Lente in Saarland … wandelen in Wadern

In dit derde deel van mijn reeks ‘Lente in Saarland’ neem ik je mee naar Wadern, een kleine stad in het Noorden van de regio. Volgens mijn wegenkaart (van 2000!) loopt er een stukje toeristische route door Wadern (gemarkeerd met dikke groene lijnen). Dit stukje Saarland is heuvelachtig en groen. Bossen wisselen af met akkers en weiden. Hier heerst nog rust en hoor je ’s morgens alleen de vogels zingen.

Tijdens onze eerste avond in Lockweiler (deelgemeente van Wadern) maakten we een korte wandeling in de schemer. We vertrokken na het avondeten en wandelden over een onverhard pad richting Dagstuhl. Al vlug haalden we de zaklamp boven om het pad voor ons te belichten. We liepen in stilte. Soms hoorden we het geknaag en geknabbel van rupsen in de boomkruinen boven onze hoofden. Een uil vloog op, zweefde over het pad en streek even verder neer in een fruitboom.

De volgende ochtend haalden we de paraplu’s boven en wandelden we in de regen hetzelfde pad af, maar nu helemaal tot in Dagstuhl. De lucht was eerst nat en grijs maar trok rond het middaguur open. De binnenweg liep door een weiland met hoge, bloeiende grassen, een kwelling voor hooikoortslijders.

We liepen nog een stuk over de verharde weg, passeerden een smalle rivier en na de bocht kwam Schloss Dagstuhl in zicht. In dit meer dan 200 jaar oude kasteel is nu een informaticacentrum gevestigd. Je kan het kasteel bezoeken. Wij bewonderden alleen de buitenkant van het kasteel en de ‘voortuin’ met zijn strakke gazons en snoeivormen.

Aan de overkant van de straat ligt de eigenlijke kasteeltuin. Schlossgarten Dagstuhl is een vrij kleine, overzichtelijke tuin die vrij toegankelijk is. Wij troffen er een waar kleurenspektakel aan in mei.
Vlakbij de tuin staan infopanelen met een woordje uitleg over de geschiedenis van het kasteel en de tuin.

Rechts van het kasteel namen we de trap naar Burgruine Dagstuhl. De trap werd omzoomd door prachtige, hoge akeleien en andere lentebloeiers. Waar de trap ophield en het pad begon, versperden grote, omgevallen bomen de doorgang. We maakten rechtsomkeert en reden twee dagen later op een zonnige ochtend terug naar de heuvel waarop de burchtruïne staat. Wegwijzers wezen ons de toegang tot de parking.

Van de burcht, gebouwd in de 13e eeuw, resten alleen nog lage stenen muren en een deel van de toren. Infopanelen geven inkijk in het leven van de burchtbewoners. De informatie staat er ook in het Nederlands op. Een pluspunt! Ook een meerwaarde: de nieuwe, houten brug. Een minpunt was al het rondslingerende afval op de site.

Tijdens onze laatste ochtend in Lockweiler lokte de zon ons nog voor het ontbijt naar buiten. We hoorden alleen het gekwetter van de vele vroege vogels en het geknaag van rupsen in de eiken.

 

Onze ochtendwandeling leidde ons langs dikke bossen fluitekruid, bermen vol margrieten, een mooie boomgaard met verweerde nestkastjes, weides vol pluizenbollen en een woonwijk met een merkwaardig bouwwerk. Dit gebouw, compleet met kantelen en een houten deur met een deurklopper in de vorm van een leeuwenkop, werd gebouwd in 1905. Het is functioneel, mooi en tijdloos.
Hadden we meer tijd gehad, dan waren we verder gestapt, richting het bos, maar het ontbijt wachtte.

 

 

 

Ontbijten en overnachten deden we in Castello Bianco, een Italiaans hotel/restaurant waar uitbater Guiseppe Palermo al meer dan 30 jaar locals en toeristen ontvangt en in de watten legt. We genoten van de warme, familiale sfeer en de heerlijke gerechten. De ligging is perfect: op de heuvel, rustig. Het hotel is een ideale uitvalsbasis voor korte of langere wandelingen in de groene regio rond Lockweiler.

Ons verblijf werd opgeleukt door ober Luigi. Hij had zeven jaar lang in de Brusselse horeca gewerkt en kende een aardig mondje Nederlands. Ons noemde hij al vlug zijn amici belgi (Belgische vrienden). Het was fijn om Italiaans te kunnen spreken, in Duitsland! Polyglot Luigi maakte er een spelletje van door ook Engelse, Franse en Duitse woorden in onze conversaties te gieten. Spraakverwarring en hilariteit alom. 🙂

We kunnen een verblijf in Castello Bianco absoluut aanraden. En mocht je elders overnachten maar ben je in de buurt, reserveer dan een tafel in het restaurant. Bij mooi weer kan je buiten genieten, op het zuiderse terras. Breng zeker onze groeten over aan Guiseppe en Luigi. Wij zijn alvast van plan om er zelf nog eens terug te keren en van daaruit nog meer mooie stukjes Saarland te ontdekken. Er zijn nog zoveel andere boeiende plekken die lonken.

Tijdens ons verblijf in Saarland maakten we de oversteek naar Noord-Frankrijk, naar Sierck-les-Bains (aan de Moselle). Hierover lees je meer in een nieuw bericht.

Meer over Saarland lees je hier:
Lente in Saarland – blik op de Saarschleife
Lente in Saarland – natuur en een vleugje geschiedenis