dan de voorgaande jaren. Omdat ik er zo dikwijls over schreef, leek mijn blog soms wel een wandelblog.
Ik wil graag terug naar de essentie, naar die blog vol verwondering. Maar ik blijf zeker mijn wandelverhalen delen omdat ik dat graag doe en omdat het mijn lezers inspireert.
Vandaag is er dus dit eerste bericht in de nieuwe stijl. Eentje met impressies en verwondering gesprokkeld tijdens de voorbije week.
Winterslaap
Ik leek wel in slaap gesukkeld tijdens de winter. Heel vaak ontdekte ik op vrijdagavond dat ik ‘ons erf’ tijdens de voorbije werkdagen alleen verlaten had om boodschappen te doen. Buiten gaan, dat was even de brievenbus leegmaken of vlugvlug wat frisse lucht opsnuiven in de achtertuin.
Tijdens het weekend waren er gelukkig de wandelingen, als tegenwicht voor dat vele stil- en binnenzitten. Ook tijdens mijn werkdagen wilde ik vaak naar buiten trekken maar er waren altijd andere prioriteiten. Ik merkte ook dat er minder ruimte was voor verwondering want verwonderd zijn vraagt tijd. Het valt niet te rijmen met een jachtig ritme.
Een frisse lentebries
En dan is de lente daar.
Weer met mijn handen in de aarde wroeten is heerlijk. De zon op mijn wang voelen, de vogels luidkeels horen zingen, die frisse bries ruiken. En dan de eerste kievit van het jaar horen roepen en boven de akker zien duikelen, daar veert mijn hart van op.
Met die voorjaarskriebels komt ook de goesting om overdag weer vaker stil te staan bij het buitenleven. Om tijdens pauzes niet de laatste nieuwtjes te lezen, maar even naar buiten te gaan. Of, als de regen me binnenhoudt, door het raam naar buiten te kijken. Naar hoe de natuur ontwaakt en de wereld meer kleur krijgt.
Ik hou van alle seizoenen maar nog het meest van de lente. Tijdens die eerste lentedagen ging ik sprokkelen. Teksten en beelden deel ik hier met jou. Ik wou dat ik ook die heerlijke bloemengeuren met je delen kon.
Buitensprokkels
Op zondagnamiddag maken Stef en ik een wandeling zoals we er tientallen maakten vorig jaar. Door de boomgaarden, de heuvel op, langs de kapel, langs de akkers, door de holle wegen en terug. Een lus van bijna 7 kilometer.
Het is vandaag 14 maart. De knoppen dikken aan de fruitbomen, de eerste lichtgroene blaadjes ontvouwen zich langzaam. Voor fruitbloesem is het nog te vroeg. Maar in de eerste holle weg is het pad bestrooid met witte bloemblaadjes, afkomstig van de sleedoorn wiens lange takken vol bloesem hoog boven onze hoofden meebuigen met de wind.
Wellense fauna
In mijn schrijfkamer staat de verrekijker altijd binnen handbereik. Om konijnen te kunnen spotten in de plantages. En vogels die neerstrijken op de palen en telefoondraden aan de overkant van de straat. Op maandag haal ik hem boven om twee hazen te volgen in de akker. De voorbije weken tonen ze zich vaak overdag. Ze lijken lange tijd onverstoord maar dan plots kijken ze op en rennen ze weg, de houtkant in.
Sinds een week of twee wordt de voederplaats in onze tuin bezocht door een fazantenhen. Deze week brengt ze gezelschap mee. Elke dag zie ik de twee hennen zaadjes pikken in het gras onder de oude kerselaar. Boven hun kopjes gooien vinken en groenlingen het gros van de zaadjes uit de houder. En wat zij droppen, wordt door de hennen gretig opgepikt.
Bij het wieden in de achtertuin ontdek ik kleine engerlingen. Ik leg ze voorzichtig terug in de aarde en geef ze de tijd om verder te groeien. Ik kijk uit naar hun transformatie tot kevers.
Bloemen en een vroege kolibrievlinder
Het eerste paarse kievitseitje duikt op in de voortuin. Twee jaar geleden ontdekte ik het eerste bloeiende exemplaar pas op 3 april. Alles is een beetje vroeger dit jaar.
Aan de kleine vijver in onze tuin zie ik op vrijdagnamiddag een kolibrievlinder. Hij vliegt even rond, heel laag boven de grond, zoekt al zwevend nectar in de bloempjes van het longkruid en verdwijnt dan naar de tuin van de buren. Hoe verrassend om deze vlinder nu al te spotten. Hij hoort bij warme zomeravonden waarop hij zoeft van bloem naar bloem in de vlinderstruik.
Vrijdag in de late namiddag wandelen Stef en ik rond in het Arboretum van Bokrijk. Het is er rustig qua bezoekers. Soms lijken we alleen met de vogels in de bomen.
Sneeuwklokjes en krokussen zijn op hun retour. Narcissen en sleutelbloemen vormen gele vlekken op beekoevers en onder bomen. Lenteklokjes staan er onopvallend bij en de kleine cyclamen doen zoals steeds eerder exotisch aan in dit lentelandschap. Groot hoefblad spotten we aan een vijver. De bijzondere, roze bloemen lijken wel kunstige sieraden.
Wolkjes
Op zaterdag trekken we naar Heusden-Zolder voor een wandeling in de Vallei van de Laambeek.
Tapijten groene blaadjes verraden waar weldra de kleine, gele sterretjes van het speenkruid zullen verschijnen. Een enkel bloempjes spreidt haar blaadjes al naar de zon.
In een broekbos merk ik kikkerdril op. Plas na plas puilt uit van de dril. Het is een wonderbaarlijk zicht. Het lijkt of we worden bekeken door vele duizenden oogjes. Er heerst stilte. Stilte voor de storm, voor de beweging.
In de late namiddag hangen veervormige wolkjes boven het landschap. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit eerder zulke bijzondere wolken zag. Prachtig!
Op zondagnamiddag zie ik voor ’t eerst dit jaar een wit bloempje van een bosanemoon. Die eerste bloem aantreffen is voor mij elk jaar weer een bijzonder moment. 🙂
En er was ook bloesem. Heerlijk geurende bloesem!
Meer over voorjaarsbloeiers vind je in blogberichten als Lente in Borgloon. Daarin staat ook een foto die Stef vorig jaar maakte van een bosanemoon.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.