Zesenveertig jaar geleden stond ik tussen witte bloesem. Het gras kniehoog.
Wat voelde en dacht ik op dat moment waarop ik naar de persoon met de polaroid camera keek? Ik vraag het me af.
Als kind hield ik al van bloesem.
In de kleine boomgaard van de basisschool, waar onze juf ons mee naartoe nam voor een buitenles over bloemen, ontdekte ik de pracht van wit-roze appelbloesem. Ik moet een jaar of acht geweest zijn tijdens dit moment van grootse verwondering.
Anno 2020 is die verwondering er nog steeds. En misschien was-ie er ook al in 1974. Ik kan me goed voorstellen dat ik ook toen al naar al die bloemetjes wees en zei: “Kijk, ooh!” ?
