Categorieën
Inspirerend Op stap

Vol leven in LABIOMISTA

In Villa Opundi.

Eergisteren, op 2 november, bracht ik een bezoek aan LABIOMISTA.
LABIOMISTA is veel. En dat alles kan ik niet vatten in één blogbericht.

Ga het gewoon zelf ontdekken, is de beste raad die ik jou kan geven.
Volgend voorjaar, als de deuren weer opengaan. Of dit najaar nog tijdens de Dag van de Wetenschap. Er wordt die 24e november geen toegangsprijs gevraagd voor de site (al moet je een bezoek voor die lage prijs zeker niet laten). En wat meer is: de studio van Kunstenaar Koen Vanmechelen wordt die dag uitzonderlijk opengesteld voor het publiek. Dus: save the date!

Foto’s van weleer

Het was onstuimig weer zaterdag. Felle wind rukte de bladeren van de bomen. Zware regenwolken dreven over en maakten af en toe plaats voor wat zon. Dankzij haar stralen lichtte het vele goud en geel van bladeren en bloemen nog meer op.

Voor ik je meer over zaterdag vertel, gaan we even terug in de tijd. Naar het jaar 1975. Ik was toen drie en mijn ouders namen me mee naar de Zoo van Zwartberg. Natuurlijk herinner ik mij daar helemaal niks meer van. Ik heb alleen nog vier foto’s die dat staven. Geen al te beste foto’s. De twee betere vind je hieronder.

Op de eerste sta ik ietwat verlegen rond te draaien, zo lijkt het. In mijn linkerhand heb ik een felrode lolly. Honderden dieren in die dierentuin en waar sta ik bij? Bij een koppel ganzen! 🙂  



Schoolreis

Als ik iets minder diep graaf, komen flarden herinneringen naar boven over een schoolreisje naar diezelfde zoo. Ik schat dat ik toen een jaar of 9 was. Voor kinderen als ik, die in Genk school liepen, was dat heerlijk zo’n zoo vlakbij. Ik herinner me de olifanten die we pindanootjes toestaken. De beren. Ondeugende apen ook. En reuzegrote giraffen.

En ik herinner me dat gevoel van vrijheid nog. Ik ging graag naar school en kon goed stilzitten (toen nog wel). Maar zo’n dagje buiten de klas vond ik veel plezanter. Weer een stukje van de wereld ontdekken. Rondlopen en bijkletsen met de vriendinnetjes. Picknicken met onze lunchpakketten. En naast mij die obligate thermos vol zwart klissap. Waar is de tijd?
(Terwijl ik dit stukje tekst nalees, realiseer ik mij dat dit verdacht veel lijkt op wat we nu doen tijdens Verrassende Blogwandelingen.) 🙂

Het is een vreemde ervaring om meer dan 30 jaar later weer rond te lopen op deze site. In een park dat opnieuw dieren huisvest. Dat ook nu weer gonst van het leven.
En dan kom ik plots in het blikveld van een struisvogel (of is het een emoe of nandoe?) en voel ik mij weer even dat kind dat vol verwondering terugkijkt. In die grote ogen met de prachtig lange wimpers.


De mix van het leven

Kunstenaar Koen Vanmechelen noemt LABIOMISTA “Een evoluerend kunstwerk over de mix van het leven.” Wat hij hier samen met stad Genk realiseert, vind ik knap.

De voormalige directeurswoning (uit 1925) kreeg de naam Villa Opundi. Hier werd een heuse Wonderkamer in ondergebracht. Waar vind je zoiets nog?
Het loont ook de moeite om de gevels van de villa in detail te bekijken. Als je je blik naar boven laat gaan, ontdek je de zandkleurige tegels in de gevels. Op twee ervan staan hoofden van mijnwerkers (ooit was deze woning eigendom van de mijn van Zwartberg). Op een grote tegel boven de deur staan Adam en Eva afgebeeld, onder de levensboom.
Ook dieren kregen een plaats in de gevels. Spot jij de fiere haan?


LaBovo heeft een fascinerend ontwerp.

Stuk van The Ark, het onthaalgebouw. Met op de achtergrond Villa Opundi.

Een plek vol natuur

Op deze site komt de natuur goed tot zijn recht. Planten als boerenwormkruid, leeuwenbek en duizendblad zorgen voor kleur. Rode rozenbottels sieren de lange takken van de roos. Grassen bloeien uitbundig.
Ik ontdek viltige rozetten van koningskaars, lichtpaarse asters en bremstruiken met hier en daar een geel bloempje dat zich van seizoen vergist heeft.


Stenen en bloemen in Labiomista

Stenen en bloemen in Labiomista.

In het Protected Paradise heerst rust. Er zijn hier slechts twee andere bezoekers.
Een gemaaid pad loopt tussen planten door die wiegen in de wind. In de verte doemt de steile terril van Zwartberg op. Recht voor me een verkleurend bos.



In The Battery ontdek ik een felblauwe waaierduif, verschillende toekans en vogels waarvan ik de naam niet ken. En tussen al die grote vogels loopt een rijstvogel rond, een vogeltje ter grootte van een flinke vink.

De twee zeearenden zie ik pas als ik bijna weer aan de uitgang ben. Groot en indrukwekkend zitten ze daar, op hun troon in de arendskooi. Hoog verheven boven de bezoekers.


The gathering

Ik breng twee uur door in LABIOMISTA. Alleen, met mijn fototoestel. Lang geleden dat ik dat nog eens deed. Veel te lang eigenlijk.


LABIOMISTA

Bijna 100 foto’s later ontdek ik dat er niet eentje heb van echte kippen en hanen. En plots duikt een pracht van een haan op voor de lens. Een echte karakterkop met roodoranje veren die alle kanten op wijzen. Maar het lukt me niet om hem scherp in beeld te brengen.

Onder een boom rechts van hem troept een stelletje kippen samen. Ook hen krijg ik niet goed vastgelegd. Als ik hiervan een foto had, zou het onderschrift ‘The gathering’ luiden. Dat bedacht ik zaterdag, toen ik nog niet wist dat geen van de kippenfoto’s voor publicatie vatbaar zouden zijn.



Rondwandelen op deze plek voelde goed. Ik kreeg een vleugje geschiedenis mee, maakte een tocht door het heden en merkte dat hier hard aan de toekomst gewerkt wordt.
Ik ontdekte nieuwe dingen over mijn eigen wortels. En ook al ben ik meer dan 25 jaar geleden uit Genk vertrokken, toch voelen sommige plekken weer heel vertrouwd eens ik er even ben.

En weet je wat ik gewaar werd toen ik, weer een ervaring rijker, door het onthaalgebouw naar buiten stapte? Kippenvel!


“Every organism is looking for another organism to survive” – Koen Vanmechelen.

Praktisch

Wil je tijdens je bezoek aan LABIOMISTA, zoveel mogelijk over dit kunstwerk opsteken, dan kan je op pad met een Kruisbestuiver.

LABIOMISTA ligt op een steenworp van de Koning Boudewijnlaan en de Vennestraat (bij C-Mine). Je vindt er verschillende horecazaken waar je goed kan eten. Ik vernoem ze hier niet. Vraag me gerust om tips.

Net buiten LABIOMISTA ligt Nomadland, een pleisterplaats voor een picknick of soms ook een gezellig evenement georganiseerd door de buurtbewoners. Ik ben er zelf nog niet geweest. Dat is voor een volgende keer.


Herken jij in dit stukje boom ook een dame die ronddanst met haar armen hoog in de lucht?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Don`t copy text!