RivierPark Maasvallei – op wandel in de noordelijke helft

In 2021 werd de langeafstandswandeling RivierPark Maasvallei verkozen tot ‘Beste wandelroute van de Benelux’. Zoveel schoonheid en wandelpret op een uurtje rijden van thuis, dat wou ik zelf ontdekken en ervaren. En Stef wou mee. De eerste helft van de route bewandelden we tijdens een driedaags wandelweekend midden juli, de andere helft is voor later deze zomer.

In 3 blogberichten neem ik je mee in mijn verwondering over de noordelijke helft van deze langeafstandswandeling. Ik deel de mooiste stukjes met je én de plekken waar je iets kunt eten en drinken.

Je hoeft deze route niet volledig te bewandelen (al raden wij dat natuurlijk wel aan) maar je kunt ook kiezen voor de fiets, auto of bus om een plek te bereiken. Sommige stukken zijn alleen voor wandelaars toegankelijk en dat is maar goed ook!

De foto’s in dit bericht zijn van Stef en mezelf.

Blauw is de lucht tijdens onze wandeldriedaagse en blauw is het water, waarin en waarlangs mens en dier verkoeling zoeken.

Rugzak

De dag waarop Stef aankondigde dat hij met me mee wilde wandelen, en we ineens een startdatum prikten (15/07/22, de week nadien!), daagde het besef dat het tijd was voor een nieuwe rugzak.

De mijne (die ooit van Stef was) ging al 25 jaar overal mee naartoe. Hij overleefde al onze reizen, ging mee tijdens Blogwandelingen en elke andere wandeling die ik maakte. Onafscheidelijk waren we en terwijl mijn bruine haren verbleekten, verloor ook de rugzak zijn originele kleur.

Twee dagen voor vertrek kocht ik een blauwgroene rugzak, die bij thuiskomst niet groter bleek te zijn dan de oude, maar wel steviger en beter voor mijn rug.

Voeten in de aarde

Het had heel wat voeten in de aarde om die nieuwe rugzak op de juiste manier te vullen met het hoogst noodzakelijke voor drie wandeldagen.

Als wij op vakantie gaan, gaat er altijd veel mee. Er is een zee van ruimte in de kofferbak, dus waarom zou ik dan een strenge selectie doorvoeren?

Maar nu ging ik voor het eerst op wandelweekend met een rugzak, een kleine rugzak dan nog. Op de vooravond van ons vertrek brak ik mijn hoofd over wat ik zou kunnen thuislaten van het stapeltje dat ik gemaakt had.

In theorie leek het simpel. Wat mee moest: een beetje toiletgerief, nachtkledij, ondergoed, een trui, reservekledij, wandelsokken, regenjas, een mini-boekje, een kleine notaboekje, de wandelkaart, mijn overlevingspakketje (EHBO en zo), nootjes en een drinkbus met water. Op vrijdagochtend koos ik datgene wat in de rugzak paste en negeerde ik de rest.

Het voelde vreemd aan om voor het eerst mijn oude rugzak thuis te laten.

De Maas aan onze voeten

Met twee rugzakken, onze wandelschoenen en -sokken in de autokoffer, reden we naar Roosteren. Het stadje was ons totaal onbekend, al ligt het tegen Maaseik, aan de andere zijde van de landsgrens.

Daar, op die grens, lag op vrijdagochtend de Maas aan onze voeten. Tussen ons vertrek op de parking en die brug, waren we erin geslaagd om al één keer van de route af te wijken en moesten we aan een vriendelijke dame op een fiets vragen waar we ons bevonden op de wandelkaart. Niet echt goed gestart dus! Maar de goesting zat er flink in. 🙂

‘Twee Limburgen, een volk’ lezen we bij het kunstwerk op de Pater Sangersbrug, die Maaseik met Roosteren verbindt.

Het is geen GR

Stef en ik zijn GR-wandelaars. ’t Is te zeggen: we hebben al zoveel stukjes GR bewandeld in België en Frankrijk dat je, als je al die stukjes achter elkaar zou leggen, een indrukwekkend lange route zou krijgen. En dan was er nog de Streek-GR in 2020, maar dat was met Tina.

We zijn gewend geraakt aan die rood-witte en geel-witte plaatjes en stickers op palen, bomen en bruggen. Aan de markeringen voor links en rechts, en de kruisjes die laten zien dat je niet het juiste pad bewandelt.

De bewegwijzering van de langeafstandwandeling RivierPark Maasvallei is geheel anders.

Groene zeshoekige plaatjes op lage houten paaltjes,
Lichtblauwe zeshoekige stickers op elektriciteitspalen.

Het groen valt niet altijd op, het blauw ook niet. Een aandachtige wandelaar is er hier twee waard.

Wegwijzers wijzen wandelaars de weg in de Maasvallei.

Wandelkaart

De beste tip die ik je kan geven is: Koop de wandelkaart van de langeafstandswandeling en neem hem mee als je op pad gaat.

Je vindt hem in de webwinkel van Wandelen in Limburg en van die 6 euro die hij kost, zal je heel veel plezier hebben.

Op de kaart vind je nuttige info terug zoals:

Parkings en startplaatsen
Aanlooproutes en routes bij hoge waterstand
Bruggen en oversteekplaatsen (veerpontjes)
Locaties van horecazaken
Picknicktafels

Zelfs begrazingszones staan erop vermeld.

Ik droeg de kaart constant bij me, in mijn hand of onder het riempje van mijn rugzak.

