In december 2020 nam ik me voor om vaker ‘ja’ te zeggen op voorstellen van anderen, om mezelf meer open te stellen voor nieuwe ervaringen. Ik heb er werk van gemaakt.
Op deze laatste dag van het jaar lijst ik die ‘eerste keren’ op waar ik nog regelmatig, met veel plezier, aan terugdenk.
Duisternis en licht
Die eerste keer de tijd uit het oog verliezen en enkele kilometers door een pikdonker bos terugwandelen naar de parking waar onze auto stond. Het pad vóór ons alleen verlicht door het lampje van mijn gsm. Stef de rust zelve maar ik benauwd door de gedachte dat een rotte everzwijnen ons zou kunnen kruisen. En na al die opwinding waren er frietjes van de frituur, en dát op nieuwjaarsdag!
De eerste fotoshoot voor Meet in Genk van Stad Genk. Dank aan Katherina Limneos om me mee te vragen. Het werden twee memorabele halve dagen met hartelijke mensen en fijne gesprekken. We hebben af en toe een beetje gestunteld en tussendoor veel gelachen en dat deed echt deugd.
De eerste fotoshoot voor mijn website van Verhaallijnen, met buitenfoto’s waarvoor ik Pieter Gregoire heel dankbaar ben. “Helemaal jij”, was de meest gehoorde feedback van mensen die mij kenden. Dank ook aan Cindy Bex, omdat zij tijdens de shoot mijn klant wou zijn. Wat hebben we plezier gehad! Wij, met onze sandalen en luchtige zomerkledij aan, poserend op de vlonder van de grote vijver, in het hoge gras en tussen de bomen. ’s Avonds merkten we dat enkele kleine teken meegelift waren. Gelukkig geraakten we er wel van verlost zonder erg.
De eerste keer dat Stef en ik het gras in onze achtertuin lieten groeien tot ver in de zomer. Wat voor nog meer van die vervelende beestjes zorgde maar ook wel heel veel mooie bloemen gaf die we nooit eerder in onze tuin spotten, zoals deze pinksterbloemen.
Wandelen en schrijven
De eerste netwerkwandeling voor ondernemers. Al in 2016 droomde ik ervan om er een te organiseren, ontdekte ik toen ik dit najaar mijn schrijfkamer een grondige opruimbeurt gaf. Daar was het bewijs: een A4’tje met ideeën. Blij dat ik er deze zomer mee gestart ben.
Voor het eerst in Torgny, een klein dorp in het putje van België, dat ik al half mijn leven wou bezoeken. In juni was het eindelijk zover. Tijdens een korte rondwandeling spotte ik achtereenvolgens een beroemde zanger, een in ’t wit geklede, beroemde kluizenares en honderden wilde orchideeën. De euforie bij het zien van die bloemen! 🙂
De eerste keer op schrijfcursus bij Creatief Schrijven vzw. De zomercursus in augustus (vijf namiddagen in één week) was best pittig. De focus lag op het schrijven van proza. Wat heb ik daar veel bijgeleerd, met dank aan schrijfdocente Sonja Callay. In november en december volgde ik haar cursus autobiografisch schrijven. Zalig! Weer heel veel bijgeleerd, nieuwe dingen over mezelf ontdekt ook. Ik heb naar de meest prachtige verhalen van mijn klasgenoten mogen luisteren. Zulke parels van verhalen, zulke warme mensen ook. Momenten om te koesteren.
Ontmoetingen
Mijn eerste gedicht van Jee Kast, al jaren hoopte ik erop. Deze zomer heb ik het toeval een handje geholpen. De dichter in onze garage, zijn persoonlijke schrijfsels declamerend voor mijn gasten, op mijn verjaardag. Memorabel en hartverwarmend!
De eerste keer de eindredactie mogen verzorgen van een boek, het praktische leerboek van muzieklerares Els Peeters, een schoolgenote. Draailier leren spelen was nog nooit zo gemakkelijk.
Toffe madam ook! Eén van de vele toffe madammen die ik dit jaar (opnieuw) ontmoette en waarmee ik mocht of nog altijd mag samenwerken.
Die eerste interviews mogen afnemen, als vrijwilliger, voor de rubriek ‘In de bres’ voor het Magazine van Limburgs Landschap vzw. Andere vrijwilligers interviewen en daarnaast ook medewerkers en partners van de natuurvereniging, heerlijk vind ik dat, elk kwartaal weer. Mensen die over hun (vrijwilligers)werk voor de natuur vertellen met een bevlogenheid en een twinkeling in hun ogen waar ik warm van word. Dikke pluim op hun hoed voor wat ze doen. Gesprekken om te koesteren.
Van mussen en uilen
Soms valt een eerste keer onverwacht in mijn schoot. Zo droomde ik er al jaren van om een keer mee op pad te gaan als er steenuilen geringd moesten worden in mijn streek. Ik ben gefascineerd door die kleine uilen. En als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg naar Mozes.
Want deze zomer slaagde een jonge uil erin om onze kelder binnen te dringen. Het is nog altijd een mysterie langs welke weg hij dat deed. Dorpsgenoot Dirk Ottenburghs kwam de vogel redden en gaf hem ineens een ringetje mee. Ik mocht de halfwassen uil even in mijn handen houden en hem daarna buiten vrijlaten. Wat een ervaring! Twee weken later later riep ik de hulp van buurman Frank in om een tweede uilenjong te vangen. Nog wekenlang waren Stef en ik voorzichtig als we de keldertrap afdaalden, beducht voor eventueel rondfladderende uiltjes.
In dezelfde categorie: de eerste keer dat mijn blik viel op het rijtje mussen in onze achtertuin. Al rondhuppend wachtten ze terwijl een gelukzakje in een zonverwarmd plasje op een zeil rondspetterde dat het een lieve lust was. En die zwembadpret herhaalt zich al maandenlang regelmatig. Zien genieten doet genieten. 🙂
2022 staat voor de deur. Ik ga graag op hetzelfde elan verder. Laat maar komen die ideeën, wandelingen, nieuwe samenwerkingen, fijne verrassingen.
Ik roep 2022 uit tot Verwonderjaar en neem ook jou graag mee op Expeditie. Hier, in mijn blog, en vanaf begin februari ook in het landschap. Volg me voor meer nieuws rond de nieuwe wandelingen.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.