Wat zouden we zijn zonder oktobers?

De schoonheid van oktober bekoort me, maakt me lyrisch. Wat zouden we toch zijn zonder oktobers?

Sfeerbeeld van Nieuwenhoven in Sint-Truiden.

Seizoenen

Wie mij goed kent, weet: ik ben een lentemens. Ik leef op in de lente en barst dan van de energie. De lente lokt me naar buiten. Ik moet mezelf bedwingen om niet hele dagen buiten te zijn, want ik wil al dat nieuwe leven zien, horen en ruiken. Ik wil de lentelucht opsnuiven en me laven aan het frisse groen.

Ik ben thans een kind van augustus. Geboren toen de dagen weer flink begonnen te korten en de nazomer in de lucht hing. Mijn grootouders trokken al met me naar het bos toen ik nog in de kinderwagen lag. De herfst was dus het eerste seizoen dat ik (be)leefde.

Rond mijn 18^e kon de herfst me niet bekoren. Het korten van de dagen en het vallen van de bladeren deden een somberte over me heen dalen. Op een dag kocht ik een poster met een spreuk van Bond Zonder Naam: ‘Treur niet om de blaadjes, de bomen staan er nog.’ Die hing ik tegen de muur van mijn kot en daar bleef hij jarenlang hangen om mij er elk najaar aan te helpen herinneren: de bomen zijn er altijd en in het donkerst van de herfst ligt ook de nieuwe lente verborgen.

Af en toe spot ik er eentje in een bos, meestal hoog in een boom. Hier groeit een oesterzwam aan de voet van een berk.

Een tweede lente

Ik voel het korten van de dagen nog altijd. Het begint al in juli en begint echt pijn te doen in september. Maar er is een liefde voor de herfst ontstaan die ook met de jaren groter wordt.

Herfst is voor mij een tweede lente. Wat verborgen was, komt nu aan het licht en toont zijn ware schoonheid.

Het rood en geel van de bladeren, de hele zomer verdoezeld door het bladgroen. De ondergrondse en binnenhuidse netwerken die zich vertonen aan de buitenwereld in de vorm van de vele herfstzwammen.

Ik hou van indian summers. Die caleidoscoop van kleuren blijft me fascineren. Autoritten worden verlicht omdat ik onderweg mijn ogen uitkijken kan. Boswandelingen in oktober zijn een feest.

Een reuzegrote beuk werd deze zomer geveld door een storm. De kruin en enkele meters stam werden in stukken gezaagd. In een stuk stam heeft zich een poeltje gevormd, bron van nieuw leven.

Boswandeling

Woensdagnamiddag moest ik weer naar het bos. Ik had een lange lijst aan taken maar de drang om te wandelen was te groot. Na mijn wandeling zouden die taken eens zo vlot afgewerkt worden, was mijn ultieme excuus.

Op naar Nieuwenhoven, waar het druk was op de parking.

Ik zocht naar de rust in mezelf maar vond hem niet in het bos. Er waren teveel zoekende mensen met camera’s en teveel mensen met nieuwsgierige honden. De bosdieren lieten zich niet zien of horen. Ze tonen zich vlugger als het rustiger is, de boomklevers en -kruipers, de spechten en de eekhoorns.

Er waren plekken waar ik alleen was op het pad. Plekken waar ik genoot van de warmte van zonnestralen die door de boomkruinen naar beneden vielen.

Boven mijn hoofd hingen ontelbare gele blaadjes vast die weldra onder mijn voeten zouden knisperen.

Er zijn mensen die houden van paden vol rozenblaadjes. Geef mij maar bospaden met kleurrijk en geurig herfstblad.

Op een bankje in het bos

Langs mijn favoriete bospad zag ik een paddenstoel staan. Een sombere honingzwam, leerde ik dankzij ObsIdentify. Somber zag hij er niet uit, maar voor bomen die belaagd worden door deze paddenstoel ziet het er niet goed uit, leerde ik ook, want die bomen staan ten dode opgeschreven.

Tientallen sombere honingzwammen groeiden langs de paden die ik bewandelde woensdag. Enkelingen, paartjes en kluitjes. De halfvergane exemplaren straalden heel veel somberheid uit.

Ik stopte aan mijn favoriete bankje. De zon scheen op de horizontale, grijze planken. Bruine en geelbruine beukenblaadjes lagen erover uitgestrooid. Ik ging zitten tussen de blaadjes, legde mijn handen in mijn schoot, met de palmen naar boven, ademde eens goed diep in en sloot mijn ogen. Hij deed deugd, deze plek. Even niemand in de buurt, mijn hoofd naar de zon.

Plots werd het donker en kwam er een wind opzetten die kastanjes en beukennootjes uit de kruinen schudde. Rondom me dwarrelden beukenblaadjes neer en in mijn rechterhand viel een bruin blad, nog geen 5 centimeter groot. Losgelaten door de beuk onder wiens immense kruin ik zat.

Ik heb het meegenomen naar huis, dat blaadje, samen met nog andere kleurrijke bladeren. Altijd fijn, een beetje herfst in huis.

Nooit eerder gezien: de prachtvlamhoed. Een zwam die zijn naam eer aan doet.

Een van de vele sombere honingzwammen langs de bospaden in Nieuwenhoven.

Een wereld met oktobers

Oktober is in mijn beleving de kleurrijkste maand van het jaar. September kleurt nog groen, in november voert geel de boventoon.

‘I’m so glad I live in a world where there are Octobers’, zegt Anne of Green Gables in de gelijknamige roman van L. M. Montgomery. Als tiener was ik hevige fan van de TV-serie. Ik wou graag zijn zoals Anne. We hadden al veel gemeen.

Net als Anne ben ik blij dat er in mijn wereld oktobers zijn waar we elk jaar van kunnen genieten.

Elk jaar toont het schouwspel zich aan ons. Neem plaats op de eerste rij en laat je betoveren door de schoonheid van de herfst. Sla de warmte op die je voelt, om hem de hele winter bij je te dragen.

En als je toch nog gaat treuren om de blaadjes, denk dan: De bomen, die staan er gelukkig nog!