Deze grensoverschrijdende wandelroute is 137 km lang. Als je een beetje verkeerd loopt op een wandelroute van 6 km is dat geen ramp. Als je dat doet op een ochtend waarop je 28 km voor de boeg hebt, ook niet, maar toch wil je dat liever vermijden. Het helpt als je kan terugvallen op de wandelkaart.

Met de kaart bij de hand kan je je ook gemakkelijker oriënteren in het landschap.

We zijn in Thorn. Tijd voor een terrasje. 🙂

Dan nemen we toch een andere route

Wat ik leerde van andere GR-wandelaars is flexibiliteit, en die is perfect toepasbaar op andere langeafstandswandelingen.

Je doet je best om alle kilometers te bewandelen maar van het pad afwijken is toegestaan, als je niet goed oplet en een markering mist bijvoorbeeld. Neem dan gerust een doorsteek, al mag je natuurlijk ook altijd teruglopen naar waar het fout liep.

Als het stuk waarop je wandelt, saai is en eindeloos blijft duren, of er vlakbij een plek is die je zeker wilt bezoeken, ook dan mag je van het pad afwijken en een andere route kiezen. Als je op zonovergoten paden moet lopen terwijl er ook schaduwrijke alternatieven zijn, dan ook.

We hebben niet overal de uitgestippelde route gevolgd, omdat we hem heel vaak uit het oog verloren en dan was het weer wat zoeken. Soms gingen we terug, soms kortten we af en ontdekten we net daardoor mooie dingen. Zoals het ruil/doneerkastje in de Zandstraat 145 in Elen. Zaden, stekken, planten, bloempotten en tuinboeken, alles wordt hier geruild via de Facebookgroep van Ruilkastje ’t Zand.

Een minder zonovergoten pad kiezen en dan dit ruilkastje langs het pad zien staan, dat maakt mijn dag goed. 🙂

Hoog water

Dat water van de Maas, dat doet wat het wil, en de wandelaar moet daarin mee.

In natuurgebied Koningssteen-Kollegreend riep een man me, vanop een voorbijvarende boot, luidkeels toe dat ik terug moest keren omdat het water verderop te hoog stond. Welk water? Vóór ons was er alleen maar laaggelegen land. Droog land, dor land zelfs. En een paar honderd meter verderop een heuvel. Daar zouden we zeker geen natte voeten krijgen. Wat de man ermee bedoelde? We hadden er het raden naar.

Maar het kan zomaar zijn dat je ontdekt dat een stuk van je pad niet begaanbaar is, ondergedompeld in het Maaswater. Dat je dan terug moet tot aan een splitsing. Wees je ervan bewust dat dat flink wat extra kilometers kunnen zijn.

De Maas is een regenrivier. Als het fel regent in Frankrijk of Wallonië, stijgt het rivierwater en stroomt die hele watermassa zeewaarts door de Limburgse Maasvallei. Ik had mij nooit gerealiseerd hoe hoog de waterstand van de Maas kon zijn tot ik aan de dijken de niveaus zag van de winterbedding. Vorig jaar, tijdens de overstromingen, ging het water er plaatselijk zelfs over.

Hoe schoon ligt de Maas hier te blinken in de middagzon.

Over de keien

Er was op onze doortocht één plek waar ik vreesde voor natte voeten. Dat was in Anna’s Beemd, waar het overigens heerlijk is om te wandelen.

Aan de rand van de grote plas lagen dikke keien op een rij. Erlangs stond een rij palen met daartussen dik, stevig touw. De opzet: het water oversteken over de keien.

Dat leek op het eerste zicht eenvoudiger dan het was. Sommige keien waren nat en glibberig, of puntig en dan was het zoeken naar waar ik mijn voeten plaatsen kon. Met de hulp van Stef kon ik oversteken zonder in het water te duikelen. Mocht het water hoger gestaan hebben, dan hadden we een alternatieve route moeten zoeken.

Het water oversteken kan hier alleen op de keien. Waar ze glibberig en puntig zijn, vereist oversteken wat behendigheid, of een helpende hand.

De oversteek

Als je de wandelroute in meerdere lussen wilt afleggen, zoals wij deden, zal je de Maas moeten oversteken. Plan jouw etappes dan in functie van de bruggen en veerpontjes.

De Maas oversteken met een veerpont duurt maar enkele minuten, maar check wel de vaartijden als je een wandeling inplant.

Op veerpont ’t Veerke, dat ons van Grevenbicht naar Dilsen-Stokkem bracht.

Verwondering

RivierPark Maasvallei is een 40 km lang, grensoverschrijdend landschapspark met volop ruimte voor cultuur en natuur. In België en Nederland droegen verschillende gemeentes en organisaties bij aan de realisatie van deze route.

Ik hou ervan om dit uitgestrekte gebied te voet te ontdekken. Al wandelend ga ik gemakkelijker op in het landschap. Ik ervaar de afstanden aan den lijve en zit met mijn neus soms letterlijk tussen de bloemen, vlinders en libellen.

Vele momenten van verwondering heb ik ervaren onderweg.

Want als wandelen én op tijd en stond drinken, de enige dingen zijn die ‘moeten’, is er meer ruimte voor verwondering.

Het is nu aan jou om de diversiteit van dit kleurrijke landschap te ontdekken en je te laten verwonderen.

Wil je meer weten over RivierPark Maasvallei en de langeafstandswandeling? Binnenkort zet ik nieuwe berichten online waarin je meer weetjes en tips meekrijgt.