Op dinsdag 15 januari maakte ik mijn eerste wandeling van het jaar, op de mijnsite van Beringen. Met oudejaar waren we nog in De Wijers gedoken en sinds hadden mijn wandelschoenen vrijaf. Dat was niet wat ik gepland had maar het sombere weer speelde me parten en wanneer de zon scheen had ik altijd andere prioriteiten. Tot die dinsdag. De zon brak ’s morgens door een dik, grijs wolkendek en zorgde voor heerlijk wandelweer.
De terril
Een kleine twee weken geleden stond ik dus op de terril van Beringen. Mocht je niet weten wat een terril is, dat is een gigantische puinhoop, een van de restanten van mijnbouw. In het geval van Beringen: van de ontginning van steenkool.
In het najaar van 2016 stonden we in het Waalse Plombières nog op een terril van zinkslakken. Een bescheiden terril weliswaar maar wel eentje met een unieke fauna. Ik schreef erover in Zink- en andere slakken.
Terug naar Beringen nu. Deze terril heeft twee toppen. Sta je op de hoogste top, dan ligt de wereld aan je voeten. Voor je ontvouwt zich een indrukwekkend panorama van 360°.
Tina Sauwens was enkele dagen voor mij hier en schreef erover in haar blog Solivagant. Haar sfeervolle foto’s nodigen uit tot een bezoek aan dit gebied op een zonnige winterdag. In haar blogbericht geeft Tina ook tips mee over andere activiteiten op deze site. En zoals je kan zien valt er hier heel wat te ontdekken en de beleven.
De tweelingberg
Vorige zomer stonden Stef en ik in Bretagne op Menez Hom. Geen terril maar een tweelingberg (van zandsteen) waarvan de hoogste top 330 m uitsteekt boven de zee die vlakbij ligt.
Van ver lijkt alles bruin maar als je op de berg rondwandelt blijkt hij begroeid met heide, brem en andere struiken waarrond insecten gonzen.
De rust ervaren die daar hangt en dat uitzicht aanschouwen … de herinneringen daaraan kwamen weer bovendrijven, die avond na mijn bezoek aan de mijnsite van Beringen.
30 augustus 2018
Onderweg naar de hoogste top van Menez Hom ontmoeten we een Fransman die hier regelmatig een wandeling maakt. Samen bewonderen we het mooie zicht op de baai van Douarnenez. De man vertelt ons over de plannen die gemaakt werden om op deze berg woningen met zeezicht te bouwen. De ontwikkelaars stuitten echter op een weigering en mochten hun bouwplannen opbergen. Gelukkig maar, want woningbouw zou dit unieke landschap verminken.
We krijgen ook nog een woordje uitleg over de baai van Douarnenez. De baai wordt aan weerskanten omzoomd door schiereilanden die kilometers ver de zee in steken. Dat maakt van de baai een vergaarbak voor al wat door de stroming voortgedreven wordt. Hierdoor krijgt de omgeving af te rekenen met vervuiling.
Omdat alle beetjes helpen, vind je op de stranden deze ‘bacs à marée‘ waarin bezoekers aangespoeld afval kunnen deponeren.
De vriendelijke Fransman neemt afscheid met een stevige handdruk. En wij, wij klimmen nog een beetje hoger. We zijn benieuwd naar wat er wacht op de top.
Meer dan 300 m boven zeeniveau. Diep beneden stroomt de Aulne als een breed lint door het landschap. We ontwaren akkers, weilanden, dorpen, de kapen, de rede van Brest en de prachtige baai van Douarnenez met daarachter de oceaan.
Volgens onze Trotter is dit “een van de meest ongerepte en schrale gebieden van Bretagne.” Ik hou ervan.
Diezelfde avond, na een rondreis over Presqu’île de Crozon, stranden we vlakbij Menez Hom in Plomodiern, in Le Coq au plafond. Een kleine pizzeria/crêperie waar we vriendelijk onthaald worden, waar ze héél lekkere pizza’s serveren en waar we verrast worden door de details in het aparte interieur, zoals de (smeedijzeren) haan die vanuit de hoogte op ons neerkijkt.
Een waardige afsluiter voor een dag die goed begon.
Met dank aan Vincenzo Langi om me dit stukje Beringen te tonen en me mee te nemen in de belevingswereld van drie generaties wiens leven zich deels afspeelde in de schaduw van de schachtbokken.
Een wereld die aanleunt bij die van vele andere families in de voormalige mijnstreek, ook de mijne.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.