Samen op stap … in en rond Dilsen-Stokkem

De zon was besteld voor de vierde Verrassende Blogwandeling en het weer werd zoveel beter dan we ooit hadden durven dromen.
De vierde editie alweer… We hebben nu al in de 4 seizoenen gewandeld, altijd op locaties binnen Limburg of met stukjes net over de grens met Nederland. We hebben veel moois ontdekt, werden dikwijls verrast en genoten van de interactie met de anderen.
In dit bericht vind je foto’s van Frederik Maesen, Marc Fourier én van Stef.

Dilsen-Stokkem op een zondagochtend. Je komt aan op de parking aan Bezoekerscentrum De Wissen, trekt je wandelschoenen aan en neemt dan de witte trap naar de dijk. En daar valt je blik op het water van de Maas dat schittert in de ochtendzon. Betoverend.

En enkele meters verder talrijke, witte bloemschermen van het fluitekruid, witte margrieten, felgele boterbloembloemen … Waar tot voor kort groen de boventoon voerde, tonen lentebloeiers nu hun mooiste kleuren.

Een toefje wilde vogelmelk in de berm, zeldzaam. Het loof van het duizendblad met zijn bloedstelpende eigenschappen, het eetbare zevenblad, de opvallende bladeren van de giftige wolfsmelk.

Nieuwsgierige, jonge runderen die verschrikt weg huppelen als je te dicht bij de draad komt die hun wereld scheidt van de onze. Een eindje verder een zwaargebouwde koe wiens poten haar gewicht duidelijk niet goed meer kunnen dragen. Ze loopt niet maar strompelt.
Even verder steekt het grijs van een reiger af tegen de bruine aarde.

We lachen met en om planten. Heerlijk, goochelen met die Latijnse namen en gooien met kleefkruid. De meidoorn bloeit met helderwitte bloemen langs de lange takken. De geur is bedwelmend. Essen steken met hun kronen hoog boven de struiken uit. Kikkers brengen hun lied.

We kijken over de muur van de brug naar de Oude Maas, badend in de zon. Op haar nest op het water ligt een zwaan, haar grijze hals parmantig op haar melkwitte lichaam gevleid. Ze blijft onverstoord onder onze blikken en kreten van verbazing.

Het Mariapark is gesloten. Een ketting met hangslotje houdt de twee poorten resoluut gesloten. We kunnen de Oude Toren en het mooie beeld van de aartsengel niet van dichtbij bekijken. Spijtig.

Het mooi aangeklede terras van Vivendum, met zicht op het water van de Oude Maas, nodigt uit tot een rustpauze. We stappen nog een eindje verder en nemen foto’s van de boshyancinten.

Een prachtig stukje aan het water. Meerkikkers brengen hun lied, luid en onverschrokken. De achtergrondgeluiden voor onze picknick bij het water. Een geruit dekentje gespreid op het gras en daarnaast houten banken. Genietend van het lekkers dat we meebrachten: sandwiches met heksenkaas, kleurrijke quiche, slaatjes… Wat smaakt het goed hier buiten.

Wat we voor een rups houden, is een bruine emelt (larve van de langpootmug) die vlot haar weg zoekt over takjes en aarde.

Verder op weg langs de Oude Maas. Nog andere bankjes aan het water. Heerlijke rustplekken, beschaduwd door boomkruinen.

Een nachtegaal zingt. Gevlekte paarden staan zij aan zij, verstoord door de vele vliegen rond hun hoofd.
Koolwitjes vliegen om ons heen, bezoeken bloemen in bermen en weiden. En plots: een koninginnenpage, zwenkend over de voorjaarsflora.

De groep splitst op. Sommigen nemen al afscheid, anderen wandelen mee door het natuurgebied. Werken hebben veel grond verzet, tractorsporen zijn uitverhard, een laagje aarde breekt en krult om van de droogte.

Weinig vogels hier. Wat ganzen op een kluitje. Paarden en runderen zien we niet. Alleen de toefjes donker haar aan het prikkeldraad en de vele koeienvlaaien getuigen van de aanwezigheid van de Galloways.

De uitkijktoren op voor vergezichten. Het heldere weer laat mooie panorama’s toe. We kijken, maken foto’s en filmpjes. En dan: dorst! De Wissen is gelukkig vlakbij. Er rest ons alleen nog een korte route langs het water. En dan: weer een koninginnenpage, nu recht voor ons uit fladderend op het pad. Mooi!
Op de oever vermaakt een groepje zich met de fluo-oranje reddingsvesten, pas opgeblazen, klaar voor een boottochtje op het water.

Daar is het terras. Waar we onze dorst lessen, nog wat meer zon pakken, een namiddagdipje krijgen en praten. Tot het weer tijd is om naar huis te gaan.
Met vijven in een kleine, warme auto. Een beetje krap. Gelukkig doet de airco het. Even later is het gezellig en lekker fris.

Veel van wat ik hier schrijf zal ik vlug vergeten wellicht. Maar wat me zeker bij zal blijven is de warmte die zondag. De zon was eerst een weldaad en later op de dag wilde ik er zo veel mogelijk voor schuilen.
En nog dit: aankomen op de parking en daar al de anderen in een grote kring zien staan. Dat was zo’n mooi zicht …

Volgende week publiceer ik weer een nieuw bericht, met nog meer mooie foto’s van deze Verrassende Blogwandeling.

Volg je mijn pagina al op Facebook? Zo blijft je op de hoogte van nieuwe berichten en activiteiten.