In Van bloemen en baaien – Eilandhoppen in Morbihan schreef ik over ons (korte) bezoek aan Île d’Arz. Op het eind van dat bezoek liepen we over het strand terug richting kade en stopten we even om nog enkele foto’s te maken.
Op dit strand vol zand, keien en zeewier ontdekte ik deze bel. Voor zover we konden zien was er alleen deze ene.
Ik zoomde in met de lens van mijn fototoestel en maakte op goed geluk een paar foto’s. De zon weerkaatste in de bel en toen ik de foto’s thuis op mijn computer bekeek ontdekte ik ook reflecties van mezelf in het oppervlak.
Hoe fascinerend, deze ontdekking. Maar wat was dit nu?
Eerst dacht ik aan een kwal, door die dikke rand onderaan. Maar voor zover Stef en ik konden waarnemen was er alleen een omhulsel en geen inhoud.
En die sterretjes, hoe prachtig.
Ze doen me denken aan foto’s van ijskristallen in bevroren bellen, geblazen uit water met een beetje afwasmiddel.
De hypothese van een kwal was waarschijnlijk wat ver gezocht maar wat is het alternatief?
Hiervoor ga ik te rade bij Sarah Devos van Zondag Bosdag Zondag Zeedag die vorige maand haar tweede boek ‘Het zeeboek‘ aan de wereld voorstelde. Ik volg haar al een hele tijd en dankzij al dat voorbereidend werk voor haar boek is Sarah in mijn ogen een expert geworden van wat er leeft in en nabij de zee. Dus stuur ik haar mijn foto met de vraag of zij weet wat dit is.
Sarah vindt dit een “bijzondere vondst” en legt mijn vraag voor aan twee andere experts (dank je wel daarvoor, Sarah 🙂 ) omdat zij het antwoord ook niet kent.
De ene expert krijgt er “kop noch staart” aan.
De tweede (Hans De Blauwe van het boek Strandvondsten) schrijft:
Vreemde en mooie luchtbel. Volgens mij is het een luchtbel en die is omsloten door een zeewatervlies. Het water droogt op en er vormen zich zoutkristallen in de onderste helft.
Ik vind dat een aannemelijke theorie want naar mijn gevoel is het ook een luchtbel en zou ik met een por in het oppervlak de schoonheid uiteen hebben doen spatten. Maar dat risico wilde ik zeker niet nemen daar op dat strand.
Enkele dagen later volgt dit bericht, opnieuw van de tweede expert (waarvoor dank Hans):
Ik heb nog eens nagedacht over die luchtbel. Om zo stevig te blijven moet daar iets meer dan zeewater in zitten als omhulsel. Ik denk bvb aan eiwitten van rottend organisch materiaal en dan zou de inhoud in plaats van lucht ook iets anders kunnen zijn zoals een gistingsgas.
Eiwitten en gistingsgas … Het wordt al wat concreter. Maar toch blijft er nog een beetje mysterie kleven aan deze vondst, die ik gemakkelijkheidshalve maar een bel ben gaan noemen. Hij blijft me fascineren.
Mocht jij zeker weten wat dit is en hoe zo’n bel gevormd wordt? Laat het me dan vooral weten.
Enerzijds ben ik heel benieuwd naar de ware toedracht, maar anderzijds is er ook iets in mij dat fluistert: “Laat ons toch maar een klein stukje mysterie bewaren”.
Wil je graag meer lezen over onze reis eerder dit jaar naar Bretagne (en ook een beetje naar Normandië en Picardië)? Bezoek mijn pagina Op reis in Bretagne en ontdek veel en veel meer.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.