Een zondagnamiddag in februari. De lucht was helderblauw, de temperatuur mild (17°C) en de lente in aantocht. Sneeuwklokjes spreidden hun kroonblaadjes wijd open en toefjes kleine narcissen toonden streepjes geel van ontluikende knoppen.
Liesbeth nam me mee op sleeptouw, door het landschap dat deel uitmaakt van haar leven. Van de kerk van Binderveld tot Grazenmolen, naar de ingang van Aronts Hoek, over het dorpsplein van Grazen en terug naar het begin. Elf km dwalen door de Getevallei, op de grens van twee provinciën.
De foto’s in dit bericht zijn van Liesbeth Delvax en mezelf.
Op verkenning in het Hageland
Vorige week wandelde ik met vrienden langs de Gingelomse tumuli. Een fijn laagje sneeuw lag toen als poeder op de grafheuvels en het omringende landschap. Er stond een koude wind die dag. We waren ingepakt in vele lagen kleding, sjaals, mutsen en handschoenen. Vandaag is het 21 februari. De zon warmt de aarde op en doet de natuur herleven.
Liesbeth heeft me uitgenodigd voor een wandeling van 11 km door de Getevallei in het Hageland (Vlaams-Brabant). Ze neemt me mee op sleeptouw langs beken, hoeves en kapelletjes.
De Mariagrot van Binderveld
We starten aan de kerk van Binderveld. Dit dorp behoort tot Nieuwerkerken, een gemeente op de rand van Limburg. Ik was hier al eerder maar vandaag valt me voor het eerst de Mariagrot op aan de overkant van de straat. Het is een bescheiden bouwwerk dat midden december nog de krant haalde. Liesbeth vertelt me hoe ze op een maandagochtend een foto van de Mariagrot in De Tijd opmerkte in een artikel over de GR 128 die hier passeert.
De schrijver van dit artikel, Rik Van Puymbroeck, ken ik van tijdens mijn jaren bij een andere Vlaamse krant. Onlangs werd hij voor de derde keer bekroond tot Meesterverteller. Hij legt veel eenvoud en warmte in zijn teksten. Daarom lees ik ze zo graag. In 2019 publiceerde ik een blogbericht over mijn gesprek met Rik voor mijn reeks Woordkunstenaar aan het woord.
Over trage wegen
Liesbeth en ik trekken de plantages in. De fruitbomen verkeren nog in winterrust. Of wordt onderhuids het nieuwe seizoen toch al voorbereid? We passeren percelen vol perenbomen gehuld in witte klei, een afweermiddel tegen de ongewenste perenbladvlo.
Een wit glazen kastje met Mariabeeld en stoffen bloemen hangt tegen een forse boom naast de weg. We staan in het gras onder de brede kruin. Aan onze voeten groeien toefjes mini-narcissen met smal, groen blad met daartussen bloemknopjes die al een streepje geel vertonen.
Iets verderop omlijst een lange rij bomen een stuk van het aarden pad. Proppen wilgenkatjes wiegen mee met de buigzame takken boven onze hoofden. Zoveel wit tegen die felblauwe lucht.
Bokkenrijders en de Grazenmolen
Ter voorbereiding heeft Liesbeth enkele geschiedkundige weetjes opgediept, zoals dat van de Bokkenrijders uit Rummen. Tijdens een wrede, nachtelijke overval in 1753 maakte deze bende verschillende slachtoffers in de Grazenmolen waaronder molenaar Jacobus Van Der Bemptden.
Vandaag ligt de Grazenmolen (ook gekend als Lutzemolen) vredig in de schaduw van hoge bomen. De gebouwen van deze voormalige watermolen liggen op privéterrein maar als wandelaar mag je er passeren. Op het betonnen brugje over de Melsterbeek turen Liesbeth en ik naar het water dat glinstert in de zon. Wat een mooie plek om te wonen, langs deze beek en te midden van al dit groen.
Het molenerf grenst aan een grote hoogstamboomgaard. Links van het provisoire pad tussen de bomen liggen twee poelen. Op het pad kruisen we een gezin met twee kinderen. “Jij kan goed ‘Hallo’ zeggen”, spoort de vrouw het kind aan haar zijde aan. “Hallo!” begroet het meisje ons stralend. Een jongetje hotst achteraan in het groepje, rugzak op de rug, de riempjes in zijn handen geklemd. Als hij in het voorbijgaan vertelt dat het lijkt of hij hier in de bergen is, ontlokt dat bij ons en de andere volwassenen een glimlach. 😊
Sint-Anna en het water
Verderop, midden tussen de akkers, staat de 17e-eeuwse Piskapel. Een klein veldkapelletje, gerestaureerd in 2011. Sinds mensenheugenis kwamen mensen hier op bedevaart bij Sint-Anna, de heilige naar wie de kapel oorspronkelijk vernoemd werd. Wie over de smalle gracht aan de kapel stapte, was verlost van het bedwateren, zo wordt verteld.
