Zondagochtend in Mechelen-Bovelingen. Een grijs wolkendek hing boven het dorp en de omliggende velden toen Tina Sauwens en ik onze zevende etappe van de Streek-GR Haspengouw startten. In de beukendreef van het Kasteel van Bovelingen, vlakbij het Hornebos. Vooropgesteld eindpunt: het centrum van Heers.
Frisse ochtend in Mechelen-Bovelingen
17°C geeft de thermometer aan als we starten op de picknickplek aan de Rode dreef in Mechelen-Bovelingen. Geen schapenwolkjes vanochtend maar wel een grijze massa die weinig zonlicht doorlaat.
Het graan naast de beukendreef, dat een week geleden nog oplichtte in de zon, is verdwenen. Alleen de stoppels staan nog overeind.
Onder de dichte, roodbruine kruinen van twee rijen imposante beuken wandelen we richting het Kasteel van Bovelingen. De wandelroute loopt voor het kasteel door en na een weiland rechts omhoog. We stappen nu boven op de heuvel, aan de rand van het kasteelpark waarin in de lente de bosanemonen uitbundig bloeien.
Verborgen Moois Hornebos
Een eindje verderop, voor het pad een holle weg induikt, ligt een bivakzone. De tweede die we aantreffen langs onze route.
Vlakbij ligt ook de Wilde bijentuin van Imkerij ‘De Bieenkorf’ die ik heel graag eens wil bezoeken. Op een of andere dag.
De Streek-GR Haspengouw leidt ons door het Hornebos, een van de weinige bossen die Haspengouw rijk is. Ooit behoorde dit bos tot het kasteeldomein.
Ik was hier al eerder, in de lente, toen er amper blad aan de bomen hing. Nu, midden in de zomer, krijg ik een ander bos te zien. De loofgangen kunnen me bekoren en ik vind het heerlijk om omringd te worden door zoveel jonge bomen en al dat groen.
We zijn niet alleen op wandel in het Hornebos. Andere wandelaars, meestal per twee – soms met, soms zonder hond – kruisen ons. Hun begroetingen gaan van ‘Goedemorgen’ tot ‘Dag’. Sommigen zeggen ‘Bonjour’. Het herinnert ons eraan dat de taalgrens vlakbij is. Iets verder wandelen we de provincie Luik binnen.
Grensgemeente Oleye
Oleye (ook wel Liek genoemd) is een deelgemeente van Waremme (Borgworm). Tot vandaag was Oleye me onbekend. Ook Tina was er nooit eerder geweest.
Na een lange wandeling tussen akkers en weides, langs een bomensingel en door een holle weg, komt het centrum van Oleye in zicht.
Aan de rand: een landbouwbedrijf met jonge koeien in de stal. Aan de overkant van de straat wiedt een man de beplante talud langs een rij woningen.
Het is stil in Oleye. Weinig volk op straat.
We passeren mooie, grote hoeves met binnenkoeren waar gemakkelijk een huis in past. Met terrasstoelen onder parasols en bakken vol felgekleurde bloemen.
Glooiend akkerlandschap
We verlaten het centrum en wandelen richting Opheers, Oleyes buurgemeente op Vlaamse bodem.
Onderweg worden we afgeleid door akkerbloemen waaronder een handvol klaprozen in een wegberm. Op een akker met graan zijn mannen met een maaidorser en tractoren in de weer. De oogst wordt binnengehaald.
In de verte zien we de kerkspits van Opheers. Het zal nog even duren vooraleer we het centrum van Opheers bereiken want de GR volgt een weg die zigzagt door het glooiende landschap.
Meer info over de vlasoogst vind je op de website van Boerentrots.
Iets voor we de taalgrens terug oversteken, haakt de GR in op de Klaprozenroute, de route die de wandelaar door het akkerlandschap in Heers leidt. Eerder in de zomer vind je hier linten van rode klaprozen in de bermen.
Op het middaguur nemen we een halfuur pauze op een bankje in het dorp. Een enkele fietser rijdt voorbij, een kanariegele oldtimer. Een man met hond passeert en knikt. Verder lijkt het centrum verlaten.
Verrassingen in Heers
Tussen Opheers en het centrum van Heers kunnen we ons geluk niet op. Een graanveld met hoge, gele zonnebloemen. Wie zulk plezier zaait, die willen we heel graag persoonlijk bedanken. ? Mocht je de landbouwer in kwestie kennen, geef me een seintje.
Terwijl tientallen fietsen, enkele landbouwvoertuigen en een paar motoren ons passeren op de smalle weg achter ons, maken Tina en ik foto’s. Heel veel foto’s, want deze setting nodigt uit tot kijken, vastleggen en genieten.
Voorbij het centrum van Heers, aan het eind van de laatste holle weg die we vandaag betreden, houd ik plots mijn pas en mijn adem in. Want op zo’n 10 à 15 meter voor ons, springt een ree de steile helling af. Tina en ik blijven roerloos staan en kijken naar dat grote dier, zo dichtbij. Hij staat midden op het pad en kijkt ons aan. Enkele seconden maar. En dan springt hij weg, de andere helling op, om te verdwijnen op de akker.
Een magisch moment dat ons nog lang zal bijblijven.
Iets verderop steekt een muis op een holletje de weg over en weer enkele honderden meters verder vliegt een roofvogel op uit een boomgaard. Hij vliegt zo laag over de weg en zo dichtbij dat het ons verrast.
We eindigen deze etappe op de steenweg aan de Autokeuring. In het Noorden, boven Sint-Truiden, hangen zware, donkergrijze wolken. Een onweerslucht.
Bijna 17 km hebben we gewandeld vandaag. De zonnebloemen buiten beschouwing gelaten, heeft vooral die laatste kilometer ons verrast. We zijn daarom blij dat we verder wandelden dan het plan was.
Door de hittegolf moeten Tina en ik onze wandelplannen herbekijken. Morgen trekken we verder, richting Tongeren. Een korte etappe, op een rustig tempo.
Dit is het zevende bericht in de reeks ‘In het spoor van de Streek-GR Haspengouw’. Op de pagina In het spoor van de GR vind je de links naar dit en alle andere berichten terug.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.