Verrassende ontmoetingen in Nieuwenhoven

Alleen op stap in Nieuwenhoven. De eerste keer sinds lang.
Het is een warme dag, de zon is hoog opgeklommen en er staat een stevige, warme bries. Ik had nood aan buitenlucht en aan wat groen om mijn ogen op te laten rusten. En nu wandel ik hier, van de parking naar het bos. De geur van warm, gedroogd gras herinnert me aan zomers van weleer, honderden kilometers van hier, in het Zuiden. Morgen is het ook hier weer zomer.

Ik heb mijn fototoestel thuis gelaten. Wandelen en ontspannen is mijn doel, foto’s maken maar bijkomstig. Maar dan blijkt weeral dat ik het niet kan laten. Ik maak foto’s met mijn telefoon maar de kwaliteit van het gros van de foto’s is bedenkelijk. De twee korte video’s die ik opneem zijn niet voor publicatie wegens te veel ruis, maar wel mooi genoeg voor in mijn persoonlijk archief.

Tijdens het eerste deel van mijn wandeling is het stil in het bos. Ik hoor alleen de wind die door de kruinen van de bomen blaast en het gefluit van vogels. De zon speelt door de bladeren en vormt bewegende vlekken op het pad. Even word ik opgeschrikt door twee grote, zwarte honden die nieuwsgierig zijn naar die tegenligger op hun pad. Gelukkig is hun baasje vlakbij om ze terug te roepen.

Een tijd lang waan ik me alleen in het bos, de enige mens, samen met al het zichtbare en het onzichtbare. Ik praat niet maar weet dat er rondom mij planten en dieren met elkaar communiceren en wat zou ik soms toch graag kunnen meeluisteren.
Mijn voeten kennen dit pad. Zij stappen en ik volg, soms met mijn hoofd in de zon en soms met mijn neus in de wind. Ik kruis het pad van muggen en vliegen. Voor mijn bril blijft er al eens eentje heen en weer dansen. Hoe zou hij of zij de wereld ervaren achter het glas? Ik wapper veel, voel me soms ongemakkelijk, opgejaagd zelfs, omdat ze mij ook durven belagen. Jeukende bultjes zullen weldra wel opduiken op mijn armen en hals.

Ik hou even stil om in mijn boekje te schrijven, op een bank in de zon. Het is rustig hier. Alleen een vliegtuig en af en toe een auto verstoren de stilte van het bos. Ik ben omringd door groen en dat doet deugd.

Ik kom hier al zo lang dat ik van dit pad elke bocht ken, elke open plek, de plaatsen waar binnenkort de orchideeën zullen bloeien, de bomen die in de herfst hun kastanjes laten vallen. En toch zijn er altijd weer verrassingen. Het geel nagelkruid dat ik vandaag meermaals spot, de dikke tak die nog maar amper met de boom verbonden is en toch blijft hangen, kleine bruine paddenstoelen, de vele vlinders in de bloemenweide (de weide nu getooid in roze en geel waas). Ik film een grote hommel, ik vermoed een koningin, die een tijdlang onhandig over een bruine, stevige stengel kruipt, telkens op en neer … Fascinerend.

Altijd weer een mooi beeld: links het bos, rechts de weide, een beetje verderop de muren van het kasteel en enkele kilometers verder de fiere torens van de stad Sint-Truiden.

Voor ik terug naar huis ga, loop ik een vlonderpad in de vijver op. Een meerkoet en haar jong zwemmen vlak bij de oever. Een ander jong loopt op zijn lange poten, zo vlug hij kan, weg richting de oeverbeplanting.
Kikkers kwaken, kleine grijze visjes zwemmen gezwind rond, libellen en waterjuffers scheren over het wateroppervlak. Bijna komt het tot een aanvaring als twee grote, blauwe libellen op elkaar afvliegen en tot botsing komen op amper 20 cm van mijn linkerarm. Terwijl ik bekom van dit natuurgeweld, vliegen ze weer weg, elk apart.

Aan de vijver ontmoet ik Frederik en zijn ouders, aan de start van hun wandeling. Toevallig hadden we vandaag voor hetzelfde bos gekozen. 🙂

Afsluiten doe ik met een heel bijzondere ontmoeting. Terwijl ik foto’s neem van het kasteel, staat een beetje verder een man met een felblauw shirt ook foto’s te maken. Hij spreekt me aan. Hij spreekt spontaan uit wat ik eerder tijdens de wandeling ervaarde: “Ge waant u hier soms alleen op de wereld.” De man komt hier dikwijls, om te wandelen en om te lezen. “Hier kom ik tot rust”, vertelt hij. En als hij geen zonnebril zou dragen, dan zou ik zeker zijn ogen zien stralen wanneer hij zegt: “Wat heeft ne mens nog meer nodig om gelukkig te zijn?” En ik, ik ben sprakeloos …