Een man uit de buurt, op wandel met zijn chocoladebruine hond, vraagt aan Liesbeth en mij of we een kaarsje gebrand hebben in de kapel. “Dat kan niet want de deur is op slot.” Daarop toont hij ons een ijzeren staaf die hij door het open raampje en de tralies naar buiten trekt. Zo trekt hij een draaiplateau met kaarsen naar zich toe. Hij toont hoe je een kaars door het raam kan bijzetten. Hoe vernuftig! “Elk jaar op 15 augustus vertrekt er een processie aan deze kapel”, vertelt de man nog voor hij verder wandelt.
Naast de kapel staan de fietsen van een koppel uit Vlaams-Brabant. Als Liesbeth haar geschiedkundige weetjes op me loslaat, luisteren de man en vrouw mee. We raken aan de praat. Voor haar eindwerk van de gidsenopleiding, plant de vrouw een tocht langs kapellen en wegkapelletjes in deze regio. Ik zou moeilijk kunnen kiezen. Het zijn er zoveel.
Het baken
Vlakbij de kapel staat een vreemdsoortige installatie. Met een beetje fantasie lijkt het of hier een vliegende schotel geland is.
De installatie is een baken van de Regie der Luchtwegen en wordt ingezet voor luchtvaartnavigatie. Het is een voorloper van de gps waarmee vliegtuigen nu navigeren. Wanneer de gps-signalen verstoord worden, fungeert dit baken als back-up.
Voor we deze site achter ons laten, lezen Liesbeth en ik nog enkele van de teksten die opgesteld staan tussen pad en gracht. Ze beschrijven onder meer het mooie Grazense landschap, de kermis en het goede leven.
Crash in Geetbets
“In april 1997 stortte een F-16 neer in Geetbets”, vertelt Liesbeth. De piloot had geluk. Hij wist zich te redden met zijn schietstoel.
Veel langer geleden, op de derde dag van WOII, stortte een Duitse duikbommenwerper tijdens een luchtgevecht neer op Bets grondgebied, in deelgemeente Rummen. Piloot Dieter Pekrun kon zich tijdig redden met zijn parachute en sloot zich drie dagen later weer aan bij zijn eenheid. Heinrich Bassler, radio-operator en schutter, liet het leven in de crash.
Bij opgravingen in 1999 werden onderdelen van het vliegtuig teruggevonden, zoals de motor van 1184 pk die nu op het Dorpsplein van Grazen tentoongesteld staat. Grote, witte webben geven dit relikwie uit zwarte tijden een spookachtige schijn.
Feest in Grazen
Op ditzelfde Dorpsplein staat een bord met wandelkaart. Daarop vind je de route van de Bokkenrijderswandeling, een lusvormige erfgoedwandeling van 5,8 km langs vijf knooppunten: 428, 424, 425, 426 en 427.
Liesbeth en ik wandelen verder over een kerkwegel, een smal betonnen paadje met links de achtertuinen van Grazense huizen en rechts weides met paarden.
In de Orsmaalstraet komt De Waterhoek in beeld, een feestzaal die mooie herinneringen oproept want hier vierden Stef en ik ons huwelijksfeest. Met een receptie aan het binnenzwembad en een avondfeest in de zaal met de gebeeldhouwde engeltjes op de muren.
Alhoewel de wandeltocht verder ging, stop ik hier met mijn verhaal. Op dit punt in Geetbets aangekomen, voelde ik mij tevreden, voldaan. De zon, het gezelschap, de natuur, het erfgoed en de verhalen gaven me energie en inspiratie. Meer hoefde het niet te zijn voor mij.
Praktisch
Dankzij de knooppunten kan je in en om Geetbets zelf wandelingen uitstippelen.
Wij volgden de route van de Bokkenrijderswandeling maar maakten aan knooppunt 424 de doorsteek richting Binderveld.
Aan de rand van Geetbets-centrum vind je Aronst Hoek, een natuurgebied dat aansluit bij het Schulens Broek en dat ik later dit jaar heel graag wil verkennen. In dit gebied kan je kiezen voor de korte Avonturenwandeling en voor twee tochten van ongeveer 9 km.
Ook te bezichtigen onderweg (enkele straten voorbij de Sint-Annakapel): Kasteelsite Ter Lenen.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.