Categorieën
Iedereen verwonderaar

Iedereen verwonderaar – Kristof Bleus

Starten met de reeks ‘Iedereen verwonderaar’, daar droomde ik al heel lang van. De start schoof ik echter altijd maar voor me uit totdat ik, tijdens de voorbereiding op een gesprek met Kristof Bleus, bij Villa Basta, zijn website bezocht. “Plaats maken voor verwondering” las ik daar, en ook: “Het schoonste speelt zich altijd net onder je neus af.” En toen wist ik het: Kristof was de geknipte persoon om die lang geplande reeks te openen. Ik heb hem niet hoeven te overtuigen want hij was onmiddellijk gewonnen voor het idee. En hij koos voor een interview, dat ik mocht uitschrijven.

De dag van het interview breekt aan. Een mooie, zonnige vrijdagochtend. In een studio van Villa Basta plaatsen we een vierkante tafel bij het raam. Eén stoel aan elke kant. Zicht op het glinsterende water waarop boten traag voorbij varen. Kristof met zijn hoofd in de zon, zijn profiel op de witte muur achter hem. Voor hem op de tafel een wit blad met daarop zijn voorbereiding, slechts enkele woorden.

Wat volgt is geen standaardinterview. Ik stel geen vragen maar luister, observeer en tracht de stilte te bewaren. Af en toe stelt Kristof mij een vraag en soms kan ik het toch niet laten om tussendoor ook even te reageren op iets wat hij vertelt.

Kristof spreekt vanuit verwondering. Soms lijkt hij verrast door de zinnen die hij formuleert. Hij is een verhalenverteller. En de verhalen die hij vertelt, brengt hij op zo’n manier dat ze beroeren. Hij speelt met woorden, met intonatie, stemgeluid. Kristof brengt het verhaal niet alleen. Hij ís het verhaal.

En terwijl hij zijn visie geeft op verwondering en op alles wat er op een of andere manier aan gelinkt is, tikt de tijd weg. Tijd waarin gedachten ontrafeld worden en waarin ik opnieuw ontdek dat de ander toch niet zo anders is. En dat een doodgewoon ideetje dat ooit ergens in een hoekje van mijn brein ontstaan is, mensen echt blij kan maken. Blij omdat ze de ruimte krijgen om gewoon te zijn wie ze zijn en te zeggen wat ze kwijt willen. 
En die dankbaarheid van Kristof, die verraste me, maar wat voelde het goed. Hij verwoordde het zo: “Voor mij is dat een eer dat ik hier mag zitten, bij u aan tafel. Dat ge die ruimte neemt in uw leven, om mij de kans te geven om via u anderen te laten stralen.” En dat terwijl juist ik mij vereerd voelde. ?

Uit het interview heb ik bewust ‘ge’ en ‘u’ overgenomen omdat dat het enige is dat juist voelt. Neem je tijd, en beluister zeker ook de drie audiofragmentjes. Er zonder is dit verhaal niet compleet.

Vlak voor verwondering is er stilte

Hoe het begon …

“Verwondering is volgens mij het moment waarop je jezelf verliest en instapt in het wonder. Het is gewoon iets dat u vanbinnen triggert om u over te laten aan het moment. En ik vind dat wel heel leuk, ik heb dat geweldig leuk gevonden … Alleen, andere mensen vinden dat niet altijd leuk. Want als ge dan de kraan openzet, is er na een halfuur wel een mama in de buurt die zegt; “Hé, wat zijt ge aan het doen!” (lacht) Wat ik ook begrijp natuurlijk.

Of als ge uzelf verliest in iets en na een paar uur wakker wordt aan uw computer. En denkt van: ‘Oei, die uren zijn voorbij en dat was heel leuk maar de winkels zijn nu dicht en ik wou nog naar de winkel gaan.’ Begrijp je? Dat maakt het soms wel wat lastig. Waardoor ik ook denk dat verwondering, soms met goede bedoelingen, maar heel vaak omwille van de agenda, de trein der tijd, in een hoekske wordt gedrukt. Mensen hebben ook geen zin meer, volgens mij, om echt verwonderd te zijn omdat ze weten dat ze dan tijd ‘verliezen’, maar volgens mij verliezen ze dan geen tijd, maar verliezen ze gewoon heel even zichzelf.

