Een milde zondagnamiddag voor Pasen. Na een week vol grijze luchten en regen genieten Stef en ik opnieuw van warme zonnestralen. Het is bijna 17 uur als we aankomen in Overbroek, het natuurgebied in het uiterste zuiden van Sint-Truiden. Voor ons zien we de helling van mergel die we op zullen wandelen. Van veraf lijkt het felgroene gras bestrooid met lichtgele confetti.
Het voorbije jaar heb ik veel gewandeld, veel meer dan de voorgaande jaren. Omdat ik er zo dikwijls over schreef, leek mijn blog soms wel een wandelblog.
Ik wil graag terug naar de essentie, naar die blog vol verwondering. Maar ik blijf zeker mijn wandelverhalen delen omdat ik dat graag doe en omdat het mijn lezers inspireert.
Vandaag is er dus dit eerste bericht in de nieuwe stijl. Eentje met impressies en verwondering gesprokkeld tijdens de voorbije week.
Vorige week schreef ik een inleiding voor dit blogbericht.
Die schrapte ik weer.
Ik twijfelde ook enkele dagen of ik dit bericht wel zou publiceren.
En vandaag besloot ik dat het perfect past binnen de ontdekking van je eigen streek (mocht je in Borgloon wonen). Plus: de schoonheid van de lente kan niet genoeg getoond worden. ?
