In de reeks ‘Iedereen verwonderaar’ laat ik andere verwonderaars aan het woord.
Enkele weken geleden vroeg ik aan Laura Silvano of zij graag een blogbericht wou samenstellen met wat haar verwondert. Laura is mijn jongere nicht. Ze woont in Voeren en toevallig (of niet) kwamen we haar tegen tijdens ons weekendje Voeren in november.
Laura’s tekst verraste me, door haar aparte zienswijze. En hij ontroerde me ook.
Ik ben blij dat ik haar tekst, en enkele van haar prachtige foto’s, hier met jou mag delen. Meer foto’s van Laura vind je terug op Instagram.
Bewondering
“Een foto die ik maakte, en een daarbij gekozen quote die van betekenis is voor mij, geplaatst op Instagram. Dat is waarom Bernadet me de vraag stelde wat verwondering is voor mij. De foto? Een stilleven van een goudkleurige herfst in het bos Kies van Sint-Martens-Voeren. De quote? Eentje van Henry David Thoreau.
Could a greater miracle take place for us to look through each other’s eyes for an instant?
Gho, waar zal ik beginnen? Het zal misschien erg vreemd klinken als ik zeg dat ik niet zo vaak verwonderd ben door de schoonheid en de kracht, het mysterie van de natuur? Het is wel zo dat ik elke dag bewondering voel voor dit alles.
De verwondering is er niet omdat ik me er geen vragen bij stel. Een intens oranjegekleurde zonsondergang zal me doen stoppen. Ik zette al meer dan eens mijn auto even aan de kant om me te laten beroeren. Ik neem het volledig in me op en sta in volle bewondering te genieten. Maar nog nooit is de vraag bij me opgekomen: ‘Hoe kan dit? Vanwaar komt dit? Wat is de natuur?’
Dus, bij mij wel bewondering, geen verwondering.
Gevoel voor schoonheid
Verbazing, als ik merk dat er mensen zijn die helemaal geen verwondering of bewondering ervaren, die totaal onverschillig blijven. Dat maakt me dan ook somber. Het is toch ongelooflijk dat sommigen geen gevoel voor schoonheid ervaren. Een kleine anekdote verduidelijkt wat ik bedoel.
Een zachte, vroege zomeravond. Samen met een vriendin wandel ik door de glooiende, smalle paadjes van Voeren. Tijdens het stappen luister ik naar wat ze me te vertellen heeft, totdat ik in de verte de gedaante van een vrouw zie opduiken. Ze staat met gestrekte armen en smartphone in de handen iets te fotograferen. Tegen de tijd dat we dichter bij haar komen besef ik dat ze een vogeltje filmt.
Een mooi merelmannetje zit laag op een tak, op ooghoogte van de vrouw en op nog geen meter bij haar vandaan. Hij zingt zijn mooiste lied en lijkt echt te performen. Zonder vrees, voor de vrouw en haar gsm die wel erg dicht bij hem is, gaat hij ongestoord verder met de show.
De vrouw straalt met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Zelf ben ik ook gaan stralen. Ik luister al lang niet meer naar de vriendin naast me. Erger me zelfs wat aan haar onophoudelijk gepraat. Zonder naar haar te kijken leg ik mijn hand op haar arm en fluister: ‘Shhhhhttt, kijk!’ Ik merk dat dit tafereel niks met haar doet want bij het voorbijlopen gaat ze verder met haar verhaal alsof dat wat we net zagen en hoorden iets doodgewoon was.
Dát geeft mij verbazing. Hoe kan dát?! Hoe kan het zijn dat iemand geen bewondering, verwondering of beide voelt voor zo iets wonderlijks?!
“Ik geloof in wonderen”
De bewondering is er bij mij altijd geweest, denk ik. Op de lagere school vroeg de godsdienstmeester eens wie God was. De klas bleef erg stil. Ik, eerder verlegen en nogal bang om in of voor een volle klas te spreken, voelde het antwoord meteen opborrelen. Ik herinner me het gevoel nog alsof het gisteren was. Een bijna dwingend gevoel van het naar buiten willen brengen van iets wat voor mij zinvolle woorden waren. Ik antwoordde: ‘God is de natuur. Alles wat bloeit en leeft. De mooie kleuren, bloemen, de zon, …’
Later hoorde ik dat mijn meester mijn mama erover aansprak. Hij dacht dat zij me dat zo leerde. Maar dat was niet het geval.
