Vandaag is het de Internationale Dag van de Linkshandigen. En omdat ik het grootste gedeelte van de dag buiten vertoefde op een zálige plek in Midden-Limburg, heb ik dat pas laat op de dag ontdekt.
Vandaag is het de dag van hen die bij rechtshandigen soms, ongewild, een blik vol verbazing en verwondering uitlokken. Ik behoor zelf ook tot dat kleine deel van de wereldbevolking dat linkshandig is, dus ik kan het weten. Ik heb die blik héél vaak gezien.
Als mijn herinneringen geen loopje met me nemen, dan was ik in het eerste leerjaar de enige in de klas die links leerde schrijven. En dat ging gepaard met veel speciale aandacht, voor mij, van onze rechtshandige lerares. Ze kweet zich uitstekend van haar taak, want met mijn geschrift is het helemaal goed gekomen.
Tijdens mijn schooltijd liep ik wel vaker mét een blauwe vlek op mijn hand rond dan zonder… Andere linkshandigen zullen dit zeker herkennen. Gelukkig kwamen er pennen op de markt die het risico op blauwe vlekken minimaliseerden, en heel handige linkshandige scharen, en voor de tuiniers onder ons: aangepaste snoeischaren!
Gedaan met al dat gestuntel. We moesten niet langer onderdoen voor onze rechtshandige medemens.
In de plantenwereld bestaat er voor zover ik weet geen links- of rechtshandigheid. Maar wat een beetje in de buurt komt, zijn links- en rechtswindende planten.
Een plant is linkswindend als hij, tijdens zijn klimmende groei, rond een voorwerp of een andere plant draait, in tegenwijzerzin, zoals de pronkboontjes in onze tuin. Doet hij dat daarentegen in wijzerzin, dan is hij rechtswindend.
Onze komkommerplant heeft een eigen willetje en draait met z’n ranken meestal in wijzerzin rond alles waar hij zich aan kan optrekken. Maar hij durft al eens uit de band te springen en dat geeft hele rare kronkels.
Tijd om de titel te verklaren…
In onze familie wordt er al eens gezegd: “Hoe linker, hoe flinker.” Die uitdrukking gaat dan over piepende oren en jeukende handen, maar voor een ‘linksepootje’ als ik, dat die uitdrukking als kind letterlijk nam, klonk dat als muziek in de oren.
