Ligt het aan de hitte van de afgelopen dagen? Aan die hevige warmte die ons zo overvallen heeft na een lange, onstabiele periode? Want mijn gedachten dwalen af naar sneeuw. Wat een welkome verfrissing zou dat nu zijn, verse sneeuw…
Sneeuw is voor de één een vloek, voor de ander een zegen. Sneeuw is mooi als hij zachtjes dwarrelt, minder mooi als hij wekenlang blijft liggen en het verkeer in de war stuurt.
Maar stel je voor… dat er op een dag geen witte vlokjes meer naar beneden zouden dwarrelen, maar dat groene, plastic bolletjes op daken en stenen zouden stuiteren. Die eerste keer zal je er nog vol verbazing naar kijken, en je afvragen of ze vanzelf weer verdwijnen. De tweede keer denk je: “Daar heb je ze weer.”. En de derde keer besef je dat dit vaker kan voorvallen. Sneeuwruimen is echt een lachertje vergeleken bij het bijeenrapen van al die kleine ondingen. En wat moet je ermee? De zakken vol bolletjes stapelen zich op en je vraagt je af waar ze vandaan blijven komen. En wie zal er op de proppen komen met een duurzame oplossing: recyclage, afbraak door bacteriën, …?
Vind je het wat vergezocht? Herinner je dan de beelden van die plastic soep in de oceanen.
Sneeuw verdient onze verwondering, omdat de kristallen zo prachtig opgebouwd zijn. En als de natuur er ooit in slaagt om uit plastic, kleine groene bolletjes te maken, dan verdient dat onze verwondering ook wel, vind ik.
