Weerom een donderdagavond. Het is een warme avond: 28°C om 18u30 in het centrum van Sint-Truiden. De 5e etappe van de Streek-Gr Haspengouw loodst Tina Sauwens en mij van hier, dwars door de Cicindriavallei, naar de heuvels onder Kerkom. Daar genieten we van panorama’s, percelen vol bloemen en een pracht van een avondlucht in het Westen.
Warme zomeravond in Sint-Truiden
Donderdagavond 18u30. Wanneer Tina en ik de draad van dinsdag weer oppikken, vlakbij het station van Sint-Truiden, is het warm. 28°C, te warm om te wandelen.
Ik ben niet fit. De spieren van mijn onderbenen zijn stijver dan anders. De wandeling eergisteren ging vlotjes maar een dag later, na lang stilzitten, kwam de weerslag. Spierpijn. Rustig opbouwen vandaag dus.
In Sint-Truiden beginnen de Haspengouwse heuvels. De uitzichten worden weidser maar de etappes pittiger.
Van het centrum tot Bevingen
Een kilometer of wat na ons vertrekpunt word ik verrast door een mooie, holle weg. De hellingen begroeid met bloeiende grassen en oregano.
Iets verderop wandelen we een heuvel op. Koeien in een groene weide links, rechts graan tot aan de einder. Prachtige wolkenformaties boven onze hoofden.
Stilaan komt Bevingen in zicht. Het dorp met zijn kasteel Rochendaal, een chique 19e-eeuwse villa waarvan na twee felle branden alleen nog de restanten overeind staan.
De Cicindriavallei
Tina en ik steken de N80 over en wandelen de Cicindriavallei in. We zijn nu in Straeten. Hier, aan de oevers van de Cicindria, is de stad Sint-Truiden ontstaan. Bijna 14 eeuwen geleden.
We wandelen langs het wachtbekken en volgen een stuk van de beek die door het Truiense landschap kronkelt.
De Cicindriavallei is een groen wandelgebied met enkele lange en diepe, holle wegen, waar wij op een drafje door wandelen om de vele mugjes en andere steekgrage insecten te vlug af te zijn.
We passeren boerenerven en bermen overladen met weegbree, rode klaver en geel kruiskruid.
Kerkdorp Kerkom
Op het grondgebied van Kerkom-bij-Sint-Truiden, gaat de geelrode markering van de Streek-GR Haspengouw plots over in de witrood. Hier wandelen we op het traject van de GR564, de Loonse route die start in Lommel en 167 km verder eindigt in Huy (of andersom).
We steken de dreef met monumentale rode beuken over van het Kasteel van Kerkom, ook gekend als het Wit Kasteel.
Iets lager baadt het kleine kerkdorp aan de Cicindria in de avondrust.
Avondzon op het heuvellandschap
Na Kerkom gaat het bergop, richting Mielen-boven-Aalst. Door nog meer holle wegen, langs een bivakplaats met tent.
Op het laatste stuk naar de top gaat een, door bomen overschaduwde, holle weg over in een pad met aan weerszijden een dikke, dichte meidoornhaag. Met wat moeite kunnen we het landschap achter de 1,5 m hoge hagen onderscheiden.
Hoog boven de horizon: twee luchtballonnen. Een gele met zwart opschrift en een fluogroene.
We stappen verder naar de top en worden daar verrast door de schoonheid van dit heuvellandschap.
De avondzon werpt een mooi licht op huizen, akkers en percelen vol bloemen. Gele zonnebloemen lichten op tegen de heuvelflank en witte schermbloemigen zorgen voor frivoliteit op de top.
Geen zuchtje wind, op de achtergrond alleen het lichte geronK van een landbouwmachine in de verte.
Hier wandelen, en stilstaan, en kijken. Nu, op dit moment van de dag. Dat is genieten. Dat is alles in mij opnemen en zuchten. Om zoveel moois. Om dit te mogen meemaken. ?
Ongeplande ontmoetingen
Die momenten daar op de heuvel onder Kerkom, krijgen een plaats tussen mijn mooiste momenten tot nu toe op onze tocht langs de Streek-GR Haspengouw.
Een andere moment, eerder die avond, vergeten Tina en ik ook niet vlug meer.
We staan te staren naar een oud gebouw als een man de voordeur van het dichtstbijzijnde huis opent en naar buiten stapt. Hij heeft onze camera’s gezien en vraagt of we foto’s willen maken van het gebouw. Ja, eigenlijk wel. “Kom maar mee dan”, zegt hij. Hij loopt achterom naar de achtertuin. Daar zit zijn echtgenote aan een tuintafel. Ze lijkt helemaal niet verrast door ons bezoek.
De man toont ons het gebouw dat nu veel dichterbij is. “Jullie zijn niet van hier?” vraagt de vrouw. “Toch wel”, antwoorden we in koor. “Maar we zijn toerist in eigen streek nu.”
“Ga maar op de bank staan daar”, wijst de vrouw. Een beetje beduusd stappen Tina en ik op de verweerde tuinbank. Van hieruit kunnen we over de afsluiting kijken en hebben we een heel goed zicht op het gebouw. We maken enkele foto’s en praten nog even na met het koppel.
Als we onze tocht weer verderzetten, verbazen Tina en ik ons, en zijn we verblijd en dankbaar, over zoveel gastvrijheid. Over zoveel vriendelijkheid.
Zulke ongeplande ontmoetingen maken deze tocht nog mooier dan hij al is. ?
Vandaag, zondag, doen we het rustig aan. En we bereiken een mijlpaal. Daarover meer in een volgend bericht.
Wil je meer lezen over andere etappes van de Streek-GR Haspengouw?
Hier vind je het eerste bericht in deze reeks:
In het spoor van de Streek-GR Haspengouw – de start
Klik onderaan de pagina op de pijl voor recentere berichten.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.