Tijdens het weekend van 11 november vertoefden we in de Voerstreek. Een keer per jaar passeren Stef en ik daar, met opzet of eerder toevallig. Dat is elke keer weer aangenaam. Maar sinds november weten we zeker: niks gaat boven een volledig weekend Voeren in een atypisch vakwerkhuis.
Herfstpracht
Toen de zomer nog in ’t land was, hoorden we van Nina en Frederik dat ze een vakantiehuis voor 6 personen wilden huren in Voeren. Of we mee wilden tijdens het verlengde weekend van 11 november? Het zag er wel een leuk huis uit, dus ja! ?
Ons vakantiehuis lag in Schophem. Schophem, ik heb even moeten opzoeken waar dat lag. In Sint-Martens-Voeren, ontdekte ik. En waar moest ik dat weer situeren?
De Voerstreek is een stukje Limburg dat op nog geen 50 km van onze woonplaats ligt en wat wist ik ervan? Veel te weinig. Tijd voor de grote ontdekkingen!
Ik schreef eerder al over Voeren in In ’t mooiste stukje Nederland en (in 2016) in Monumentale wandeling. Toen al was ik onder de indruk van de schoonheid van de streek. Maar tijdens onze wandelingen in november viel me pas op hoe prachtig de Voerstreek werkelijk is. Het was nog volop herfst toen. Indian summer alom. Misschien wel de mooiste tijd van het jaar.
Wat volgt is een lijst van wat mij verwonderde en indruk op me maakte. En je krijgt ook een selectie van de vele foto’s die Stef en ik maakten.
Mocht je graag meer willen weten over de Voerstreek, weet dan dat er heel binnenkort een blogbericht volgt met tips. Verkend, getest en goedgekeurd door ons.
Geel en goud
Glooiende heuvels met verstrooide boerderijen. Kerkdorpen verbonden door wegen, ook holle. Weidse vergezichten en lieflijke kapelletjes.
Op het toppunt van de herfst wandelen we door beukenbossen waarvan het geel en goud onze harten verwarmt. Een zacht bladerdek dempt onze tred. Smalle paadjes vol hoekige stenen dagen ons uit. Steile hellingen waarlangs een stroompje loopt ook.
Brede boomkruinen, hoog boven onze hoofden. We zijn omgeven door rechte stammen. Paddenstoelen aan de voet.
Stilte. Zalige stilte.
Alleen wij en onze voetstappen. Verder niets.
Moddertrappen. Stevige schoenen die het hard te verduren krijgen. Wij wankelen. Zij houden ons overeind.
Dieren
De biergeur van gefermenteerde maïs, veevoer waar koeien voor staan te drummen. Bil tegen bil.
Koeien met nieuwsgierige blikken.
Een slakkenkwekerij, gesloten tot het voorjaar.
Een haan breekt door de stilte van de middag. Kraait luid over het zonovergoten landschap.
Vissen volgen in de kwekerij. De volgende dag genieten van een forel met kruidenboter. Streekproduct van de bovenste plank.
Verrassingen
Stroop, de enige echte van Voeren. Van appel en peer. Een kleverige lekkernij. Uit de grote koperen ketel ontsnappen zoete geuren. Het koken is mannenwerk. De vrouw des huizes zorgt voor het K3-werk, vertelt ze ons. “Kinderen, koeien en kalveren.”
Onverwachte ontmoeting, met mijn nichtje Laura. De aanleiding voor haar verhaal, dat je op een ander plekje op mijn website terugvindt.
Wachten op de taart. Het zoet waar mijn hart naar verlangt. Tevergeefs.
Rondkijken in een kijktuin. Particulier onderhouden, voor het plezier van het publiek. Vijvers met kroos, kunst met speelgoedautootjes en blauwe knikkers. Gastvrij en apart.
Holle bomen, getroffen door bliksem. Of door ouderdom.
En veldkruizen. Vele kleine stukjes erfgoed. Een exemplaar getooid met maïs.
’s Namiddags de bijna volle maan, groot en wit boven de heuvel.
Koude en warmte
Met de schemer komt de kou. En het verlangen naar mutsen en handschoenen.
En later lekker warm rond de kachel.
Geschiedenis vervat in vakwerkhuizen. Hout. Balken met pinnen, lemen structuren. Alleen of geschakeld. Bric-à-brac. Terug in de tijd. Warm, gemoedelijk.
’s Morgens op 5 minuten bij de buurtsuper. Eén keer links, dan altijd rechtdoor. De warme bakker net over de grens. Wat kiezen we voor het ontbijt? Er is te veel. Het is te lekker. Broden en broodjes, cakes en koekjes. En taarten. Reuzetaarten, zelfs de kleintjes. Limburgse vlaaien voor wel 12 personen. Fruitige tussendoortjes. En stollen met slagroom.
Watertanden.
Sint-Maartensvuur op zondagavond. Lampjes van bieten. Kinderen in de straten. Ze zingen. Ze verzamelen hout, voor het grote vuur. Het vuur dat harten doet ontvlammen, net als de jenever. Het vuur dat naar de wolken reikt. Dat snippers, bladeren en takjes doet stijgen en dwalen.
Wat overblijft valt als grijze sneeuwvlokken naar beneden in de wereld die ons omringt.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.