Vandaag is het Sint-Barbara. ‘Sint-Barb’ zeiden we vroeger.
Op haar naamdag werd mijn grootmoeder geboren, de moeder van mijn vader, Maria Jamart. ‘Bomma van Terboekt’ noemden wij haar, ieder ander kende haar als Marieke. Stukjes van wie ik ben en wat ik nu doe, vonden hun oorsprong bij haar.
Taart
Op zondag was er taart. Gekocht bij de bakker die zijn kleine vrachtwagen eens per week naast het huis parkeerde en dan de deuren opensloeg naar zijn schatkamer gevuld met zuivel, groenten en droge voeding. En taart natuurlijk. Lekkere, ouderwetse fruittaarten. En luchtige cakes en wafels.
Bomma sloeg een voorraad zoetigheid in voor het bezoek, dat altijd kwam, vaak onaangekondigd. Maar ze had altijd genoeg in huis voor bij de koffie. Iedereen was welkom.
Voor de kinderen geen koffie maar wel van die donkergele, prikloze limonade. En veel zoetigheid. “Hier, pak nog een stuk taart. Wilt ge nog een stukske cake? Hier, een wafel voor u.” 🙂
Verhalen
En dan kwamen de verhalen op tafel.
Bezoekers vertelden over hun recente belevenissen, over die van anderen, soms van horen zeggen. Bomma over de hare.
Als we maar lang genoeg aan tafel zaten, dan kwamen ook de verhalen van vroeger en van héél vroeger. Soms waren die triest, vol leed. Maar meestal waren ze vrolijk, vol deugnieterij. Of vertelden ze over dierbaren die er niet meer waren maar die wel nog verder leefden in de vele mooie herinneringen.
Lach
Er werd veel gelachen. Bomma hield van lachen. Ze schaterlachte. En soms kletste ze daarbij van puur jolijt op de tafel of op haar dijen. Of haalde ze de zakdoek boven om de tranen die over haar wangen biggelden weg te vegen.
Ze had een aanstekelijke lach. Als ze een vrolijke anekdote vertelde, had ieder ander aan de tafel al buikpijn van het lachen nog voor het eind van het verhaal.
Het leven was al zwaar genoeg. Lachen hield het luchtig, was haar motto.
Graag zien
Zelfs toen de bakker niet langer aan huis leverde, was er taart en cake voor familie, vrienden en buren die ’s zondags passeerden.
Ik herinner me zo’n zondag waarop Stef en ik afscheid namen van bomma en de andere bezoekers. Ze kwam mee naar buiten en onverwachts zie ze tegen me “Bomma ziet u graag.”
Het was de eerste keer dat ze haar gevoelens voor mij, haar eerste kleindochter, niet alleen toonde maar ook uitsprak. Het voelde als een afscheid. Nadien ontdekten we dat ze toen al haar grip op het leven aan het lossen was.
Herinneringen
4 december is een dag waarop de herinneringen aan haar levendiger zijn.
Ze was een stuk kleiner dan ik en heel bescheiden, maar voor mij was ze een grote dame.
Ik denk graag dat bomma soms over mijn schouder meekijkt. Me aanmoedigt.
En ik verlies me graag in de gedachte dat ze ergens verder leeft, te midden van de vele vriendinnen en familieleden die haar voorgingen of gevolgd zijn. Naar die bovenaardse wereld waar het elke dag zondag is. Waar ze samenkomen en vertellen over vroeger bij het genot van hemelse taart.
Waarbij de schaterlach van Marieke als vanouds weerklinkt.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.