Op 1 november was het herfstig weer: grijs en koud met af en toe een regenbui. Maar dat hield Stef en mij niet tegen om een lange wandeling te maken in Thorpark in Genk. De grootste verrassingen zaten in het begin van onze route. En net voor het eindpunt – onze camera’s hadden we toen al opgeborgen – ontdekten we een prachtig stuk mijn-erfgoed. Waarop we toch weer aan het fotograferen sloegen.
‘Harmonic Fields’ op de terril
1 november was een feestdag met veel ruimte voor wandelplezier. Stef en ik kozen die dag voor de rode route in wandelgebied Thorpark in Genk.
Ik was hier al eerder. Voor wandelingen met vrienden, voor evenementen, een sollicitatiegesprek zelfs.
In 2013, toen dit gebied nog in aanleg was, waren Stef en ik hier voor ‘Harmonic Fields’, een installatie van 500 instrumenten die door de wind bespeeld werden. Het was een unieke ervaring tijdens bijzonder winderige omstandigheden op een flank van de terril van Waterschei.
Een terril is een hoge berg mijnafval die achterblijft na de sluiting van een mijn.
In Limburg hebben we geluk want de Limburgse terrils van kolengruis zijn door de decennia heen omgevormd tot plekken waar de natuur alle ruimte krijgt. Waar het fijn wandelen is en je geniet van de vele vergezichten. En waar je je soms in een ander land waant. Omdat je wandelt op plekken die anders zijn dan het omringende landschap. Kaler, desolater, steiler.
Wandelen in de Stiemerbeekvallei
Stukken van de rode route had ik eerder bewandeld. Maar nooit eerder had ik voet gezet in het natuurgebied aan de andere kant van de Stiemerbeek.
Daarom had ik nooit eerder het mooie, onverharde pad langs de beek ontdekt. Waar de herfst die dag voor kleurrijke taferelen zorgde in geel, rood en bruin.
En het lange plankenpad, tussen de rietkragen en de hoge bomen.
Het was hier prachtig en vredig.
Rondleiding in Thor Central
In 2018 had ik het geluk door een gids rondgeleid te worden in het gerenoveerde gedeelte van Thor Central, het hoofdgebouw van de voormalige mijnsite.
Ik viel er voor de magnifieke Barbarazaal met haar mooie glaskoepel en de warmgele muren.
Het viel me ook op hoe frivool de blauwe wandtegels waren in de voor de rest strakke Board Room.
En ik vergeet nooit dat de gids in een kleine vergaderruimte wees op de vloer. Die was over de volledige breedte van de ruimte voorzien van een smalle glasplaat. Als je op die plaat stond, kon je naar de lagergelegen verdieping kijken. Dat leverde verbaasde blikken op in de groep.
Die spleten in de vloeren van het hoofdgebouw speelden een belangrijke rol in de stabiliteit van het gebouw maar de details daarvan ben ik spijtig genoeg vergeten.
Op de website van Thor Central kan je een virtuele tour maken door deze en andere ruimtes.
Terug in de tijd in het schachtgebouw
Bij een vorig bezoek aan Thorpark stond het schachtgebouw nog in de steigers. Sinds deze zomer is het toegankelijk voor publiek.
Iets trok ons naar binnen. Was het het gefladder van de duiven in deze grootse ruimte? De aanblik van de kapotte stoel, eenzaam en verloren tegen een muur? Of de rust, hier waar ooit decennialang grote bedrijvigheid heerste?
We vergaten even dat het middaguur al lang voorbij was en dat we zonet nog naar huis wilden voor een late lunch.
Tientallen foto’s maakten we in het schachtgebouw. Van oude en nieuwe elementen, van treinsporen in de vloer en schrijfsels op de muren. Van contrasten en schakeringen.
We verloren de tijd uit het oog, in dit gebouw dat getuigt van een tijd waarin steenkool diep uit de aarde werd opgedolven. Door mijnwerkers die stof, gevaar en hitte trotseerden.
Het doet toch iets met me, zo’n bezoek aan een stuk van ons industrieel erfgoed.
Als ik daar in het schachtgebouw sta, lijkt het wel of ik heel vaag nog de stemmen hoor van mensen en de geluiden van hun werktuigen. De woorden en trillingen ooit opgeslorpt door de dikke, oude muren.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.