Verwondering en flow, dat klinkt allemaal heel mooi, en dat is het ook heel vaak. Maar het kan ook het begin zijn van iets negatiefs. Terwijl mijn hart volloopt tijdens een positieve flow, kan mijn hart ook vollopen van heel andere energieën, en dan jaag ik mij op.

Terug in het wonder van het leren

Ik ben uit het onderwijs gestapt, vanuit het wonder eigenlijk. Ik ben verwonderd over hoe de wereld er buiten uitziet en, een leraar, weet ge dat die nooit iets anders gedaan heeft dan op school zitten? Da’s straf, hé?
Ik wil nog altijd de beste leraar worden, vandaar dat ik het tijd vond om terug leerling te worden. Dat klinkt misschien paradoxaal maar ik wou eigenlijk dit jaar als momentum zien om terug vanuit die verwondering naar leren te kijken. Opnieuw de frustratie voelen, de pijn, de vreugde, die volharding, die nieuwe dingen die ge allemaal ontdekt. Dat wou ik terug meemaken, terug in het wonder van het leren stappen.

Taal is voor mij ook iets heel wonderbaarlijks. Iedere letter heeft voor mij een gewicht. Ik kan niet zomaar een zin maken en niet aanvoelen hoe goed of hoe slecht ik hem geformuleerd heb. Of de cadans goed was, de energie juist zat. Ik ben daar heel gevoelig voor. Gij ook waarschijnlijk, anders zijt ge geen schrijver.

De verwondering achter het wonder

Ik kan bewust in iemand anders zijn proces stappen en dan voelen van ‘Amai!’ Vanuit dat voelen kan ik ook verwonderd zijn. Ik heb dat ook als ik iets architecturaal zie of een film of zo. Soms, als ik fotografische beelden zie van dauw boven de velden, dan smelt ik, hé. (glimlacht) Dan kijk ik naar die foto, en denk ik: ‘Wow!’ en zie ik mezelf daar wandelen. En dan ineens besef ik: ‘Die fotograaf is wel héél vroeg moeten opstaan daarvoor.’ Dan zit ik in het wonder van de persoon achter de foto. En dan stel ik mij de vraag: ‘Oh, was hij dan moe?’ Dat is een beetje een metaverwondering, de verwondering achter het wonder.

Ik heb nu net, toen ik ‘verwondering’ opschreef, een dubbele ‘r’ geschreven. Verwonder-ring. Een ring is voor mij het teken van oneindigheid. Volgens mij stapt ge in dat wonder, zonder begin of einde. En door omstandigheden valt ge daar weer uit.

Wonderbaarlijke schepsels

Terug durven, mogen, willen verwonderd zijn

Hier bij de Villa werken we met een driehoek: willen, kunnen, durven. De meeste mensen willen heel veel en ze kunnen ook heel veel … Maar ze durven niet. En ik stap zo snel in dat wonder, in die verwondering, dat ik soms vergeet dat ik iets niet durf. (lacht) Ik weet dat dat absurd klinkt. Dat is dat Pippi Langkousgedeelte: Ik heb het nog nooit gedaan dus ja, ik denk wel dat ik dat kan. Ik zit dan al helemaal in dat verhaal.

