Categorieën
Iedereen verwonderaar

Iedereen verwonderaar – Hilde Theunis

Een mooie herfstdag in het Arboretum van Bokrijk. Hilde Theunis en ik zitten op een lange bank in een houten prieel. Zonnestralen landen op het gras vlakbij. Het is rustig hier, in deze uithoek van het park, langs de groene zoom van bomen.
Soms is er het gebrom van een vliegtuigje dat laag overvliegt of horen we de uitbundige kreet van een kind. Verder alleen vogelgezang. “Die vogelkes fluiten nog goed, hé?”, merkt Hilde op.
Ze vertelt mij over verwondering. Over wat het voor haar betekent. Tussendoor stiltes latend en genietend van de schoonheid van deze plek.


Uitgebloeid bloemscherm met spinnenweb glinsterend in de zon.
Foto: Hilde Theunis

Ik deel graag dit stukje met je, om de sfeer te schetsen van die herfstige namiddag in Bokrijk.


Het begint met vertragen

“Het begint voor mij allemaal met vertragen. Vertragen, stilte, verwondering.

Stilte geeft mij verwondering. Maar verwondering maakt mij ook stil.

Het is anders in de rat race. Alles moet snel en je maakt geen tijd meer om je te verwonderen.

Vaak moeten er eerst dingen gebeuren die ons pijn doen waardoor we terug leren stilstaan, vertragen, verwonderen en bewonderen. Vooraleer we teruggaan naar de essentie.

Bij mij is dat mijn bore-out geweest. Terug even met de voeten op de grond.
Drie maanden later had mijn echtgenoot een burn-out. We hebben samen maanden thuis gezeten. En samen de natuur herontdekt. Want als kind kende ik dat wel.”


Herinneringen aan bompa

“Ik heb heel weinig herinneringen aan mijn kindertijd.

Maar ik herinner me wel nog mijn bompa langs moederskant die uren kon zitten kijken en zoeken naar wespen. Die volgde hij dan totdat hij uiteindelijk wist waar hun nest was. Want hun larven gebruikte hij om te gaan vissen.

Wanneer hij zijn vondst met ons deelde, was ik steeds weer verwonderd over de manier waarop dat nest werd gemaakt. Hoe krijgen insecten dat toch voor elkaar?

Mijn bompa was ook een man van heel weinig woorden. Zo herinner ik hem mij.
Dat contact met de natuur heeft hij mij bijgebracht. Die kleine dingskes.”


Het kantelmoment

“En dan op een dag ben je ouder en is dat weg. Het leven loopt door en je gaat mee in die snelheid. Tot je tegen die muur loopt.

Op een dag zag ik een annonceke over een wandeling voor mensen met een burn-out. En ik dacht: ik doe mee. Tot het moment daar was … Ik weet nog dat mijn dochter toen een berichtje stuurde: ‘Mama, ben je vertrokken?’ En toen had ik zoiets van: je moet dat voor haar doen want zij is zo bezorgd om jou. Trek je schoenen aan en vertrek.

Dat is het kantelmoment geweest. Toen heb ik weer geleerd om terug stil te staan, te vertragen, te genieten.

Toen heb ik terug wolken gezien.”


‘Wanneer zijn wij de wolken kwijtgeraakt?’

“Mijn man vroeg onlangs: ‘Wanneer zijn wij de wolken kwijtgeraakt?’

Ik weet nog dat ik toen zei: ‘Herinner je je niet dat toen wij elkaar pas kenden, wij aan onze tentjes urenlang naar de wolken zaten te kijken?’

Nu kunnen wij daar weer uren van genieten.

De kleuren van de wolken, zijn die nu zo anders dan toen? Of zien wij ze nu anders?”


Boomkruinen en wolken in Bokrijk.
Foto: Hilde Theunis

De kleine dingskes

“Als kind vind je alles geweldig. En je mama vindt het geweldig als je haar een boeketje madeliefjes en paardenbloemen brengt.

Maar op een zeker moment stopt dat.

Wanneer wordt een paardenbloem onkruid?

Leren wij onze kinderen om zich niet meer te verwonderen? Om dat op te geven?

Ik vind dat jammer.

En het is toch zo schoon, hé. Het gaat niet over de grote dingen maar over die kleine dingskes.

Zie de zon daar door die bomen …

Eigenlijk ben ik niet zo’n babbelaar. Ik ben een stille genieter.”


Genieten van de natuur

“Vertragen, dat is iets dat ik wil meegeven aan de mensen in mijn praktijk. Ik merk dat ook als ik een buitencoaching heb, dat ze eerst in een snel tempo wandelen want dan zitten ze nog in hun dagelijkse rush. En dan stappen we het bos binnen en zie ik hoe hun ritme verzacht, vertraagt. Dan zie ik hen dingen opmerken, dingen weerspiegeld krijgen …

We zijn het ook allemaal zo gewoon, hé, dat het er allemaal is.
Het is pas als ze het gewone afpakken, dat je ziet hoe bijzonder het gewone ís.

Ik hoop dat de mensen dat gaan meepakken uit deze coronaperiode. Het genieten van de kleine dingen, het genieten van de natuur.”


Hilde Theunis

Het vastleggen van verwondering

“Als ik tegenwoordig ga wandelen heb ik altijd mijn gsm mee. Om foto’s te kunnen nemen. Maar uiteindelijk blijft die foto maar een foto. Want wat ik gevoeld heb, kan ik met die foto niet overbrengen aan iemand anders.

Dat wat ik voelde, dat zit hier. (Hilde wijst naar haar hart).
Die foto helpt een ander wel om sneller in dat gevoel van mij te geraken.

