Dit is mijn honderdste blogbericht. Wekenlang heb ik mij afgevraagd hoe ik dit bericht een feestelijk tintje kon geven en wat het onderwerp ervan zou zijn. Vanochtend vroeg wist ik het plots.
Ik neem je mee naar 16 april 1999, één van de mooiste dagen van mijn leven. Puur cliché, ik weet het, maar toch voelt het nog altijd zo. Het was een stralende lentedag, net als vandaag, en ook al woonden we al 3 jaren samen, toch was ik die ochtend bloednerveus tot op het moment dat Stef mij kwam ophalen om naar het stadhuis te gaan. Hij strak in het pak, zijn donkere haar mooi in de plooi na een bezoek aan de kapper, en ik in mijn crèmekleurige jurk met de roosjes, met aan mijn voeten heel ongemakkelijke, nieuwe schoenen.
Het huwelijk, wat wisten wij daar nu van? We hadden het alleen van horen zeggen. We waren groentjes. We beloofden elkaar eeuwige trouw en al die dingen die we, traditiegetrouw, moesten uitspreken in de kerk ten overstaan van vrienden, familie en buren. Maar met z’n tweetjes hadden we eerder al afgesproken dat we er het beste van zouden maken, van ons huwelijk, maar dat we niet ten koste van alles zouden volhouden als het écht niet meer ging.
En nu, 19 jaren later, zijn we nog altijd samen, tevreden en blij. Het was een hobbelig parcours dat we aflegden. We deelden heel veel lief en leed, we hadden veel geluk en er waren ook veel zorgen. En in wezen bleven we hetzelfde maar we veranderden ook veel. En onze relatie veranderde mee.
Bijna mijn halve leven leef ik aan de zijde van Stef. Dus toen hij vorige maand, voor de eerste keer sinds ons trouwdag, alleen ging reizen bleef ik een beetje verweesd achter. Het voelde alsof hij een groot stuk van me had meegenomen. Ik gunde hem deze reis maar miste zijn nabijheid. En heel groot was mijn blijdschap toen hij terug op Belgische bodem stond en ik hem terugzag.
De lente is voor mij het seizoen van opperste verwondering, over de kracht van de natuur, dat nieuwe leven, die frisse kleuren. Ik wilde absoluut trouwen in de lente, meer specifiek als de Japanse kerselaars in bloei stonden. Die droom kwam uit. Over wat er nadien komen zou, had ik nooit gedroomd. Maar net zoals in de lente, heb ik mij door de jaren heen heel dikwijls verwonderd over de liefde en over die man die er toen voor koos om mijn echtgenoot te worden.
Elke dag komt er water uit de kraan. Dat vinden we normaal, dat is toch vanzelfsprekend! En toch verwonder ik er mij regelmatig over. Ook in de liefde is niets vanzelfsprekend, dingen komen vanuit het hart. En hoe wonderbaarlijk is het om iemand al half je leven te kennen en nog regelmatig verrast te worden? 🙂
Er is geen feestje gepland vandaag. We zullen elkaar zelfs amper zien. ’t Is een beetje zoals op Valentijn. We doen daar nooit aan mee want, zoals Stef het elk jaar op 14 februari verkondigt aan al wie het horen wil: “Bij ons is ’t elke dag Valentijn!” We hoeven vandaag dus niet uitbundig te vieren. We vinden het belangrijker om elke dag een beetje te vieren. En de ene dag is dat wat meer, en de andere weer wat minder …
100, 19, 1999 … getallen die veel zeggen en ook weer niet, want ze geven geen uitdrukking aan emoties.
Ik ben heel blij dat ik 100 berichten mocht publiceren in mijn blog. Toen ik ermee startte, durfde ik niet dromen dat ik ooit 100 berichten zou schrijven.
Ik ben héél blij met die 19 jaren samen en met het feit dat Stef en ik na al die tijd, bijna 2 decennia later, met z’n tweetjes nog altijd een mooi gezin vormen.
1999, telkens ik het typ is het vreemd. Het lijkt iets uit een ver, ver verleden, wat het in feite ook wel is. Niet te bevatten voor tieners van nu. Het spreekt tot de verbeelding. En we lijken wel een beetje oud zo … Maar het was een topjaar voor ons, 1999! En een mooi jaar om de nineties mee af te sluiten.
En dan was er Volumia! …
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.