Ergens deze week kreeg ik een mail die zulke mooie woorden bevatte, dat ik hem zou willen afdrukken. Om hem te bewaren, om hem regelmatig nog eens te lezen. De woorden opnieuw tot me door te laten dringen. Opnieuw de glimlach gewaar te worden die tussen de regels speelt.
Magie op papier
Ik ben fan van taal en dan vooral van het geschreven woord.
Met mooie woorden, die een sterke boodschap bevatten, kan je me inpakken. Kartonnetje errond, pakpapier, een breed lint en een mooie strik bovenop. Dat gevoel. 🙂
En de juiste woorden, die veranderen mijn leven.
Wie schrijft er nu nog? Met pen, potlood of enig ander schrijfgerief? Ik ben er weer mee begonnen. Omdat ik weet en voel dat het anders is dan tokkelen op het klavier van mijn computer. Op papier is het gemakkelijker om magie te creëren. Om te schrijven over het weer en twee kantjes verder te beseffen dat niet alleen buiten de wind stevig waait maar dat er ook binnenin veel onrust is. Die je dan weer van je af kan schrijven, al vergt dat wat oefening vind ik.
Schrijven zonder backspace
Het heeft een tijdje geduurd maar nu heb ik hem toch omarmd, de digitale revolutie. Omdat hij mij nieuwe manieren biedt voor zelfexpressie. Omdat ik naar hartenlust kan bloggen en ik met twee klikjes een bericht publiceer dat iedereen ter wereld kan lezen.
Schrijven op papier, we krijgen er kramp van omdat we het niet meer gewoon zijn om een pen lang vast te houden. Onze handen gaan daarentegen wel moeiteloos over de toetsen die de letters voortbrengen die wij aanslaan.
Schrijven vraagt meer moeite. Een zekere toewijding, een apart ritueel. Geen backspace om een spellingsfout te corrigeren of om woorden die je toch liever anders formuleren wil, te verdoezelen. En vooral als je schrijft voor jezelf, om dingen te ‘kaderen’ of om vragen beantwoord te zien waar je al even mee worstelt, dan is papier veel eerlijker.
Overzeese post
Als tiener en ook later toen ik in Geel studeerde, had ik penvrienden. Ik hield van brieven schrijven en versturen maar ik hield er nog meer van om brieven te ontvangen. De spanning die ik voelde tussen de ontdekking van een langverwachte brief in onze brievenbus en het openvouwen van de beschreven blaadjes, die opwinding, dat valt met geen pen te beschrijven.
Zo had ik een penvriendin die in het Zuiden van Australië woonde, in Buninyong. Ik herinner me nog hoe ik kladjes volschreef en de tekst dan in mijn schoonste schrift overbracht op briefpapier. Geen blanco of gelijnde A4’tjes maar echt briefpapier met versiering aan de randen. Er was zelfs geparfumeerd papier. Vaag herinner ik mij lichtblauw papier dat ik wel lekker vond ruiken. En iets met dolfijnen ook.
De velletjes vouwde ik op een ik stak ze in de envelop (dikwijls assorti met dat briefpapier), postzegels erop en vanaf het moment dat de brief in de bus viel voor verzending begon het lange wachten op een antwoord. Minstens twee weken.
En als ik die brief, die helemaal van de andere kant van de wereld kwam, in mijn handen had, dan was ik de koning te rijk. Ik haalde er dan weer die kladjes bij met de vragen die ik ondertussen weer vergeten was en genoot dan van mijn post uit dat verre continent. Dat land dat mij fascineerde, waar ik als tiener jarenlang over droomde, dat ik heel graag wou bezoeken.
En toen bekoelde de pennenvriendschap, ging ik verder studeren en kwamen er nieuwe grote dromen.
Vluchtige boodschappen
Vandaag de dag kunnen we met bijna iedereen communiceren, dag en nacht. De ander, ook al woont hij op 20.000 km van hier, was nog nooit zo dichtbij. En toch …
Ik vind e-mail een fantastische uitvinding en ik chat of app graag. Maar ik vind deze media te vluchtig soms, te abstract. Ik vind niet altijd de juiste toon waarmee ik uitdrukking kan geven aan wat ik echt zeggen wil, zonder al die emojis (waar ik dikwijls niet uit wijs geraak).
E-mails en berichtjes roepen er bijna om om heel vlug beantwoord te worden terwijl de ontvanger daar misschien juist niet om staat te springen. Die brieven, daar namen we de tijd voor.
Hoe vlugger alles ronddraait rondom ons, hoe meer tijd we lijken te verliezen. Hoe minder tijd voor echte contacten, voor handgeschreven kattenbelletjes. Schrijft diegene die vorig jaar maar één handgeschreven kerstkaartje stuurde naar (lees: overhandigde aan) haar zus Silvia omdat ze weet dat die dat waardeert, en de rest digitaal de wereld inzond. Ik geef toe: ook voor mij is digitaal meestal een gemakkelijke oplossing, de gemakkelijkste.
Moraal van het verhaal
Als je een geschreven boodschap wil overbrengen en je niet uit je woorden geraakt, als je een strijd levert met zinnen en struikelt over spellingsregels, zet het dan eens op papier. Begin met schrijven en zie waar je uitkomt. Het kan helpen om even over iets anders te schrijven, over waarom het niet vlot bijvoorbeeld, en na een tijdje komen de woorden vanzelf. Het helpt, dat staat vast. Misschien wel niet altijd op de manier die jij verwacht. 🙂
En ook: schrijf eens wat vaker iets voor/naar een ander, die het niet verwacht. Woorden op papier, of een kaart, hebben een langere houdbaarheidsdatum.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.