Pinkstermaandag in Erquy. Een feestdag die die 10e juni maar weinig feestallures had. Het was koud en de zon verschool zich achter dikke regenwolken.
Op de dijk ontmoetten we ’s middags een Française die net van het strand kwam. Deze ontmoeting was ons eerste lichtpuntje van de dag.
Schattenjacht
Maandag 10 juni. Het regent in Erquy. Onophoudelijk sinds gisterenavond. Onze kamer is een ruime zolderkamer/atelier in een statige woning hoog op de heuvel. Het zicht op de lagergelegen stad en haven is prachtig van hieruit. Maar vandaag is de wereld troebel.
De regen klettert op de daken en stroomt langs ramen en straten naar de zee. Deze regio in het Noorden van Bretagne kent meer zonnedagen dan andere Bretonse regio’s. Het regent hier weinig en nooit langdurig. Het is er eerder droog. Te droog zelfs dit jaar. De aarde snakt naar water. Dit Pinksterweekend wordt die watervoorraad vlot aangevuld.
De dijk is deze voormiddag een pleisterplaats voor liefhebbers van de ‘vide grenier’. Tientallen standhouders hebben hun spullen uitgestald op deze rommelmarkt. Plastic zeilen houden het aanbod zo droog mogelijk.
Iets na het middaguur lopen we de dijk op. Over de markt. Hier en daar wordt er al opgeruimd.
Tot onze verbazing herkennen we voorwerpen die we enkele decennia geleden ook bij ons thuis, 700 km verderop, gebruikten.
Stilaan klaart het op boven de kustlijn. Voor even want later vandaag wordt er meer regen verwacht.
In de kom van Erquy is het zeewater weggetrokken. De eb laat zich gelden. Boten zijn gestrand op het droge of in een bodempje water.
Tussen de boten lopen mensen rond, met emmers en schepjes. Beoefenaars van ‘la pêche à pied’.
Aan het eind van de dijk pauzeren Stef en ik even aan een stenen muurtje en overleggen wat we deze namiddag zullen doen.
Kokkels en wulken
Een oudere dame, met felroze fleecetrui, komt van het strand. Ze heft een mand met schelpen tegenover ons op het muurtje. Ook zij neemt even een pauze.
We raken met haar aan de praat.
De schelpen in haar mand zijn kokkels. Ze heeft ze zojuist van het strand geplukt. Volgens de regels rond de vangst op het strand mag ze er vandaag maar 300 meenemen. Ze geeft toe dat ze ze niet geteld heeft. “Dat zal ze thuis wel doen”, zegt ze al lachend.
Thuis zal ze de kokkels onder water zetten en ze een nachtje laten rusten. Morgen bakt ze ze op. “Droog, zonder toevoeging van water of iets anders.”
Ze woont dichtbij, zegt ze, en ze wijst naar een plek op de heuvel.
“Ik oogst regelmatig op het strand. Soms mosselen, soms roze garnalen of krabben.”
Sint-Jacobsschelpen ook, waar Erquy bekend om staat. En grijze garnalen, in de ‘Marais’.
De richtlijnen en het aanbod volgens de seizoenen vindt ze gemakkelijk terug in het ‘Livre du Mer’.
“De kokkels van vandaag belanden morgen in de spaghetti”, vertelt de dame. Ze deelt ze dan met haar man.
“Rauw zijn ze ook heel lekker”, vervolgt ze.
Ze toont ons enkele andere schelpen tussen de kokkels: wulken. Ook die gaan mee naar huis.
Stef vraagt of hij een foto mag nemen. Dat mag. Ze zet zich rechter en kijkt in de lens.
Als ze afscheid neemt, biedt ze ons haar pols aan. Haar handen zitten onder het zand en het zeewater. Zwarte randjes onder haar nagels.
Ze pakt haar mand op en wandelt weg. Ietwat moeizaam. Haar stevige, blote voeten in grijze sandalen.
Dan is ze weg en beseffen we plots dat we niet naar haar naam gevraagd hebben. Daarom blijft ze in onze herinnering altijd ‘de dame met de kokkels’.
Meer over onze road trip in Bretagne, vind je terug op de pagina Op reis in Bretagne.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.