Vorige week zaterdag stonden we terug op Belgische bodem, na een rondreis van twee weken door Frankrijk. En net zoals het enkele dagen duurde voor ik in het rustigere vakantieritme kwam en alles thuis achter me kon laten, duurde het ook weer enkele dagen om het werkritme hier thuis weer op te pikken en terug te focussen op mijn prioriteiten.
Als je mij of Stef volgt op Instagram, dan zag je tijdens onze vakantie elke dag een nieuwe foto verschijnen. Misschien was jij wel één van de velen die mee genoten vanop afstand. Of begon je stilaan uit te kijken naar de blogberichten over ons Franse avontuur … 🙂 Die blogberichten komen eraan, langzaam maar zeker. Het bericht van vandaag is de voorbode ervan.
Je kent ze wel, die plekken die je één keer bezoekt en die je nadien niet meer loslaten. Voor mij is dat de Zuid-Westkust van Bretagne, het ‘einde van de wereld’: Finistère.
Daar waar het land overgaat in de oceaan. Waar er veel ruimte is voor natuur en je je alleen op de wereld kan wanen, met alleen de geluiden van wind, zee en meeuwen rondom je. Waar verhalen en tradities levendig gehouden worden en waar de Bretonse taal mee het straatbeeld bepaalt.
Het was daar dat ik, na een heel drukke periode, weer kon herademen en alles zijn beloop kon laten. Daar hoog in de heuvels en op kliffen, omringd door rotsen en heide, met zicht op het water, werd alles weer overzichtelijk, letterlijk en figuurlijk.
Dit jaar was ons bezoek aan Finistère echter heel kort. We hadden een rondreis gepland omdat we ook nog andere delen van Bretagne wilden ontdekken. En we hadden ook telkens één tussenstop gepland tijdens onze ritten heen en terug. Vandaar dat we ook een beetje van Normandië konden meepikken.
Vroeger moesten vakanties perfect zijn, met overdag zon en warmte (maar ook niet te veel), heel lekker eten, de meest geweldige logeeradressen en de meest fantastische plekken om te ontdekken. Heel veel superlatieven dus. En dan MOEST ik daar volop van genieten. En liep er iets mis, dan paste dat niet in het perfecte plaatje en kreeg ik het moeilijk.
Dat was vroeger, gelukkig. Ik ben nog altijd geen avonturier en ik hou wel van een beetje comfort (een goed bed, verwend worden met lekkere gerechten) maar reizen is relaxter sinds ik minder moet. Maar als ik honger heb, dan moet/wil ik binnen afzienbare tijd toch liefst iets eten. En als ik echt moe ben, dan moet ik toch wel even rusten. 🙂
Vakanties zijn als het gewone leven. Niet altijd wat ik verwachtte of wat ik gepland had. En soms valt het gewoon niet mee om te genieten van al het moois dat me omringt omdat muizenissen door mijn hoofd spoken of omdat fysieke pijn zich opdringt, wat me ook tijdens deze reis soms parten speelde.
En dan zijn er van die momenten waarop ik plots helemaal ondersteboven ben van wat ik zie, wat ik ervaar. Zodat ik even alles vergeet. Dat ik vol verwondering sta te staren (met open mond, o jawel). En als ik een beetje bekomen ben, wil ik dit moment vastleggen, inprenten in mijn fotografisch geheugen, en nadien ook in dat van mijn camera natuurlijk. En dat zijn de momenten waarvan ik nadien besefte dat ik ze ook in mijn gewone leven nog meer zou willen ervaren.
Ik had deze vakantie nodig, om even letterlijk afstand te nemen van alles wat mij door het jaar bezighoudt. Om weer te zien hoe de lucht overgaat in het water. Om de weidsheid terug te ervaren, en meer vrijheid. Om de tijd te nemen om niks te doen en voor me uit te staren over het water, omdat er tijd genoeg voor was. Om mijn ogen weer te openen voor zoveel moois, en mijn hart om het te ervaren.
De toon is gezet, voor berichten over grillige kustlijnen, over blij verrast worden tijdens natuurwandelingen, het aanschouwen van bijzondere bouwwerken, mooie vondsten, langzaamaanacties, heerlijke warmte, beklijvende momenten en hartelijke ontmoetingen.
Onze reis was een bundeling van verhalen. Verhalen van mensen van vroeger en nu, van mensen die de wereld veranderden, dichtbij of ver van huis. Van mensen die hun dromen nastreefden, ze realiseerden. Van zwarte tijden afgewisseld met voorspoed. Van gebouwen, kunst en stenen. Verhalen die ik onmogelijk allemaal kan vertellen hier, maar stukjes ervan deel ik graag met jou.
In Bretagne, waar het nogal eens (veel) durft te regenen, zeggen ze:
“Quand tu arrives en Bretagne, il pleut, et quand tu en pars tu pleures!”
Wat zoveel wil zeggen als: “Als je in Bretagne aankomt, regent het, en als je vertrekt, dan huil je!” Ik heb niet gehuild tijdens de ochtend van vertrek, maar ik wilde ons vertrek liever uitstellen en nog een tijdje blijven. Het viel me moeilijk, dit afscheid.
Twee dagen later, na de tussenstop in Normandië, was ik blij om weer thuis te zijn. Om te ontdekken dat de grassprietjes weer groen waren en de vijgen rijp. En dat de pompoenstruik in ons moestuintje een grote, groene pompoen voortgebracht had.
Ik was ook blij om terug een blik in mijn schrijfkamer te kunnen werpen, daar waar mijn teksten vorm krijgen.
En enkele dagen lang leek de wereld rondom mij nieuwer, mooier, frisser.
En toen trad de sleur terug in … mooi niet! 🙂
Wil je graag meer lezen over Bretagne, dan kan je hier eerdere berichten terugvinden, van voorgaande reizen.
De ontdekking van Bretagne
Genieten aan de Bretonse kust
Terug naar Finistère
Terug naar Finistère – het vervolg
Terug naar Finistère – in & op het water
Terug naar Finistère – praktisch
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.