In De ontdekking van Bretagne en Genieten aan de Bretonse kust schreef ik eerder al over onze reizen naar Bretagne. Een beetje halsoverkop beslisten we om dit jaar terug te keren. In september verkenden we gedurende 9 dagen een stuk van Zuid-Finistère. Dat is het meest Zuid-Westelijke stuk van de neus van Frankrijk.

Wat volgt is geen reisverslag maar een weergave van onze impressies, verspreid over meerdere berichten. Tekst en foto’s over wat ons opviel, over wat indruk op ons maakte. En beelden die volgens ons de Bretonse sfeer weergeven.

Ik ben héél blij dat ik in deze reeks ook foto’s mag opnemen van Marc Fourier. Samen met zijn gezin maakte hij in juli een reis door Finistère. Zij waren net zo onder de indruk van de streek als wij. Telkens ik hun reisfoto’s zag verschijnen op Facebook, werd bij mij het verlangen groter om terug te keren naar Bretagne. En het is ook dankzij Marc en zijn echtgenote Cindy dat we goed voorzien van reisgidsen en kaartjes, inclusief persoonlijke tips, op reis konden. Waarvoor we hen heel dankbaar zijn!
Marc en Cindy organiseren met hun ‘Natuurprikkels’ allerlei leuke activiteiten rond natuur. En op een manier die je zin geeft om nog meer te ontdekken en te ervaren. Wij zijn fan! Wil jij je ook laten prikkelen door natuur? Kijk dan op Natuurprikkels.

We gaan maar eens van start!
Gemakkelijkheidshalve heb ik de foto’s in categorieën onderverdeeld. Het was verre van eenvoudig om uit de meer dan 1000 foto’s die Stef en ik maakten een reeks te selecteren. Hieronder vind je degene die we het meest typerend vinden. Er is ook overlap tussen de categorieën.

De taal
In Finistère kan je er niet naast kijken: onder de Franse naam vind je ook altijd de Bretonse naam van steden, straten, enz. Het Bretons is een taal die door een deel van de bevolking levendig gehouden wordt.
Het Bretonse woord voor Finistère is trouwens ‘Penn ar Bed’. Ze beteken allebei ‘het einde van de wereld’. Penn staat letterlijk voor hoofd of einde.
En dan de uitspraak van die namen… dat is toch even wennen. Ik vind het wel een mooie taal. Op 6 maanden tijd zou je een aardig mondje Bretons kunnen spreken. Dus als ik nu alvast begin te oefenen…

Een ‘pointe’ (een piek) is een ‘beg’. Pointe du Raz (zeg niet ras maar ra) is een landtong die elk jaar door miljoenen mensen bezocht wordt. In september is het er gelukkig rustig.

Het weer
tijdens onze vakantie: afwisselend regen en zon en héél veel regenbogen. Strakblauwe luchten, prachtige wolkenformaties, druilerige periodes, hevige slagregens. ’t Passeerde allemaal de revue.
De foto helemaal bovenaan is gemaakt tijdens een regenbui in Huelgoat. Er ontstond een regengordijn dat mooi oplichtte in de zonnestralen. Een bijzonder moment.

Hevige regen bij aankomst in Concarneau. Iets later klaarde het op en konden we genieten van een leuke avond in deze stad.

Stenen en rotsen
waar gebouwen mee opgetrokken werden, waar afscheidingen mee geconstrueerd werden (zoals op de foto van het blauwe poortje). Op stranden, dijken, in rivieren, vlakbij woonkernen… overal stenen. Stenen die bekleed zijn met (korst)mossen en de typische planten die houden van zilte omstandigheden. En rotsen… gigantische rotsen.

Eén van de vele kapen in de buurt van Pointe du Raz.

Le Chaos in Huelgoat. Stenen die wel neergegooid lijken te zijn door reuzen. Betoverend mooi met al dat mos!

In het bos in Huelgoat. Een boom die vergroeid lijkt met een enorme steen.

Stenen (betonnen) constructies zoals deze kom je dikwijls tegen op de Bretonse stranden.

Nog een bunker. Deels verzonken, deels kunstig versierd. Street art op het strand.

Mossen en korstmossen
in vele kleuren en gedaantes. Overal troffen we ze aan… op stenen, bomen, daken, gevels, betonnen constructies en wegen. Ze waren alomtegenwoordig.

Bemoste boomstammen in Huelgoat langs de ‘Mare aux fées’. Een bijzondere plek in de ‘Argent’, een rivier die in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, goudkleurig oplicht in de zon. Ze zeggen dat hier feeën ronddansen. En je zou het nog gaan geloven ook.

Groene, zachte mossen naast grijze korstmossen op een afgezaagde boomstronk. Een mooie combinatie van texturen en vormen.

Algen
Lange slierten, vreemde bollen met uitstulpingen, groen, bruin, glibberig, sommige vies riekend. Fascinerend, al die verschijningsvormen!

Blauw
Zeewater en luchten (in alle mogelijke tinten blauw, soms neigend naar groen), het felblauw waarmee hekken, kozijnen en luiken geschilderd worden, blauwe bloemen van de vele hortensia’s. Zuid-Finistère is groen én blauw.

Een blauw poortje mét blauwe brievenbus in het mooie dorp Kerkanic.

Deze foto doet me denken aan een schilderij. Is het de compositie? Zijn het de kleuren?

Hier hoor je alleen de branding en de vele meeuwen.

De terugkeer van de vissersboten in Guilvinec.

Zelfs de helikopters zijn blauw.

Geloven in kabouters doe ik al lang niet meer maar toch steekt de twijfel weer op als ik zo’n plaatje zie. In deze setting zou het zomaar waar kunnen zijn dat er hier kabouters leven.

Eén van de vele mooie, eeuwenoude woningen in Quimper.

Zuid-Finistère is zoveel meer dan wat je hier ziet. En het best ervaar je dat natuurlijk zelf. Voor de thuisblijvers staan er nog enkele berichten klaar die ik binnenkort ga posten. Wordt weldra vervolgd …