Op onze wandeling langs de Streek-GR Haspengouw waren Tina en ik op zaterdag 11 juli gestrand in Wimmertingen. Daar startte onze derde etappe, een avondlijke tocht van een kleine drie uur, door Hasselt en Alken. Grijze wolken tekenden zich af in de lucht diezelfde donderdagavond, maar de regen bleef gelukkig uit.
Een nieuwe start aan de Wimmertingse kerk
De frustratie van zaterdag is nog lichtjes aanwezig als Tina en ik op donderdag om iets over zessen terug in Wimmertingen staan. Aan de kerk waar we zaterdag nog vol moed richting Mombeekvallei vertrokken, voordat het goed fout liep.
Vanaf nu wordt het anders want vanaf vandaag gaan we extra alert zijn op wegwijzers, hoe klein ze ook zijn. Aan elke kruising zullen we heel aandachtig rondkijken en bij twijfel de kaart raadplegen. Dat is het plan.
De Mombeekvallei
Amper een kilometer verderop ontdekken we dat zelfs een pad dat lijkt dood te lopen, nog op ’t allerlaatst een klein zijwegje kan hebben. Een wegje dat wij dan net weer moeten nemen om de Mombeekvallei in te wandelen.
De Mombeekvallei is een mooi natuurgebied op de grens van Alken en Sint-Lambrechts-Herk. De GR-route loopt dwars door de vallei, over wandelroutes van Verborgen Moois Mombeekvallei. Door een hoogstamboomgaard, over brugjes en langs bloemrijke graslanden.
Pollen dagkoekoeksbloem lichten roze op langs het pad. Een prachtig bruinbeige huis van een gewone wijngaardslak hangt op ooghoogte tegen de gegroefde stam van een boom. Iets verderop treffen we een ander exemplaar op het pad voor ons.
Dit gebied is rijk aan water. Sommige stukken van de paden zijn modderig en moeilijk begaanbaar tijdens natte maanden. Tijdens onze doortocht merken we daar niets van.
‘s Avonds komen de dieren uit die zich overdag schuil houden in holen, gangen en struikgewas. Alleen al daarom houd ik van avondwandelingen.
In de Mombeekvallei spotten we vanavond konijnen. Ze schieten als een pijl uit een boog weg van zodra we te dicht naderen.
Stoppen voor een ijsje in Alken
Op de doorsteek van de Mombeekvallei naar het centrum van Alken, passeren we aan ‘t Alks Mattijske. ’t Is te zeggen, we kunnen er niet zomaar aan voorbij. Want de brasserie is open vanavond dus kunnen we aan de straatkant ijs afhalen.
“Eén bolletje stracciatella in een potje graag.” En voor Tina hetzelfde.
Dat smaakt (naar meer). 🙂
Door het centrum van Alken gaat de tocht verder. Langs de minigolf, achter de kerk, voor het gemeentehuis door.
Het is half 8. De avondlijke rust is neergedaald over de centrumstraten.
Onbekende paden op bekend terrein
Iets voorbij het centrum leidt een wegwijzer ons een boomgaard in. Het pad loopt verder langs appelaars, perelaars en akkers met aardappelen en graan. Op de achtergrond horen we de auto’s op de Expresweg N80.
De avondopklaring laat op zich wachten. We wandelen onder een dik, grijs wolkendek. Nu en dan voelen we een spatje maar echte regen blijft uit, gelukkig.
Aan het eind van het pad kom ik weer op vertrouwd terrein. Ik passeerde met de auto al duizenden keren op dit punt maar nu pas ontdek ik dat hier dit pad loopt naar het centrum.
Via de Laagsimsestraat en de Grendelweg wandelen we richting Eikenbosweg. Opnieuw een boomrijk, koel stukje. Hoge bomen, dicht struikgewas en zomerbloemen in de bermen. Rechts een mooie picknickplek, met hout overkapt. Een stukje poëzie erbij van plaatselijk beeldend dichter Simon Alice René.
Canada’s en ezels
Wat me opvalt in de Eikenbosweg zijn de canada’s. De kaarsrechte populieren wiens bladeren, hoog boven onze hoofden, wiegen in de wind. In deze straat vind je ze aan weerskanten terug én in alle formaten. Van jonge, dunne bomen die toch al een flink eind boven ons uitrijzen tot de vele meters hoge gevestigde waardes. Strak in het gelid, mooi in het avondlicht.
Momenten van verwondering.
Het eindpunt voor vandaag is in zicht: de oude waterpomp op het kruispunt. Maar eerst houden we halt aan een lapje grond met geitjes, kippen en een ezel die even onze aandacht vraagt.
Veel ezels langs onze route. Veel koeien en paarden ook maar het zijn toch steeds weer die ezels waarbij we even moeten stoppen. ?
Tegen het eind van onze wandeling maken de wolken plaats voor de avondzon. Het is koeler nu, veel oranje in de lucht. Een mooie zonsondergang.
We zouden nog een tijdje door kunnen gaan want deze wandeling gaf ons energie. Maar de avond valt en morgen moeten we weer vroeg op.
Geen extra kilometers vandaag. ? Het plan heeft gewerkt!
Helaas kwam ik thuis met een reeks veelal slechte foto’s. De beste vind je terug in dit bericht.
Op 21 juli trekken Tina en ik naar Sint-Truiden. De stad waar ik jarenlang thuis was.
Dit blogbericht hoort bij de reeks ‘In het spoor van de Streek-GR Haspengouw’. Hieronder vind je de andere berichten in deze reeks.
In het spoor van de Streek-GR Haspengouw – de start
Streek-GR Haspengouw – bouwwerken en beken
Één reactie op “Streek-GR Haspengouw – canada’s in het avondlicht”
[…] Bernadet heeft een blogbericht geschreven over onze […]
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.