Dag twee. Vroeg uit de veren ook al vertrokken we pas halfweg de ochtend. Aan het Jongenbos in Kortessem, waar Tina Sauwens en ik vorige zondag gestrand waren. Meer daarover lees je in het bericht over onze start.
Drie rode draden liepen door onze route op dag twee: chique huizen, waterlopen en verkeerd lopen.
Vermoeid aan de start
Zo fris als ik was bij ons vertrek op 5 juli, zo moe ben ik vandaag, 6 dagen later.
Slecht geslapen, misschien omdat ik gewoon heel veel zin heb om er weer op uit te trekken. Te enthousiast om te rusten. Veel te vroeg wakker ook.
Dikke wolken en zomerzon hangen boven het pad dat ons leidt van het Jongenbos tot, zo hopen we, ons eindpunt voorbij de Mombeekvallei in Alken.
Vlaamse feestdag vandaag.
Geen festiviteiten echter voor Tina en mij. Wel een lange wandeling over Vlaamsche landwegen en -wegeltjes, ondertussen genietend van het feest der zintuigen.
Statige huizen
Als iets opvalt tijdens deze etappe, dan zijn het wel de vele statige huizen langs onze route.
Veel variatie. Van chique nieuwbouwvilla’s beveiligd met metershoge hekken en camerabewaking tot majestueuze monumenten omzoomd door fraaie voortuinen met oude bomen.
Meer charme hebben volgens ons de gerenoveerde boerderijen en vakwerkhuizen. Met bloemen op de vensterbanken, met blauwe luiken en een oude kerselaar in de achtertuin.
Ze doen me dromen van hoe anders het leven zou zijn als je elke dag in zo’n omgeving mocht wonen en werken.
Omdat ik geen foto’s heb van deze huizen, vind je ze ook niet terug in dit blogbericht.
Over en naast het water
Waterlopen doorkruisen het gebied dat wij op onze beurt doorkruisen.
De Mombeek, met zijn kleine watervalletjes onder de glibberige, houten brug.
De Winterbeek in Kortessem, wiens stroming wij een tijdlang volgen.
En de Oudebeek in Nietelbroeken, een waterrijk natuurgebied. Hoe lieflijk stroomt het beekwater onder de betonnen brug overschaduwd door wilgen.
In Rapertingen, vlakbij Kasteel Mombeek, vang ik de geur op van stilstaand water. Enkele tientallen meters verder, om de hoek, vallen we stil. We vertragen onze passen, het spreken verstomt.
In het groene water van een grote vijver reflecteert de namiddagzon. Vijf eenden rusten op een tak in het water. Een verstillend beeld.
We vergeten even de route en genieten van dit beeld en van de rust.
Dwalen door Hasseltse straten
Even terugspoelen …
Het gaat gezwind, met de kaart op zak. In Nietelbroeken is er wat verwarring door de bewegwijzering maar na kort overleg kiezen we de juiste route.
Iets later, op grondgebied Hasselt, raken we het Noorden kwijt.
Drie kruispuntjes kort na elkaar. Bij de eerste twee kiezen we de juiste route, bij de derde loopt het mis. Door werken in de Mombeekdreef zijn alle wegwijzers van de Streek-GR verdwenen. Waar we links moesten, stappen wij rechtdoor. Langs een drukke weg, aan weerskanten woningen, soms een weide met paarden. We zijn dan zo’n 5 uur onderweg, de vermoeidheid vertroebelt onze geest.
Tina beseft als eerste dat dit niet de juiste route kan zijn. Terwijl donkere wolken bijeenpakken ten Noorden van ons en we in de verte de regen met bakken uit de hemel zien vallen, besluiten we om het hele stuk terug te wandelen, tot aan de werken.
Als we uiteindelijk aan de kerk van Wimmertingen aankomen, zijn we bijna 6 uur op pad maar we willen toch graag de Mombeekvallei nog halen. Het zou een mooie afsluiter zijn van de dag.
Zo ver komt het niet want we wijken weer van de route af, twee keer kort na elkaar. We zijn te moe en niet aandachtig meer. Zelfs het lezen van de kaart kost veel moeite.
Daarom stoppen we in Wimmertingen, na bijna 18 km (waarvan een zestal buiten de juiste route). Duizenden calorieën armer, veel ervaringen rijker.
Positieve ervaringen
Ik neem heel wat positieve ervaringen mee van deze etappe. Zoals daar zijn:
De verrassende fauna op ons pad.
Het stapeltje koeien, een komisch tafereel. ? De coloradokever op het asfalt. De pronte haan wiens kleurenpracht me betoverde. De muur van herkauwende koeien in de schaduw van een eik. De donkerbruine muis in het kreupelhout. De vele fladderende vlinders (dagpauwogen, grote koolwitjes, atalanta’s en blauwtjes) in de roze distelbloemen boven onze hoofden. De overenthousiaste ezel die met ons meegewandeld was, mocht hij dat gekund hebben.
De vele brugjes over de beken waren aangename pleisterplekken.
We spotten weinig zitbanken onderweg (slechts 3). Een eervolle vermelding krijgt de picknicktafel in de Luimertingenstraat, aan de rand van een bos en met zicht op de mooi gerestaureerde Luimertingenmolen. Het was er zalig vertoeven halfweg onze wandeling.
Muren van maïs, aardappelvelden met witte bloem, bessenstruiken, perelaars en blozende appeltjes. Weilanden met gevlekte koeien en akkers vol graan. De landbouw geeft kleur en vorm aan het landschap rond Kortessem.
Ik ontdek eindelijk wat er zich afspeelt in het decor. Dat wat verborgen ligt langs wegen die ik ken, van mijn vele doortochten met de auto. Ik leer de achterafstraatjes kennen en de mooie stukjes natuur. Het verruimt mijn blik op de wereld vlakbij thuis.
We deelden veel anekdotes onderweg. Hebben veel gelachen, gezongen zelfs! ?
Vandaag zwieren Tina en ik onze rugzak weer op onze rug en wandelen we van Wimmertingen naar Sint-Truiden.
Wordt vervolgd.
Dit blogbericht maakt deel uit van de reeks ‘In het spoor van de Streek-GR Haspengouw’.
Hieronder vind je het eerste bericht in deze reeks.
In het spoor van de Streek-GR Haspengouw – de start
Ook van deze wandeldag maakte Tina een filmpje dat ze postte op haar YouTube-kanaal.
Wil je weten hoe het verder gaat? Schrijf je in als volger op mijn blog. Je krijgt dan een mail telkens ik een nieuw blogbericht publiceer.
Één reactie op “Streek-GR Haspengouw – bouwwerken en beken”
[…] één speciaal diertje waar ik geen foto van heb kunnen maken. Nieuwsgierig? Ga dan op zoek in het blogbericht van Bernadet en bewonder haar mooie […]
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.