Een mooie herfstdag in het Arboretum van Bokrijk. Hilde Theunis en ik zitten op een lange bank in een houten prieel. Zonnestralen landen op het gras vlakbij. Het is rustig hier, in deze uithoek van het park, langs de groene zoom van bomen.
Soms is er het gebrom van een vliegtuigje dat laag overvliegt of horen we de uitbundige kreet van een kind. Verder alleen vogelgezang. “Die vogelkes fluiten nog goed, hé?”, merkt Hilde op.
Ze vertelt mij over verwondering. Over wat het voor haar betekent. Tussendoor stiltes latend en genietend van de schoonheid van deze plek.
