Vandaag, 9 juli, had ik gepland om een blogbericht te lanceren over de Verrassende Blogwandeling van voorbije zondag. Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks gisteravond.
Twee weken later, op 22 juli, kreeg dit verhaal een staartje.
Donderdagavond
Donderdagavond 21u30. Ik open de deur van de kelder, trek hem achter me dicht en stap de houten treden af. Beneden aangekomen krijg ik niet de kans om te doen wat ik wil doen. Want ik word opgeschrikt door een vogel die in volle paniek rakelings langs me heen fladdert, naar de overloop vliegt, daar met zijn vleugels tegen enkele voorwerpen botst om vervolgens weer mijn richting uit te fladderen.
Om het diertje, en mezelf, te bedaren, schiet ik de trap weer op, open ik de deur op een kiertje, glip erdoor en sluit hem goed achter me.
Close encounter
Te midden van alle commotie, besef ik dat er een steenuil in onze kelder zit.
Twaalf jaar wonen we hier en nooit is er iets groter dan een spin in onze kelder naar binnen geglipt. Hoe kan een steenuil daar dan in slagen?
Een steenuil zeg! Ik hoop al jaren op een ontmoeting met eentje want steenuilen fascineren me. Als ik er eentje spot vanuit het huis of de tuin, dan laat ik even alles vallen, want ik moet en zal hem observeren, als het kan door de verrekijker.
Hoe vaak heb ik niet gedacht: had ik nu maar een sterke lens waarmee ik vogels kan fotograferen. Nu ja vogels, eigenlijk alleen steenuilen en occasioneel misschien een buizerd.
Steenuil
Steenuilen horen bij Haspengouw. Ze houden van een afwisselend landschap, hoogstamboomgaarden en holle bomen waarin ze kunnen nestelen. Het zijn kleine, gedrongen vogels met opvallende, gele irissen. Hun lichaamsbouw maakt dat je ze vlug kunt onderscheiden van andere vogels.
’s Nachts horen we ze vaak roepen. Hun ietwat klaaglijke geluid draagt ver in de duisternis.
Het fijne aan steenuilen is dat ze zich ook overdag laten zien en horen. Zo worden wij de voorbije anderhalf maand, overdag weer bespied door eentje. Misschien zijn het er verschillende maar ik ken vogels van dezelfde soort niet uit elkaar.
Verrekijker
Sinds de boer, wiens koeien elke zomer de weide achter onze tuin bevolken, lange palen in de grond heeft geklopt ter versteviging van het hek om zijn weide, kiezen vogels er vaker voor om die lange palen neer te strijken.
En dat doet ook ‘onze’ steenuil. Hij zit daar dan, altijd op diezelfde paal op de hoek, een halfuur, een uur, en draait zijn kopje om de wereld rondom hem beter te kunnen aanschouwen. Dikwijls sta ik hem van achter het raam, door mijn verrekijker, gade te slaan en het verbaast me telkens weer als ik plots recht in die grote, gele ogen kijk. Wie bekijkt wie?
Aandacht
Raakt zo’n dier vertrouwd aan mensen? Ik zou het eens moeten vragen aan de experten.
Het is opvallend hoe vaak we de steenuil de laatst tijd opmerken rondom ons huis. Hij laat ons dichterbij komen, maar niet te dicht want dan duikt hij van de paal en vliegt haast geluidloos, laag over de grond, weg.
Maandagochtend stapte ik door de achterdeur naar buiten toen ik de steenuil vlakbij hoorde roepen. In een reflex keek ik eerst of hij weer op zijn vaste stek zat, maar toen hij opnieuw riep, ontdekte ik hem op de hoek van de nok van het dak. Ik betrapte me erop dat ik tegen hem begon te praten en het leek wel of hij luisterde (maar dat zal mijn verbeelding geweest zijn). 🙂 Hij hield me sowieso in het oog, ook al was ik op veilige afstand.
Toen ik mijn aandacht verlegde naar wat ik buiten wou doen, hoorde ik de steenuil opvliegen. Ik was blij met dit korte contactmoment.
Redder
Om half tien gisteren stond ik na te trillen in de woonkamer. Enerzijds van dat schrikken, anderzijds van de bijzondere ervaring want ik was nog nooit zo dicht bij een steenuil geweest.
Hoe lang zat hij daar al? Anderhalf uur eerder had ik opgemerkt dat er in de kelder lichte voorwerpen omgevallen waren, wat ik vreemd vond, maar ik had ze terug geplaatst en me er verder geen vragen bij gesteld.
De redder van de verstekeling in onze kelder was Dirk Ottenburghs. We hadden eerder die dag nog contact gehad via mail. Nu belde ik hem, op dit late uur, op omdat hij weet hoe hij met uilen moet omgaan.
De steenuil had zich ondertussen goed verschanst in een donker hoekje. Dirk wist hem eruit te lokken waarop de vogel weer naar de overloop vloog en Stef hem daar heel voorzichtig kon vangen. Na een check-up werd de steenuil door Dirk geringd.
Bevrijding
Ik mocht het uiltje weer vrijlaten. Het lag even stil tussen mijn handen. Toen ik de trap opliep, voorvoelde hij misschien dat de vrijheid lonkte. Hij begon zich te roeren. Het dier was nog niet volwassen maar ik voelde de kracht waarmee hij zijn vleugels wilde spreiden.
Op de dorpel aan de voordeur zette ik de steenuil neer, waarna hij onmiddellijk hoog opvloog en verdween.
Zulke momenten vind ik wonderbaarlijk. Dat jonge leven aanschouwen, het even mogen vasthouden, en dan die bevrijding achteraf.
Ik heb er geen foto van. Ik had er wel graag eentje gewild ja, maar we wilden het uiltje ook niet nodeloos laten wachten tot we er een camera bijgehaald hadden.
Wat weinig mensen weten is dat het beeld dat sinds vorig jaar in de hoofding van mijn blog staat, geïnspireerd is door de steenuil die vorige zomer heel vaak ’s ochtends op de hoek zat van het huis schuin tegenover ons. Hem heb ik ook vaak zitten bekijken. Mooie ochtenden waren dat. 🙂
Hoe de jonge steenuil erin geslaagd is om onze kelder binnen te dringen, dat is nog altijd een mysterie. Een volwassen steenuil kan door een gaatje van 7 cm, leerde Dirk ons, en een jong exemplaar heeft zelfs minder nodig. Maar het gaatje waar die uil zich door gewurmd heeft, dat hebben wij gisteren niet gevonden.
Een verhaal met een staartje
Twee weken later, op 22 juli, diende een nieuwe verstekeling zich aan, een andere jonge steenuil, eentje met forse poten. Hij was luidruchtig toen hij in de kelder zat. Na zijn redding, met de hulp van buurman Frank, zat hij stilletjes in een hoekje van een doos toe te kijken totdat ik hem buiten weer vrijliet.
Heel bijzonder, die steenuilbezoekjes. Misschien was dit zelfs niet het laatste. Het blijft een mysterie waar de uiltjes in onze kelder binnenkomen en waarom ze al die moeite doen.
Iemand die het weet? Tips zijn welkom.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.