Categorieën
Natuur

In de schaduw van de aarde

Maansverduistering 21/01/19

Een ander blogbericht stond ingepland maar omdat ik de maansverduistering van vandaag bijzonder fascinerend vond, wou ik hier eerst over schrijven.

Ik heb veel bewondering voor diegenen die vanochtend al heel vroeg klaar stonden op open plekken en heuvels om maar niks van de maansverduistering te moeten missen. Zelf werd ik wakker om half 7 en toen ik door het raam naar het Westen keek was er net een streepje licht waarneembaar bovenaan de maan. Prachtig vond ik dat.

In allerijl haalde ik mijn fototoestel boven, monteerde hem op het statief, afstandsbediening erbij, wat draaien aan de knopjes, instellingen veranderen. Op zulke momenten mis ik een meer ervaren persoon aan mijn zijde. Iemand die me toont wat ik nog moet veranderen opdat ook ik een mooie maanfoto maken kan, want dikwijls zit dat in een klein hoekje.

Maansverduistering 21/01/2019

Mijn foto’s zijn niet scherp maar ik vind ze goed genoeg. Mijn focus lag ook niet op het maken van de perfecte foto maar op het meepikken van een stukje van dit fascinerende schouwspel aan de ochtendhemel. Ik had post gevat voor het open raam en pas na een half uur merkte ik dat ik het zonder jas toch wel behoorlijk koud had. Eens in die flow, in die focus, vallen stukjes rondom me weg: de tijd, de koude. Alle aandacht op dat ene.

Terwijl de maan uit de schaduw van de aarde schoof (heel vlug besefte ik nu) kwam in het Oosten de zon op. Lichtblauw en lichtgeel verdreven de duisternis en ook de contouren van Venus vervaagden. De voorbode van weeral een prachtige dag. Iets later ook een roze zweem. Zonnestralen op een witberijpte wereld.

In het Westen zakte de grote, roze volle maan iets later achter de horizon. Een nieuwe dag was aangebroken.

Telkens ik een dergelijk natuurfenomeen aanschouw vraag ik mij af hoe de beleving ervan was voor onze voorouders, zij die geen weet hadden van natuurkunde. Die overvallen werden door maan of zon die plots leken te verdwijnen en die niet kon vatten waarom het gebeurde en of het licht ooit weer terug zou keren.

Twintig jaar geleden was er die zonsverduistering waarvoor heel België naar buiten trok. Midden op de dag viel de duisternis in en viel ook even de natuur stil, net zoals wij, de toeschouwers. Toen de zon terug volop straalde hervatte het gewone leven zich. De voorstelling was voorbij, iedereen ging weer aan de slag. Maar dat wonderbaarlijke, dat bleef hangen.

De herinnering blijft. Ook die aan vandaag.

Don`t copy text!