Elke avond stilstaan bij dat waar ik dankbaar voor ben, dat vind ik ook bijdragen aan dat stukje verwondering. De dag overlopen en stilstaan bij wat mij heeft geraakt.
Het eekhoorntje dat ik zag wegspringen, de vrouw achter de kassa die vriendelijk goedendag zei, een kind dat zijn hand opstak toen ik hem liet oversteken. Van die kleine dingen.

Ik schrijf ze op in mijn boekje. Het effect is groter als je ze opschrijft dan als je ze gewoon in gedachten zegt. Het maakt je gelukkiger.”


Stilte en ontroering

“Als ik verwonderd ben, ervaar ik stilte. Dan zie of hoor ik voor de rest niks. Dan ben ik bezig met wat mij verwondert. De rest verdwijnt naar de achtergrond. Geen idee van tijd. Dan is er alleen ik.

Ik ben geen uitbundige lacher maar ik denk dat ik spontaan glimlach als ik verwonderd ben.

Ontroering is er ook. En dan kan ik blèten, ja.

Kunst in de vorm van gebouwen, meestal religieuze gebouwen en dat gecombineerd met stilte, dat geeft me ook die verwondering. Zoals het doorkijkkerkje in Borgloon of het kapelletje in Bolderberg. Zij bezorgen me ook weer dat warme gevoel.

Eindeloos genieten.

Ik heb dat ook met foto’s. Vooral foto’s met mensen waarvan je ziet dat ze geleefd hebben. Mensen in hun naturel, in hun uniek-zijn. Mensen die bezig zijn met te ‘zijn’. Maar soms ook geconcentreerd met íets bezig zijn. De pure mens die zijn façade heeft laten vallen.”


Detail van het doorkijkkerkje in Grootloon.
Het doorkijkkerkje in Borgloon – Foto: Hilde Theunis.

Terug naar dat kind-zijn

“Verwondering maakt dat je je veel bewuster bent van alles. En het hangt ook samen met dat onschuldige, dat pure. Je terug even kind voelen.

Met mijn kleindochter ervaar ik de verwondering over het verwonderd zijn van haar.

Laat ons allemaal een beetje teruggaan naar die pure kern, naar dat kind-zijn. Wat houdt je tegen om in plassen te gaan springen? Of om je te laten vallen in een berg bladeren?

Ik zou het wel leuk vinden moest ik het uren turen naar de natuur van mijn bompa, kunnen verderzetten bij mijn kleindochter. Al is het maar dat als ze zelf vijftig is, ze zich dat nog herinnert. ‘Die bomma van mij, dat is er toch een met een hoekje af.’
Ik wil niet dat ze zich herinnert wat ze van mij gekregen heeft maar wel wat we gedaan hebben. Dat is de waarheid uiteindelijk.”


Een paar dagen na ons gesprek stuurt Hilde mij een mail met nog enkele gedachten rond verwondering.

“Eigenlijk kan je verwondering niet afdwingen. Het is niet iets waarvan je zegt: ‘En nu ga ik eens verwonderd zijn.’ Want dan gebeurt er niets.
Het overkomt je gewoon. Het overvalt je.
Zomaar, plots, wanneer je het niet verwacht.
Wanneer je, zonder oordeel, zonder verwachting, gewoon ‘bent’, aanwezig, in het hier en nu.

Vanmorgen had ik weer zo’n verwondermomentje.

Helemaal alleen vertrek ik, bij het opkomend zonnetje, voor mijn ochtendwandeling.
Van zodra ik de verharde weg achter me laat en ik door het natte gras wandel, wordt het stil.
Stil om me heen, stil in mijn hoofd, stil in mijn lichaam.

Plots valt mijn oog op een heel klein veertje.


Wit veertje op de grond.
Foto: Hilde Theunis

Verwondering.
Stilte.
Warmte stroomt door heel mijn lichaam. Tintelingen.
Mijn mondhoeken krullen tot er een glimlach ontstaat.

Ik maak een foto van het veertje, zowel in mijn hoofd, als met mijn camera.
Terwijl ik het pad verder volg, kom ik het ene veertje na het andere tegen.
Dit kan geen toeval zijn.
Ik neem ze allemaal een voor een in mij op.

Een paar honderd meter verder bedenk ik plots: misschien moet ik wat foto’s nemen of een filmpje, voor op Facebook of Instagram.
En je raadt het misschien al, geen enkel veertje meer te bespeuren.

Ik laat mijn plannen los, zet mijn wandeltocht verder en dan, na een kwartier of zo, uit het niets, komt er een reiger aangevlogen. Hij landt in de boom op een meter of vijf bij mij vandaan.
Terwijl ik daar stil blijf staan om te kijken naar en te genieten van deze prachtige vogel, hoor ik achter mij plots gekraak.
Ik draai me langzaam om en zie nog net een reetje wegrennen.

Zo zie je maar, op het moment dat ik mijn zoektocht naar verwondering losliet, gebeurde het zomaar.
En nee, ik had geen camera in de aanslag en heb het dus niet ‘materieel’ kunnen vastleggen.
Maar het beeld ligt wel diep in mijn hart. De verwondering zit daar, diep vanbinnen, voor altijd.

En ik deel met jou nu wel de foto van het veertje, en van een paar leuke ‘verwonderhoekjes’, maar het warme gevoel, de emotie, de rilling door mijn lichaam, die kan ik je helaas niet meegeven.”

Dank je wel, Hilde, om jouw verwondering met mij en de lezers van mijn blog te delen. 🙂

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Don`t copy text!