Enkele weken geleden riep Het Belang van Limburg op om oude foto’s in te sturen van “Vergeten toerisme in Limburg”. De Zoo van Zwartberg was zo’n ‘vergeten’ plek die ik verschillende keren met mijn ouders bezocht en waarvan ik foto’s had, geplakt in een of ander fotoalbum uit mijn kindertijd.
Op zoek naar die foto’s ontdekte ik opnieuw de drie teksten die mijn eerste peter schreef, over mij en voor mij. In dichtvorm.
Ik las ze heel vroeger wel eens door maar nu pas, na al die jaren, ontroerden zijn woorden me, en het mooie gebaar dat hij stelde door zijn gedachten en gevoelens te verwoorden op papier.
Zoo
Vandaag vind je in Het Belang van Limburg die reportage over de Zoo van Zwartberg.
Ik herinner me heel weinig van onze bezoekjes aan deze Genkse dierentuin. Die grote olifanten die wel een pindanootje lustten, ja, die waren onvergetelijk. En dan had je van die luidruchtige apen en beren ook, bruine beren. Dat is het zowat.
Mijn foto’s van de Zoo heb ik nooit ingestuurd.
Het zijn er vier. Ik poserend voor een ‘Bambi’ op de ene foto. Op een andere foto sta ik in een vreemde pose bij twee ganzen die alleen oog hadden voor dat kind dat niet veel groter was dan zij. In beide foto’s is er een draadhek tussen mij en die dieren.
En dan zijn er nog die foto’s van twee grazende zebra’s en twee beren.
Lieflijke en vredige tafereeltjes.
Wensen
Die eerste jaren van ons leven, we herleven ze in de verhalen van hen die ons omringden en in de foto’s van die tijd.
Uit nostalgie heb ik nog bijna alle foto’s uit mijn kindertijd, vaak gemaakt met een Polaroid. Zorgvuldig gecatalogiseerd in twee albums. Eentje met fotohoekjes en per blad de locatie of een ander stukje info. De ander met de foto’s stevig vastgeplakt, met een folietje erover. Zo vast dat je ze zelfs met veel moeite niet los kan krijgen zonder de foto te beschadigen.
In dat album met de fotohoekjes, samengesteld door mijn ouders, ontdekte ik die drie gedichten van mijn eerste peter. Ze raakten me. Vooral dit ene. Helemaal onderaan vind je de getypte versie.
Mijn kleine wereld
Op de foto die bij het gedicht zit, ben ik al een peuter.
Deze tekst is echter geschreven 10 dagen na mijn eerste verjaardag, toen ik net mijn eerste stapjes gezet had en mijn ouders en grootouders supertrots waren. Dat kan ik mij natuurlijk niet meer herinneren maar daar hebben ze me vaak genoeg aan helpen herinneren. 🙂 En dat las ik nu ook weer in deze tekst.
Mijn eerste peter, Bernard. Ik besef nu dat ik amper iets over hem weet. En eigenlijk hoef ik ook niet alles te weten.
In mijn beginjaren speelde mijn wereld zich grotendeels af in het huis van mijn grootouders Marieke en Bernard, waar ook mijn ouders en ik een tijd woonden. En mijn peter was gewoon mijn peter. Hij was geen ‘echte’ grootvader van me, maar wel een grote vriend.
Hij heeft me amper drie jaar gekend. Zijn gezondheid liet hem veel te vroeg in de steek.
Voor mijn eerste communie kreeg ik een nieuwe peter.
In die 3 jaar zal hij ongetwijfeld van grote invloed geweest zijn in mijn leven. Ik vermoed dat ook hij mij een stuk verwondering heeft meegegeven.
Toen ik zijn gedichten herlas eerder deze maand, kwamen zijn woorden binnen. Ik was ontroerd. Heel mooie wensen, oprecht en vol liefde voor dat kleintje dat hij als zijn kleinkind beschouwde. Zijn “troetelkind”.
En wat ik mij dan afvraag na al die jaren … Hoe heb ik het ervaren toen hij er niet meer was?
Lief, dik en rond
Op de foto helemaal bovenaan was ik twee jaar. Ik was een mollige peuter die graag at. Kleinkinderen van grootouders die de oorlog meegemaakt hadden mochten nooit iets te kort komen, dus werd ik volop verwend met ‘iets zoet’.
En ja, ik was ook wel lief, een echt schattig kindje. Dikwijls opgefleurd door die aparte kleurencombinaties die zo populair waren in de seventies.
Op foto’s uit die tijd keek ik ofwel heel serieus ofwel lachte ik voluit. En eigenlijk is dat nog altijd zo als ik moet poseren, volgens Stef. Om maar te zeggen dat ik dat kind in mij nog goed bewaard heb. 🙂
Een andere foto uit de oude doos, vind je in dit blogbericht.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.