Novemberwind

Terwijl ik dit schrijf, zwiepen boomtakken heftig heen en weer en rukt de felle wind de loszittende bladeren van de takken.
November brengt korte dagen en koude nachten. Guur herfstweer afgewisseld met zonnestralen die door de kale bomen priemen. Dreigende wolkenformaties en felle plensbuien.

November is zo’n maand waarin ik altijd weer moet wennen aan de heel lange, donkere avonden. Waarin de goesting om ’s avonds nog veel te ondernemen afneemt, en je mij weer wat vaker kan aantreffen met mijn neus in een boek, of onder een dekentje voor de tv.
Als de natuur het rustiger aan gaat doen, dan overvalt ook mij de behoefte om meer rust te brengen in mijn leven. Tuinieren gebeurt dan vooral in mijn hoofd, waar de plannen voor de volgende lente zich uitvouwen. En de frequentie van onze uitstapjes neemt af, omdat we weer liever wat meer gewoon thuis willen zijn.
En voor mij schuilt er ook wel symboliek in het vallen van de bladeren. November is een goede maand om los te laten, om datgene te laten vallen dat lange tijd nuttig was, maar nu niet meer bij me past. Alle muizenissen mag de wind met zich meenemen. Weer meer ruimte in mijn hoofd, voor nieuwe dingen.

De foto hieronder werd gemaakt op de hoogste terril in Connecterra, op een zalig warme dag. In mijn bericht Bergen en meren had ik al enkele mooie foto’s opgenomen, maar deze foto had een apart plekje verdiend, vond ik. Ik wist toen nog niet waar hij ooit zou gaan schitteren. Vanmorgen wist ik het wel.
Deze foto staat voor mij voor ‘loslaten’. Enkele zaadjes zweven rond de plant waar ze net ervoor nog aan vastzaten. ’t Is een foto die enerzijds op een stilleven lijkt, en anderzijds heel dynamisch is.
Weer een foto van Stef, waar ik heel blij van word.