Alice in Wonderland, die is allang dood. Het is allang Kristof in Wonderland. Ik heb die sleutel om daar in te stappen, ik kan dat en ik kan daar ook uitstappen. Maar als ge dan terugkomt … wordt dat soms te weinig geapprecieerd welke bijzonderheid ik bezit om toegang te hebben tot die wereld.
Vroeger, in de periode dat de stammen gebonden bij elkaar zaten, in de periode dat het meer matriarchaal in elkaar zat, en minder patriarchaal. Meer de cirkel, de eenheid, de stam. De wijze toen, ja die stond heel hoog in aanzien. Die had ook toegang tot die deur van Alice in Wonderland. De andere wereld, van creativiteit, muze, enzoverder. Die hielp heel veel mensen. En nu denken mensen geholpen te worden door pillekes. Helaas, die helpen maar op één terrein en dat is het aanpakken van de gevolgen. Als ge met een burn-out zit, kunnen pillekes u zeker en vast helpen maar ge gaat daar niet geheeld door worden. Ze gaan u niet heel kunnen maken. Met als gevolg: ge gaat altijd met die leegte zitten.

Wat ik probeer te doen is niet naar de oorzaak te gaan maar naar de bron, die zit nog verder. Terug naar dat kind-zijn. Als ge terug durft, moogt, wilt verwonderd staan. Over uw eigen leven, over uw eigen missie. Over de passies die ge in u draagt … over het feit nog maar dat ge mens zijt, ja dan opent zich weer een heel nieuwe wereld.

Ik weet het, dat klinkt zo geitenwollensokken en ik wil dat dadelijk ook counteren. Ik zei dat soms ook tegen mijn leerlingen: ‘Beseft gij eigenlijk wel dat ge kunt stappen? Weet ge welke spieren daar allemaal voor nodig zijn? Welke coördinatie? Wist ge dat ze binnen de robotica al twintig jaar bezig zijn om een robot te laten stappen?’ Daar zitten wetenschappers al jaren naar te zoeken naar hoe ze een robot zo elegant kunnen laten stappen als een mens. Om maar duidelijk te maken wat een wonder het is dat wij gewoon kunnen stappen. En dan laat ik dit filmpke zien.

Wheelchair Freestyle

Ik krijg nu kippenvel … Ik vind dat zó mooi …
Dan liet ik dat aan mijn leerlingen zien en zei ik: ‘Besef hoe heerlijk het is om te stappen.’ En dan was de les gedaan. Dan gingen ze naar buiten en zag ik hen denken: ‘Wow!’ En dan hadden ze in de speeltijd tijd om dat te verwerken.

Ombuigen van energie

Vier jaar geleden ben ik gaan ontdekken dat dat waarvoor ik mij heb geschaamd, me vreemd heb gevoeld, mijn hele leven lang, dat dat mijn grootste talent is. Ik zag mezelf als een overdreven creatieve niksnut die verwonderd kon zijn over zoveel maar daar hebt ge niks aan. Als ik dat wou delen met anderen, keken ze naar mij vanuit verwondering, of eerder vanuit verbazing. ‘Waar zijt gij mee bezig?’

Ik had dat op verschillende vlakken. Theater, muziek, de wereld zien, de omgang met elkaar, de mens zien, al die dingen. Ik heb heel mijn leven het gevoel gehad dat ik twee stappen voor was. Maar goed, op een gegeven moment ben ik innovatie coaching gaan volgen en daar ben ik gaan beseffen dat het ding waardoor anderen mij ‘ambetant-creatief’ vonden, waarvoor ik mij het meest schaamde, het ding is waardoor ik het meest kan stralen.

Dat wil ik ook heel graag meegeven aan anderen. Dat ge negatieve energie kunt ombuigen naar iets positiefs. Ik vergelijk dat met judo. De tegenstander komt op u af en ge gebruikt die energie om hem te verslaan, om het om te buigen tot iets dat gij wilt hebben. Dat vind ik heel belangrijk. En dat probeer ik ook echt te doen.

