Eind februari organiseerde ik de eerste Wonderbaarlijke Blogwandeling aan de Begijnenvijvers in Hechtel-Eksel. Tijdens Wonderbaarlijke Blogwandelingen nodig ik mijn medewandelaars uit om zich te laten verwonderen door de schoonheid van de natuur. Af en toe staan we even stil en dan strooi ik wonderbaarlijke natuurweetjes in ’t rond. Meer is het niet … Maar het is wel plezant, en leerrijk, en gezellig.
De foto’s in dit blogbericht zijn van Liesbeth Delvax. Ze stuurde me een reeks van 25 waaruit ik heel moeilijk kon kiezen.
De ontdekking van de Begijnenvijvers
Het was vriendin Nina die me aanspoorde om eens te gaan wandelen aan de Begijnenvijvers omdat het daar zo mooi was. Ik daarheen natuurlijk, met Stef in mijn kielzog. Het was toen nog winters koud. Toch plopten de eerste pluizige wilgenkatjes al uit hun bruine vestjes.
Een halfjaar later was ik er weer, deze keer met Nina en Frederik. Het vocht hing zwaar in de lucht die dag. Vol verbazing maakten we foto’s van tientallen vliegenzwammen langs het bospad. Hoe vreemd om al dit rood te spotten in augustus. Iets verderop haalden regenvlagen ons in. Onweer hield lelijk huis boven de regio. We aanschouwden het met een klein hartje vanuit de vogelkijkhut, hopend dat het houten bouwwerk stand zou houden in dit geraas.
Blauwe luchten en meerkoetjes
Fast forward naar eind februari 2022. Het was weerom een koude ochtend. Nog voor we goed en wel vertrokken waren, verbaasden we ons over het felle blauw van lucht en water. De grijze luchten van de voorbije weken waren weggevaagd, we misten ze niet.
De ochtendrust hing tussen de bomen en boven de vijver met de peddelende meerkoetjes.
Waar meerkoetjes zijn, zie je vaak ook waterhoentjes. Deze watervogels lijken niet op elkaar, vind ik, maar toch vond ik het altijd moeilijk om er de juiste naam op te kleven, totdat ik een ezelsbrugje maakte. Meerkoetjes hebben een witte snavel. Melk is wit. Zie ik nu een meerkoetje, dan denk ik automatisch: melkwit. Er komt een dag waarop ik deze associatie niet meer nodig zal hebben, maar tot dan behelp ik me zo.
Meerkoetjes hebben verder een zwart verenkleed, onopvallende donkere oogjes en opvallend flinke poten in verhouding tot de rest van hun lichaam. Ze doen me daarom denken aan struisvogels en emoes.
De wonderbaarlijke wereld van (korst)mossen
Er was een tijd waarin ik winterse wandelingen maar niks vond. Te vochtig, te glad, te koud, te kaal, te saai.
Nu weet ik: winterse wandelingen hebben ook hun charmes. Tijdens die fleurige maanden van lente, zomer en herfst gaat onze aandacht naar al wat nieuw is, naar wat zienderogen groeit en bloeit.
Maar ’s winters is er minder dat afleidt en hebben we meer aandacht voor de wereld van mossen en korstmossen, onder onze voeten, op bomen en struiken. Ze nemen hele oppervlakten in, bedekken landschappen zo ver het oog reikt en toch kijken we er zo gemakkelijk overheen.
Ik vind ze bijzonder fascinerend. Heb je al gehoord van gesnaveld klauwtjesmos en gerimpeld boogsterrenmos? En wist je dat er korstmossen zijn die hunebedvlekje en wrattige tandpastakorst genoemd worden? Wie verzint toch die namen?
Hoe meer ik lees over mossen en korstmossen, hoe wonderbaarlijker ik hun wereld vind.
Zo las ik in het natuurmagazine Roots van januari 2016, dat in Groenland al drieduizend jaar een landkaartmos groeit. Elke eeuw komt er weer een centimetertje bij.
Zwammen bij de vleet
Veel moeite moet je niet doen om zwammen te ontdekken op de oranje route aan de Begijnenvijvers. Ze vormen soms prachtige kunstwerken, al dan niet in combinatie met andere organismen.
Tijdens de Wonderbaarlijke Blogwandeling lagen afgebroken takken op het wandelpad. Storm Eunice had ook hier schade berokkend. Dat gaf ons wel de kans om de gele trilzwam van héél dichtbij te bewonderen.
Als je één keer een gele trilzwam spot, dan zie je ze nadien overal opduiken, zo ervaar ik het toch. In ons gezelschap was, naast Stef en mezelf, niemand bekend met deze zwam. Daarom hebben we ze daar en dan maar onze volle aandacht gegeven.
Wilgenkatjes waren er ook weer bij tijdens deze wandeling. En in de vogelkijkhut bespiedden we deze keer de eenden en futen.
Praktisch
De Begijnenvijvers maken deel uit van natuur- en wandelgebied Resterheide. Het geheel behoort tot Bosland. Startplaats: Begijnenstraat, 3940 Hechtel-Eksel.
We volgden de oranje wegwijzers. Op deze route van 7 km wandel je door een heel gevarieerd gebied. Op het wandelbord, tussen parking en vijver, staan nog andere routes aangeduid.
Lunchen deden we in brasserie De Meule, aan de oude windmolen in Eksel. We waren daar jaren geleden al eens, na een Blogwandeling in het Pijnven. En waar het goed is, daar gaan we graag nog eens terug. 🙂
De volgende Wonderbaarlijke Blogwandeling gaat nu zondag (20/03) door in Zammelen (Kortessem). Wil je mee? Schrijf je dan hier in.
Heel fijn dat jullie erbij waren, Violetta, Ria, Joke, Rooni, Liesbeth en Stef! 🙂
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.