Voor mij is het zo dat ik de natuur als iets wonderlijks ervaar, iets magisch vaak. En net daarom is er geen verwondering. Omdat ik geloof in wonderen. Omdat ik ‘weet’ dat alles wat natuur is, machtig is. De wonderen waar ik in geloof zijn niet van het zweverige type, integendeel, dat waar ik in geloof is diep geaard, met de voetjes stevig op de grond en heel natuurlijk. Zo zijn ook wij een deel van de natuur. Eens we dat weer ten volle beseffen, kunnen ook wij, mensen, onze wereld scheppen zoals wij het graag zien.
Kijk maar naar de vrouwen die wel nog kiezen om zonder verdoving te bevallen en hier dan ook bewijzen dat de natuur iets wonderlijks is. Of naar diegenen die zichzelf weten te genezen van ernstige ziekten door innerlijke kracht, positiviteit en geloof in de kracht van de natuur die dus ook diep in ons zit. Kijk naar de moeders die intuïtief aanvoelen dat er iets niet in orde is met haar kind. Voorbeelden genoeg van mooie wonderlijkheden die bij mij bewondering oproepen.
De wereld door een lens
Ik ben opgegroeid in het Genkse en heb daar ook gewoond tot mijn 28e. Sinds november 2011 wonen we in het sfeervolle, landelijke Voeren. Iets waar ik enorm dankbaar voor ben. Mijn zonen van 16, 14 en 10 zijn het misschien al wel beu gehoord; tijdens autoritjes naar school of naar de voetbal wijs ik hen elke keer op de schoonheid rondom ons. Iets wat eigenlijk steeds spontaan gebeurt. Maar wat ik toch ook bewust ga blijven uitspreken omdat ik het jammer zou vinden dat mijn jongens dit alles als vanzelfsprekend gaan ervaren. Ook bij hun wil ik het gevoel van bewondering levend houden.
Op vrije momenten trek ik graag de natuur van Voeren in. Als er niemand met me meegaat dan vergezelt mijn camera mij. Heerlijk vind ik dat. Ik ondervond al vrij snel dat ik door mijn lens een andere kijk kreeg op het alledaagse leven. Mijn camera heeft de gave om me uit de tijd te halen. Kijkend door de lens verdwijn ik even van de wereld, of net niet. Ik sta er dan juist nog dieper in. Op een intensere manier sta ik nog meer stil bij de schoonheid. Sta ik nog voller in bewondering en vergeet ik even alle rompslomp. Zorgen bestaan dan even niet meer.
Ik sta, zit of lig (ja, ik lig ook wel eens op de grond om te fotograferen?) in een wereld van bewondering. De tijd is er dan niet meer. Totale rust, een gevoel van eenheid of is het heelheid die dan in de plaats is gekomen.
Bewondering voor de schoonheid van de natuur
Hoe dikwijls heeft de natuur mijn emoties versterkt. Op droeve momenten de tranen uit me losgemaakt zodat het verdriet nadien ‘lichter’ aanvoelde.
Hoe mooi heeft de natuur mijn geluk nog meer glans geschonken door de rijke, volle gloed van de zonsopkomst. Vragen die plots ingevuld werden door enkele uurtjes natuur.
Opvallend ook hoe ontmoetingen met vrienden en familie zoveel gemoedelijker worden als dit in de natuur verloopt. Het blijft iets magisch en onuitputtelijks, alles wat je vindt in de natuur. Dus ook dat roept bij mij bewondering op.
Ik geloof erin dat mijn bewondering voor de schoonheid van de natuur mij bracht waar ik nu ben. Als kind schreef ik erg graag verhaaltjes over het boerderijleven op het platteland. Ik zag het voor me, de langgevelboerderijen, de weiden met houten omheiningen, begraasd door koeien en paarden. De ganzen en kippen die over het erf scharrelden. Ik voelde de sfeer en daar schreef ik dan over.
Nu, jaren later, woon ik in de verhaaltjes die ik schreef. In een landelijk dorpje tussen de boerderijen. Als dat geen bewondering oproept, dan weet ik niet hoe ik het nog duidelijker moet uitleggen. ?
Bewondering geeft een mens dankbaarheid. Vanuit dankbaarheid ontstaat geluk. De kracht van de natuur is in ieder van ons aanwezig. Het komt erop neer dat je jezelf ervoor openstelt. Kijk eens wat bewuster naar de natuurlijke schoonheid. Er ontstaat een gevoel van eenheid, een gevoel dat je ‘thuisbrengt’. Complete bewondering.”
The most beautiful thing we can experience is the mysterious. It is the source of all true art and science. He to whom the emotion is a stranger, who can no longer pause to wonder and stand wrapped in awe, is as good as dead, his eyes are closed …
Albert Einstein
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.