Feest: 5 jaar Verwonderhoekje

Vandaag exact vijf jaar geleden lanceerde ik mijn blog vol verwondering, met slechts een handvol blogberichten en niet wetend waarheen dit leiden zou.

Vijf jaar later zit ik nog altijd boordevol ideeën, plannen en verhalen voor mijn blog.

Vandaag bouwen we een feestje met overheerlijke taart van Josephine uit Ulbeek. Foto: Angelina Goedemont.

Vijf

Terugkijkend op die vijf jaar Verwonderhoekje voel ik een grote dankbaarheid voor wat het me bracht:

Al die fijne ontmoetingen tijdens de Verrassende Blogwandelingen. De gesprekken, de verhalen, de gedeelde verwondering, de herinneringen die we samen creëerden.
De mooie reacties van mijn lezers. Horen dat mijn blogberichten inspireerden om ook te gaan wandelen. Lezen dat mijn berichten een glimlach op het gezicht van een lezer toverden, dat ze een ander ontroerden. Dat doet me plezier. 😊
Tijdens de creatie van blogberichten beleef ik de dingen opnieuw. En blader ik door dit online dagboek, dan herbeleef ik ze nog een keer.

Regelmatig mag ik ook foto’s en quotes van andere verwonderaars in mijn blog opnemen. Ook daarvoor ben ik dankbaar. Zo zien jij en ik de wereld ook eens door de ogen van de ander.

Tweehonderd

Dit is mijn 200^e bericht. Ook een mijlpaal.

Verwondering is een onuitputtelijk thema. Daarom zullen er nog veel berichten volgen.

Voor dit bericht zou ik in het archief kunnen duiken maar ik neem je liever mee naar een dag niet zo lang geleden.

Eergisteren maakte ik, samen met mijn nichtje Angelina, een wandeling in Thorpark. Vorig jaar schreef ik erover in Natuur en erfgoed in wandelgebied Thorpark.

Wat mij opviel eergisteren waren de kleuren van de hellingen. Het warme geel en het geelbruin, het rood van de bloeiende grassen. Het vele wit van de schermbloemigen wiens schermen flink heen en weer schudden in de wind.

Diepgroen kleurt het bos in de verte. Wat een contrast met die wolken!

Het was heerlijk wandelen op de paden, langs bloemen waarboven gracieus de koninginnenpages vlogen. Voor onze voeten sprongen kleine sprinkhaantjes op en spreidden prachtige, grote groene sabelsprinkhanen hun vleugels om dekking te zoeken naast het pad. Goed verborgen voor onze blik, sjirpten de krekels.

Zelfs nu ik er aan terugdenk, veert mijn hart weer op.

En dan is het nu tijd voor taart! 🙂