Het boek dat de afgelopen jaren het vaakst uit mijn boekenrek genomen werd, is de Natuur.gids (van Natuurpunt) waarin 66 verrassende natuurtochten in België gebundeld staan. Door het vele gebruik ziet de kaft van de gids er een beetje verkreukt en beduimeld uit, en veel bladen zijn losgekomen. Er werd dit jaar een nieuwe gids uitgebracht, maar vooralsnog wordt mijn oude gids niet vervangen, want hij kwijt zich nog prima van zijn taak.
Op zoek naar een wandeling die qua hoogtemeters en panorama’s kon tippen aan die van Connecterra (zie mijn bericht Bergen en meren), viel mijn oog in de gids op ‘Pays des Terrils‘, een wandeling in Plombières. Ook hier weer terrils, deze keer niet van steenkoolresten maar van zinkslakken. En… volgens Natuurpunt behoorden twee van de wandelingen in het gebied tot de toppers uit de Natuur.gids. Wij dus naar Plombières, om te gaan wandelen samen met vrienden, op een dag die nat en grijs begon.
Plombières ligt vlakbij Vaals, het drielandenpunt. Op en rond de oude mijnsite vind je planten terug die goed gedijen op deze zwaar vervuilde bodem, bijvoorbeeld het zinkviooltje. De bewegwijzering op de routes kan beter. Een plannetje van het gebied is dus geen overbodige luxe. Onderaan dit bericht vind je meer info terug.
De grote route van Natagora (de Waalse zuster van Natuurpunt) toont je een stukje van het vruchtbare land van Herve. Glooiende heuvels bezaaid met (fruit)bomen, hagen, houtkanten en hekken, schapen en koeien. Er tussendoor kronkelt de rivier de Geul.
Spot je ze ook… het mooie hoenderhok langs het wandelpad, de blauwe plastic bakken met ‘food to share’, het knappe tuinhuisje van de tuinier met gevoel voor humor, de lange loofgang met op kop 2 wilde kastanjes, de zwarte Galloways in het natuurreservaat, de vele knotwilgen her en der verspreid in het landschap?
De kortere route, op de oude mijnsite, loodst je over de met bomen begroeide terril, en langs de Geul en de grot waarin deze rivier zich stort. Dit is een klein, maar heel mooi stukje natuur. Het is moeilijk om je voor te stellen dat metaalverwerkende industrie ooit dit gebied inpalmde.
De herfst heeft ook hier zijn intrede gedaan. De bloemen zijn bijna verdwenen en de bomen laten stilaan hun bladeren vallen. Maar er is hier zoveel moois te ontdekken, zoveel om je over te verwonderen, dat een herfstwandeling in Plombières absoluut de moeite waard is.
Tip: trek stevige wandelschoenen (of laarzen) aan, want het gebied is heel waterrijk.
Praktisch:
Een mooie reportage over ‘Pays des Terrils’ vind je terug in Landschap vzw_proefnummer.
Daarin vind je ook een overzichtskaart met de verschillende wandelingen. Wij volgden de grote rode route, en de kortere blauwe lus op de vroegere mijnsite.
Er is een grote parking aan het gemeentehuis van Plombières. Vlakbij ligt het Maison du Site Minier. Dit bezoekerscentrum biedt je naast een klein museum over de streek, veel interessante folders met inspiratie voor andere wandel- en fietstochten in de regio.
Op een boogscheut van Plombières, ligt het Voerense Teuven, ook de moeite waard om te ontdekken. Mijn tips over Teuven vind je terug in mijn bericht van 12 september: Monumentale wandeling.
