Sinds zaterdag leg ik elke dag twee keer mijn vinger op de cameralens van mijn telefoon. En dan ga ik rustig zitten wachten, tot mijn hartritme opgepikt wordt want gedurende één minuut wordt dat ritme gemeten met de app FibriCheck.
Dagelijks twee minuten waarop ik even alles laat vallen en rustig naar dat schermpje ga zitten staren.
Dankzij FibriCheck kunnen hartritmestoornissen opgespoord worden. En dankzij Het Belang van Limburg kon wie dat wou een week lang met de app zijn hartritme laten meten. Vorig jaar werd bij meer dan 500 deelnemers een afwijkend hartritme vastgesteld. Je wordt hartritmestoornissen niet altijd gewaar dus is detectie ervan heel belangrijk om problemen op langere termijn te voorkomen.
Mijn uitgangspunt om hieraan deel te nemen: Baat het niet, dan schaadt het niet. En al heel vlug raakte ik gefascineerd door wat zich voor mijn ogen afspeelde.
Mijn hart krijgt heel wat te verduren: spanning, zorgen, heftige emoties gaande van euforie tot verdriet. Soms maakt het een sprongetje, klopt het in mijn keel of wilt het uit mijn lichaam springen. Maar meestal slaat het rustig door, dag na dag na dag, en ben ik er niet zo mee bezig.
En dan is er die test die mijn hartritme vertaalt naar dat bibberende lijntje. Voor de eerste keer in mijn leven sta ik er bewust bij stil. En ik ben geboeid.
Verrassend: ook al ben ik opgewonden (excited) mijn hart blijft rustig verder kloppen. Niet harder, niet anders.
En, maar dat viel te verwachten, in goed gezelschap verkeren brengt mijn hartritme gevoelig naar omlaag. En dat geldt ook voor (andere) situaties waarin ik mij opperbest voel. 🙂
Af en toe verbaas ik mij erover dat alles in mij weet wat het moet doen, dat alles verder blijft werken. Het is meestal pas wanneer we pijn ervaren, als dingen uit balans geraken, dat we ons bewust worden van ons lichaam. Dat we er meer zorg voor (willen) dragen. Zolang alles zijn gangetje gaat, beschouwen we het als vanzelfsprekend.
Ik ervaar dit: pas als je het niet zo vanzelfsprekend meer vindt, als je naar jezelf kijkt met verwondering, kan je blij zijn met wat je allemaal hebt en wat je allemaal kan.
En eigenlijk sluit dit aan bij mijn vorig blogbericht waarin Kristof vertelt dat hij zijn leerlingen soms deze vragen stelde om hen te laten beseffen wat een wonder het is om te kunnen stappen.
“Beseft gij eigenlijk wel dat ge kunt stappen? Weet ge welke spieren daar allemaal voor nodig zijn? Welke coördinatie? Wist ge dat ze binnen de robotica al twintig jaar bezig zijn om een robot te laten stappen?”
Als je de verwondering ervaart, het effect ervan voelt, dan wil je dat, net als Kristof, graag delen.
Ik ook. Verwondering willen delen ligt ook aan de basis van mijn blog.
Kan verwondering de wereld redden? Ik denk het wel.
En zo niet, dan kan verwondering jouw kijk op de wereld veranderen, de kijk op jezelf en op anderen.
Probeer het eens wat vaker, verwonderd zijn. Je kan er alleen maar bij winnen.
Nog een kleine nota:
Vanochtend bedacht ik dat ik een blogbericht wou schrijven met als titel ‘Kan verwondering de wereld redden?’ Deze namiddag wilde ik plots iets schrijven over die test van FibriCheck. En nog later ontstond dit bericht, waarin ik tijdens het schrijven ervan ontdekte dat het aansloot bij het vorige bericht, en dat ik nu perfect kon afsluiten met de herhaling van de titel. Wonderbaarlijk, hoe inspiratie en creativiteit zich ontplooien.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.