Gisteren las ik deze tekst van Elke Wiss op LinkedIn. Ik kon niet anders dan hem hier delen. Dit is zó mooi geformuleerd en ik had het nooit eerder vanuit die invalshoek bekeken.
Deze tekst kan ik lezen en herlezen en blijven herlezen. En elke keer ontdek ik nieuwe dingen en vormen zich nieuwe beelden voor mijn ogen. De verwondering krijgt zo een gezicht.
Ik wist onmiddellijk welke foto ik bij dit bericht moest plaatsen. Eentje die mij een beetje hetzelfde gevoel geeft. Welke? Kijk zelf maar, helemaal onderaan. 🙂
Toen ik Elke vroeg of ik haar tekst mocht delen, reageerde ze heel enthousiast met: “Ha Bernadet, hartstikke leuk, lekker delen! ?❤️”
Dank je wel daarvoor, Elke. 🙂
Als Verwondering een personage was in een spannend verhaal, zou ze verlegen zijn. Ze zou zich terugtrekken bij teveel gebrabbel. Ze zou dichtklappen bij priemende ogen, sarcastisch gezucht en snerende opmerkingen. Ze zou een beetje overgevoelig zijn, wellicht, en bij de minste of geringste dreiging van haar aartsvijand ‘oordeel’ de benen nemen.
Ze zou weten wat ze nodig heeft, maar er niet om durven vragen. Verwondering zou bestaan bij gratie van de ruimte die ze krijgt, niet wat ze neemt. Ze neemt namelijk niet zoveel.
Wanneer ze de tijd krijgt, en de ruimte, nestelt ze zich stevig in een hoek en observeert alleen maar. Ze kijkt, luistert, merkt op en zoekt de leegte in zichzelf om de ander volledig blanco te ontmoeten.Volgens mij gaat dat in het dagelijks leven ook zo. Er is al snel teveel rumoer, te weinig tijd, teveel oordeel om verwondering toe te laten. Dat betekent dat wij zelf in eerste instantie een plek voor verwondering moeten opeisen. Het ontstaat namelijk niet vanzelf, het is een beetje roeien tegen de stroom in. Wanneer wij die plek voor haar opeisen, een vruchtbare bodem creëren, wil verwondering zich met liefde in die bodem laten zakken en groeien. Tot ze steeds steviger verankerd is in je binnenste.
©Elke Wiss
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.