De eerste dag van een nieuw jaar. Het is iets over half acht als ik dit schrijf en de wereld lijkt nog in diepe rust. Het wollige deken van de mist dempt zowel licht als geluid. De wereld reikt niet ver vanochtend. Nieuwjaarsochtend op een eiland met vage contouren.
Tijd
Het is een dag als alle anderen. Een doordeweekse woensdag. Straks zitten de vogels weer in de oude kerselaar. Pikken ze vet en zaadjes uit bolletjes en voederbakjes. Voor hen is dit een dag als gisteren. Een dag als morgen. Een winterdag.
Maar wij mensen hebben ‘de tijd’. De jaarovergangen die ons nog meer dan anders doen terugkijken op hoe het was en ons doen vooruitkijken naar hoe het kan worden, hoe wij het liever zouden zien. Een nieuw, onbeschreven jaar, het doet dromen. Een nieuw boek, met pagina’s die gaandeweg gevuld worden, of we daar nu iets voor doen of niet. We kunnen er maar beter het beste van maken.
Ik voel me feestelijk. Ik voel het bruisen binnen in me. Ik heb veel goesting om nieuwe dingen te realiseren. Om weer op ontdekking te gaan, ook in mezelf. Een beetje angst komt om de hoek gluren, elk jaar weer. Ik laat hem gluren. Hij hoort erbij.
Voorbij
En terwijl buiten een steenuil roept in het mistige landschap, voel ik grote dankbaarheid voor het voorbije jaar. Het was een pittig jaar, een heftig jaar, op velerlei vlakken. Met grote hoogtes en onpeilbare dieptes. En alles daartussenin.
Ik ben gegroeid, helaas weer niet in centimeters. ;o)
Ik heb gewerkt aan fundamenten waarop dit jaar verder gebouwd kan worden. Door
mezelf, door anderen. Dat geeft mij een groot gevoel van voldoening.
Het voorbije jaar was ook mooi en goed. Dankzij de vele mensen die ik ontdekte, ontmoette en beter leerde kennen.
Ik 2019 verwonderde ik mij het meest van al over mensen. Over wie ze zijn, over hun dromen en hun daden. Over de manier waarop ze de dingen aanpakken. Dikwijls schonken hun verhalen en hun aanwezigheid, hoe kort ook, mij meer energie en blijdschap.
Haast elke dag was ik verbaasd, vol verwondering en bewondering, voor mensen dichtbij en verder weg. Een keer te veel verbaasde ik me over dingen die niet stroken met wat voor mij aanvaardbaar is. Maar ook dat hoort erbij.
Heel vaak wilde ik de verhalen van de ander vatten en nadien neerschrijven. En als het mocht, ze delen. De ontdekking van een kostbare schat, zo ervaar ik het telkens weer.
De wereld is een grote schatkamer voor mij. ?
Wat komen zal
Ik heb grootse plannen dit jaar. Daar vertel ik in de loop van het jaar meer over. Wat ik nu al verklap is dat 2020 voor mij nóg meer in het teken zal staan van verwondering. En van naar buiten trekken en nog meer van de wereld ontdekken. Te voet.
En natuurlijk ga ik schrijven, heel veel schrijven. En net als het voorbije jaar zal ik lang niet alles publiceren. Misschien zien die schrijfsels wel in een andere vorm het daglicht, later.
In juni startte ik met mijn Ochtendpagina’s. Ik schrijf ze voor mezelf. En soms ook voor een ander. Dat halfuur ’s ochtends, voor ik aan mijn dag begin, is me heilig geworden, bijzonder waardevol. Ik zit dan nog half in mijn droomwereld en kan eerlijk en onbevangen neerschrijven wat ik denk en ervaar. Altijd met de hand. Meestal lijkt het op een dagboek. Sommige blogberichten ontstaan ook hier, op papier.
Droom
Gisteren heb ik, op de valreep, nog een droom gerealiseerd. Anderhalf jaar lang schreef ik in de propvolle logeerkamer. Gezeten aan een zware metalen keukentafel die ooit nog toebehoorde aan de vorige eigenaars van ons huis. De tafel piepte en zuchtte terwijl mijn vingers over de toetsen van mijn klavier bewogen.
Het logeerbed verdween zondag naar de zolder en ook de oude tafel werd opgeborgen. Nu zit ik hier in mijn schrijfkamer, met een gevoel van ruimte. Aan mijn nieuwe, blankhouten tafel. De tafel waarvan ik al anderhalf jaar droomde. En dat maakt me heel blij. ?
Bedankt
Wat me ook heel blij maakt, zijn alle mooie dingen die ik in 2019 mocht ontdekken en ervaren dankzij mijn blog.
Ik dank jou omdat je de tijd neemt om mijn blogberichten te lezen. Bedankt voor je fijne reacties. Bedankt omdat je me vertelt dat je uitkijkt naar nieuwe berichten. Het moedigt me aan om vaker en beter te schrijven. Dank je wel voor jouw bijdrage, op eender welke manier. Dank je wel omdat ik ook jouw verhaal hier mocht delen.
Ik hoop dat ik jou ook dit jaar mee kan nemen in mijn wereld vol verwondering. En dat ik af en toe een glimlach op je gezicht kan toveren. Of je kan aansporen om ook naar buiten te trekken.
Wil je een keer mee op Verrassende Blogwandeling? Wees welkom. De data vind je terug op de pagina Verrassende Blogwandelingen.
Misschien ontmoeten we elkaar (opnieuw) dit jaar. Misschien blijf je op de achtergrond en blijft jouw aanwezigheid voor mij verborgen. Maar zelfs dan voel ik me met jou verbonden, voor heel even. ?
Elke jaarwissel pak ik uit met mijn jaar in 12 beelden. Dit jaar niet. Ik deel hier de foto van 2019 die mij het meest intrigeerde. De mysterieuze bel die ik fotografeerde op een strand in het Zuiden van Bretagne. Ik ging op zoek naar informatie over deze verschijning en tot op vandaag is het mysterie nog niet opgelost. Zulke dingen, daar hou ik van.
Het blogbericht dat ik erover postte, kan je nog nalezen.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.