Ben ik daardoor iemand die nooit iets negatiefs wil zien dan? Nee, ik ben gewoon positief realistisch. Waarmee ik bedoel: ik voel bij anderen als er teveel negativiteit in rond hotst. We bestaan voor zoveel procent uit water, en ik verwijs nu naar het artikel van die Japanse onderzoeker die energie op water heeft afgevuurd. Kent ge dat? Dit is echt heel bijzonder. (toont dit filmpje)

Dr Masaru Emoto’s Water Experiment

Er werd energie, zoals liefde en haat, op water afgevuurd en dan zijn ze gaan onderzoeken wat dat allemaal veroorzaakt. En wat blijkt? Die energie verandert de moleculaire vorm van het water. Stel u voor wat dat doet bij mensen …

Het wonder van het leven an sich

Nu ben ik verwonderd over waar ik begonnen ben … Da’s het mooie aan het wonderen, uzelf opnieuw verliezen in het verhaal. Ge brengt een verhaal van ver tot dicht bij u, en dat doet iets met u. Ik denk dat mensen ook heel veel nood hebben aan verhalen … Maar voor verhalen, zoals gij ook wel weet, daar is tijd voor nodig, hé. Die sneltrein waar veel mensen op zitten, ze beseffen niet dat die regelmatig moet stoppen. Alleen stopt hij niet aan stations. Hij stopt alleen maar als gij zegt dat hij moet stoppen. Dat is het bijzondere aan die trein: gij beslist daarover.

Mensen zijn het besef ook kwijt – ik ook, ik pleit gigantisch schuldig – welk wonder het leven an sich eigenlijk is. Het is echt een geschenk. (en daarna met veel enthousiasme) Als ge wilt wandelen, dan gaat ge wandelen. Dat is fantastisch. Ge kunt dat gewoon doen. Als ge naar zee wilt gaan, dan gaat ge naar zee. Hebt ge zin om te schrijven, dan schrijft ge toch gewoon. Alles kan. Maar heel veel mensen, en dan denk ik aan de film Magnolia, die stappen in een patroon, in hun trein en dan stopt het. Dan stoppen ze met die verwondering over wat er allemaal kan.

In het begin, als ge jong zijt, zijn er zoveel mogelijkheden. Al die treinen staan voor u gereed. Maar eens op die trein stopt het voor heel veel mensen. En op een gegeven moment, als ze niet tijdig zelf op die stopknop hebben gedrukt, dan gaan ze door een tunnel. Ik geloof dat ze dan die verwondering kwijt zijn … Nadien komt het besef: ‘Die trein, dat was maar een trein. Er is terug een waaier aan mogelijkheden. Ik wil terug verwonderd zijn over wat ik kan.’ Da’s wel mooi, hé?

Om te weten dat ge talent hebt, dat gaat ge nooit zelf ontdekken. Dat zeggen anderen tegen u. En dat vind ik ook zo wonderbaarlijk, dat we de anderen nodig hebben om onszelf te leren kennen en ons te laten voelen waar onze krachten zitten.

Ruimte scheppen voor verwondering

Vroeger, als we met de klas tv keken, dan viel mijn mond open, dan sprongen mijn ogen open en dan was ik weg. En dat was zo ‘erg’ bij mij dat de klas op een gegeven moment naar mij keek in plaats van naar de tv, omdat ik zo in dat verhaal zat. Ze noemen dat wel eens gebiologeerd, gefascineerd zijn. Ik kon ook heel lang neerliggen en met autootjes spelen of héél lang naar mieren kijken. (lacht)

Het moeilijke met verwondering is dat ge het niet in een labosituatie kunt stoppen. Stel u voor dat ge ervoor zorgt dat een ander geïnspireerd geraakt, gemotiveerd geraakt en dat ge die ook nog eens in een veilig klimaat stopt. De entourage is perfect opdat hij in verwondering kan stappen, maar die persoon beslist nog altijd zelf of hij in beweging komt of niet. Dus ik ben er enorm goed in om dit allemaal te doen en om die uitnodigende hand te reiken naar een ander om in die verwondering te stappen. Maar het is nog altijd de ander die zegt: ‘Ik leg mijn hand in de jouwe, of niet.’

Voilà, da’s heel wat. Is er nog iets wat ik nog niet heb gezegd?
Stel u voor dat ik nog 15 minuten te leven had, maar we gaan dat comprimeren naar 1 minuut. Ik mag nog 1 minuut spreken want anders blijf ik babbelen. Eén minuut vanaf nù.”

1 minuut

En toen was er terug stilte.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Don`t copy text!