Sleepless Sleepover @Boekhandel Dominicanen

Beste Bernadet,
Gefeliciteerd! Bij deze ontvang jij een unieke uitnodiging voor onze Sleepless Sleepover in de nacht van 13 op 14 april 2018.

Zo begon de mail van Jolein Verschuren van Boekhandel Dominicanen in Maastricht.  Twee weken eerder had ik opgegeven dat ik graag wou deelnemen aan dit unieke event. Ik las deze felicitaties op een zonnige zondag, vlak nadat we een tentoonstelling hadden bezocht waar ik goedgemutst terug buiten kwam. Heerlijk nieuws was dit!

Deze motivatiemail stuurde ik naar Jolein: “Ik heb 2 weken nagedacht over wat ik als reden zou opgeven om deel te nemen aan de Sleepless Sleepover! Telkens weer komt dit liedje in me op als ik eraan denk:  The closest thing to heaven van The Kane Gang.  Waarom? Omdat ik van boeken hou en van verhalen. En van het prachtige gebouw waarin Boekhandel Dominicanen is ondergebracht. Ik vind het telkens weer een ervaring om even stil te staan op die eeuwenoude vloer en naar boven te kijken, naar de ramen waardoor soms het prachtigste licht naar binnen valt. En ik vraag me af of deze bijzondere wereld ’s nachts ook zo betoverend is. Het lijkt me echt ‘The closest thing to heaven.'”

De opwinding startte voor mij al op 25 maart, na dat mailtje van Jolein. Wat de deelnemers konden verwachten, was nog niet geheel duidelijk toen. Dat het bijzonder zou worden, dat stond wel al vast! Een ding spookte regelmatig door mijn hoofd, vooral op slapeloze momenten ’s nachts: hoe ging ik erin slagen om de ganse nacht wakker te blijven?
In de nacht van 12 op 13 april sliep ik slecht en overdag was het hectisch op het werk. Om me fysiek een beetje voor te bereiden besloot ik om een paar uren te slapen in de late namiddag. Iets later weerklonk het zeurende geluid van een grasmaaier dus gaf ik mijn poging om te rusten maar op.

Maastricht rond middernacht. Museumnacht bracht heel wat mensen op de been. De temperatuur die nacht was mild en dat droeg bij aan een goede sfeer in de binnenstad.
In de voormalige Dominicanenkerk dreunden iets voor twaalven door de boxen nog beats waarop vreemd uitgedoste figuren dansten. De boekhandel was vol en rumoerig. Nog in het kader van Museumnacht brachten jongvolwassenen daarna akoestische muziek, verhalen en poëzie. Het lange gedicht over de man die verliefd was op de zon, bleef nazinderen, zo mooi vond ik het.

Om 1 uur was het aan ons, een gezelschap van een veertigtal deelnemers. We vleiden ons neer in de grote zitzakken, klaar om ons te laten meenemen op een tocht door het duister naar het licht. Filosoof en huisdichter Govert Derix, moderator van dienst die nacht, had een sonnet geschreven voor elke programma-onderdeel. Die sonnetten bracht hij met veel expressie.
Het programma was goed gevuld en gevarieerd: van lezingen over een debat, tot een film over Maastricht by night en een ochtendsessie yoga. Om 2 uur bracht de Portugese Bruno Ferreira een bijzonder mooi, akoestisch concert op zijn klassieke gitaar.

Veel variatie, boeiende en inspirerende onderwerpen, mooie muziek, lekkers voor tussendoor, ontspanning en beweging … en dat allemaal in het unieke kader van deze voormalige kerk. In dit prachtige, grootse gebouw mochten we die nacht op ontdekking gaan tussen de duizenden boeken. Tussen de bedrijven door nam ik mijn telefoon en maakte ik foto’s. Foto’s van de architectuur, van de verlichte nissen, van de boeken, van de schilderijen. Dat dat zomaar ongestoord kon, vond ik heel bijzonder.

Elke deelnemer had op voorhand 20 euro betaald en kreeg daar veel voor in ruil. Het rijkelijk gevulde programma plus zeven consumpties voor warme en koude dranken en tussendoor hartige en zoute knabbels. Om 7 uur wachtte ons een ontbijt met lekker vers sinaasappelsap, twee reuzegrote croissants, yoghurt met ontbijtgranen, koffie van Coffeelovers en thee. Ze schonken elk van ons een goodiebag met o.m. een (wit) slaapmutsje en een klein, rood leeslampje (heel praktisch!) en het boekje met de voorgedragen sonnetten.

Mijn resterende consumptiebonnen mocht ik omruilen voor een zakje nougat van Maison Blanche Dael uit Maastricht, en hun heerlijke Dael’s Droum thee met zonnebloembloesemblad. Een streling voor de tong … en dan dat aroma! Zalig lekker. Met dank aan een andere deelneemster, Marjo Van Gessel, die mij deze thee aanraadde terwijl we samen ontbeten. En ik deel deze tip graag met alle theeliefhebbers die in de Dominicanen of bij Maison Blanche Dael passeren.

Voor wie de behoefte voelde om even te rusten of te dutten, was er een relaxhoek voorzien. Hiervan heb ik geen gebruik hoeven te maken want ik, ik bleef wakker! Ik geef toe dat het soms moeilijk werd en dat ik twee keer even mijn ogen moest sluiten omdat mijn oogleden heel zwaar aanvoelden. Maar ik bleef alert en leefde zelfs op rond 4 uur dankzij een heel boeiend betoog van schrijver Jeroen Windmeijer, de ‘Dan Brown van de Lage Landen’ over het schrijven van romans én dankzij zijn grote bijbelquiz waar wij als deelnemers eigenlijk niet zo veel van bakten.

Om 8 uur nam ik afscheid en stapte het daglicht in. Pijnlijk voor mijn ogen en ontnuchterend voor mijn hoofd. Pas toen voelde ik de vermoeidheid. Ik nam plaats op een bank aan het Vrijthof en zag de stad rondom mij tot leven komen. Een man veegde het terras van zijn brasserie schoon met een bezem, fietsers schoten voorbij, houtduiven maakten kabaal in de platanen rondom mij. En ik realiseerde me dat ik al mijn hele leven regelmatig in Maastricht kom, om te wandelen of te winkelen, maar nu pas voor het eerst de nacht doorgebracht had in deze stad en dan nog wel in wakkere toestand.

Dank aan iedereen die bijdroeg aan deze mooie nacht. Deze Sleepless Sleepover is voor herhaling vatbaar.
En is deze bijzondere wereld ook ’s nachts betoverend? Dat weet ik nu wel zeker, ja!