komkommer Archieven - Verwonderhoekje

girasole4

Een zadenruil in hartje winter leverde me een bont allegaartje van zaaigoed op, van variëteiten die ik niet eerder in onze tuin gekweekt had. ’t Was dus spannend om te ontdekken hoe de planten die eruit voort zouden komen, het in onze tuin zouden doen. Zouden ze er zich thuis voelen en het beste van zichzelf geven, of zouden ze de omstandigheden maar niets vinden, en wegkwijnen of zelfs verdwijnen?
De Marketmore 76-komkommer bijvoorbeeld, kende een heel moeizame start, maar nadat tijdens de juni-storm zijn kop afbrak, kreeg de plant zo’n groei-impuls, dat de nieuwe stengels in een mum van tijd meterslang waren. Hij overstelpt ons nu al meer dan een maand met heerlijke komkommers.

Nog zo’n succesnummer zijn de rode zonnebloemen. Ik hou van zonnebloemen (ik kan me niet voorstellen dat iemand die van bloemen houdt, niét van zonnebloemen zou houden…). Hun Italiaanse naam ‘girasole’ vind ik veel beter bij hen passen, omdat in dat woord vervat zit wat ze doen: hun hoofdjes draaien naar de zon. En daar zijn ook ‘risico’s’ aan verbonden… Enkele jaren geleden had ik meer dan 20 zonnebloemen geplant tegen het hek dat de scheiding vormt met de tuin van onze buren. Ze werden stuk voor stuk meer dan 2m hoog en hielden zowat de hele zomer hun hoofden, zo groot als borden, naar de tuin van de buren gericht. Zelf moesten wij genoegen nemen met hun achterkanten…

girasole2

girasole3

Her en der schieten er al eens gele zonnebloemen uit de grond, waarvan ik al eerder foto’s in mijn blog geplaatst heb, maar dé blikvangers dit jaar zijn toch die rode zonnebloemen. Ook hier weer een moeizame start – wekenlang natte voeten, stengels onder druk door heel veel wind – maar daar merk je nu niets meer van. Eerst was er een rode bloem en iets later openden de andere planten hun bloemen in een rijk palet van kleuren en vormen.

Ze hebben iets kunstig, die zonnebloemen. En we vinden ze fotogeniek, ze hebben al heel wat fraaie beelden opgeleverd. De foto’s bij dit bericht werden deze week gemaakt.
Op deze manier kunnen we nog van hen genieten nadat ze al lang uitgebloeid zijn.

girasole1

Hoe link(s)er, hoe flinker

Vandaag is het de Internationale Dag van de Linkshandigen. En omdat ik het grootste gedeelte van de dag buiten vertoefde op een zálige plek in Midden-Limburg, heb ik dat pas laat op de dag ontdekt.
Vandaag is het de dag van hen die bij rechtshandigen soms, ongewild, een blik vol verbazing en verwondering uitlokken. Ik behoor zelf ook tot dat kleine deel van de wereldbevolking dat linkshandig is, dus ik kan het weten. Ik heb die blik héél vaak gezien.

Als mijn herinneringen geen loopje met me nemen, dan was ik in het eerste leerjaar de enige in de klas die links leerde schrijven. En dat ging gepaard met veel speciale aandacht, voor mij, van onze rechtshandige lerares. Ze kweet zich uitstekend van haar taak, want met mijn geschrift is het helemaal goed gekomen.
Tijdens mijn schooltijd liep ik wel vaker mét een blauwe vlek op mijn hand rond dan zonder… Andere linkshandigen zullen dit zeker herkennen. Gelukkig kwamen er pennen op de markt die het risico op blauwe vlekken minimaliseerden, en heel handige linkshandige scharen, en voor de tuiniers onder ons: aangepaste snoeischaren!
Gedaan met al dat gestuntel. We moesten niet langer onderdoen voor onze rechtshandige medemens.

In de plantenwereld bestaat er voor zover ik weet geen links- of rechtshandigheid. Maar wat een beetje in de buurt komt, zijn links- en rechtswindende planten.
Een plant is linkswindend als hij, tijdens zijn klimmende groei, rond een voorwerp of een andere plant draait, in tegenwijzerzin, zoals de pronkboontjes in onze tuin. Doet hij dat daarentegen in wijzerzin, dan is hij rechtswindend.

Onze komkommerplant heeft een eigen willetje en draait met z’n ranken meestal in wijzerzin rond alles waar hij zich aan kan optrekken. Maar hij durft al eens uit de band te springen en dat geeft hele rare kronkels.

Tijd om de titel te verklaren…
In onze familie wordt er al eens gezegd: “Hoe linker, hoe flinker.” Die uitdrukking gaat dan over piepende oren en jeukende handen, maar voor een ‘linksepootje’ als ik, dat die uitdrukking als kind letterlijk nam, klonk dat als muziek in de oren.