Op 11 augustus wandelden we van Alden Biesen naar cultureel centrum De Kimpel in Bilzen, en weer terug.
Veel verrassingen tijdens deze Verrassende Blogwandeling, al is dat eigenlijk geen verrassing meer. 🙂 Het werd een wandeling met een feestelijk tintje omdat deze blog vol verwondering al drie jaar bestaat.
De foto’s in dit blogbericht zijn van Adam Blazejack. Tijdens de wandeling ontdekte ik dat ook hij schrijft en blogt. En hij is ook nog into fotografie.
Lepeltjes en mirabellen
Zondagochtend 10 uur, op de dreef in Alden Biesen.
Een bescheiden groepje. We zijn met z’n tienen. De jongste bijna 14, de oudste een prille zeventiger.
Samen gaan we op pad. Over heuvels, door het bos, over de oude tramweg.
Picknicken doen we op de oever van de visvijver, gezeten op een oud, wit laken.
We nemen soms andere wegen dan gepland. Die brengen ons naar plekken die ook voor mij nieuw zijn. Zo ontdekken we de goudgele mirabellen, gestoofd door de zonnewarmte, heerlijk zoet.
Onderweg, in de cirkel aan het tramspoor, deel ik cadeautjes uit. Kleine ‘Lepeltjes der verwondering’. Het is een feestelijk moment.
Nieuwe ontmoetingen, intense gesprekken, emoties. Ik zweef de hele ochtend, op enkele centimeters van de grond. Pas op het terras in Alden Biesen, waar we samen nog iets drinken, land ik weer op aarde.
Mooie woorden
Al dan niet geïnspireerd door deze tekst op de cirkel “Te leven is een gunst, te weten hoe is een kunst”, schrijven zes compagnons de route na afloop deze teksten.
Wandelen is loslaten, hoofd leegmaken. En toch komen de gedachten. Door samen met anderen te wandelen kom je tot andere inzichten.
Noortje
Wandelen met 2 in Alden Biesen heb ik al vaak gedaan. In groep de stilte en pracht ervaren was voor mij de eerste keer. Een heel fijne ervaring.
Tine
Wandelen met Verwonderhoekje brengt me altijd tot het punt dat ik niet meer moet denken en me kan laten verwonderen. Door de mooie wegen, de onverwachte pruimen, het mooie weer en de mooie woorden.
Tina
Heerlijk wandelen in het glooiende landschap vol met rustige koetjes in de wei.
Suzy
Genieten van de mooie maretakken en de bomen die me even naar het kerstmisgevoel brengen.
Bezinning in de cirkel, mooie tekst van mijn favoriete Toon Hermans.
Picknick aan het water, heerlijk!
Mirabel die hier zo maar te plukken valt, vers van de boom.
En gezellige afsluiter samen op het terras.
Ik neem mijn lepeltje ?en weer mooie herinneringen mee naar huis!
Men wandelt niet om ergens te geraken, je wandelt om te genieten van elke stap van het proces. Denken aan de eindbestemming maakt wandelen saai, bijgevolg … geniet van de wandeling, en het leven.
Adam
De gids was op een gegeven moment even het Noorden kwijt maar heeft zich nadien weer feilloos gericht. Fijn om wederom een hoop nieuwe mensen te leren kennen die bruisten van creativiteit en een hoge graad van welbespraaktheid etaleerden. Inspirerend.
Stef
Ik word stil van zulke mooie teksten …
Ik was even het Noorden kwijt ja. In een gesprek opgaan en ondertussen de route in het oog houden, dat is niet evident.
Gelukkig zijn we Noortje niet kwijtgeraakt. ? Als ik lintjes zou uitdelen dan kreeg zij er eentje voor opmerkelijk uithoudingsvermogen. Zelfs toen de pijn in haar benen te erg werd (en we overwogen om haar met de auto op te pikken), herpakte ze zich en stapte ze na een korte rustpauze nog de lange, lange kilometer tot aan de eindmeet. Straf!
Ik sluit graag af met de tweede tekst op de cirkel, de tekst waar Suzy over schreef.
Ik denk mij blij
Toon Hermans
Ik denk mij bang
Ik denk mijn dagen kort of lang
Maar waar ik nooit aan heb gedacht
heeft mij vaak geluk gebracht.
De man had groot gelijk. Het geluk schuilde die elfde augustus in deze wandeling dankzij de prachtige omgeving en de nabijheid van mijn negen metgezellen. #happyme 🙂
Over twee weken trekken we er weer op uit. Op zondag 22 september verkennen we Grootloon met zijn vele vergezichten en fotogenieke plekken.
Meer info vind je terug op de pagina Verrassende Blogwandelingen.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.