Sinds gisteren ben ik in feeststemming. 🙂
Drie jaar geleden ging ik schoorvoetend van start met mijn blog. Vandaag kan ik mij een leven zonder Verwonderhoekje niet meer voorstellen. Het is een deel van mezelf. Ik draag het overal mee.
Enkele weken geleden riep Het Belang van Limburg op om oude foto’s in te sturen van “Vergeten toerisme in Limburg”. De Zoo van Zwartberg was zo’n ‘vergeten’ plek die ik verschillende keren met mijn ouders bezocht en waarvan ik foto’s had, geplakt in een of ander fotoalbum uit mijn kindertijd.
Op zoek naar die foto’s ontdekte ik opnieuw de drie teksten die mijn eerste peter schreef, over mij en voor mij. In dichtvorm.
Ik las ze heel vroeger wel eens door maar nu pas, na al die jaren, ontroerden zijn woorden me, en het mooie gebaar dat hij stelde door zijn gedachten en gevoelens te verwoorden op papier.
Ergens deze week kreeg ik een mail die zulke mooie woorden bevatte, dat ik hem zou willen afdrukken. Om hem te bewaren, om hem regelmatig nog eens te lezen. De woorden opnieuw tot me door te laten dringen. Opnieuw de glimlach gewaar te worden die tussen de regels speelt.