Spa, meer dan water…

Op zoek naar een mooie boswandeling stuitte ik in mijn dikke map met wandelinfo op een bronnenwandeling op een natuurdomein op zo’n 5 km van Spa. Het beloofde weer een warme dag te worden afgelopen zondag dus klonk zo’n wandeling in een bosrijk gebied met veel bovengronds water heel aanlokkelijk.
Maar het kan al eens verkeren…

We vertrokken op de parking van Domaine de Bérinzenne. Op een groot infopaneel stonden 11 wandelingen aangeduid. Verschillende wandelingen die van het domein naar Spa leiden en ook enkele lussen. We wilden de gele rondwandeling doen die door het bos van Géronstère gaat (l’eau sous toutes ses façettes) en dan de aansluiting maken op de rode (les eaux de Spa) die aan het Arboretum voorbijkomt.

Het lijkt veelbelovend, dat bord, maar toen ik iets verder, aan de ingang van de dreef van het domein, deze houten wegwijzers zag staan, was ik besluiteloos.

De kleuren en afstanden op deze wegwijzers komen niet overeen met die op het infopaneel. Eén pijl wijst wel de gele route aan, maar we vonden even verderop geen andere wegwijzers meer. Op geen enkele kruising of splitsing stond iets aangegeven. En omdat we niet eindeloos wilden zoeken, startten we dan maar met de rode wandeling. En iets later ontdekten we een geel bordje. Een geel bordje! 🙂

Maar dat geel leidde weer nergens naartoe want op de volgende kruising zagen we alleen nog rood en blauw, waarop we dan maar weer overschakelden op een ander kleurtje dan geel. Zo liepen we verschillende kilometers, voornamelijk op asfaltwegen en in de middagzon. We liepen tussen naaldbossen en beukenbossen, over wegen met aan weerszijden vaak manshoge varens.

Tussendoor bermbeplanting met veel grassen, op kleur gebracht door heel veel roze vingerhoedskruid en ook een enkel wit exemplaar. De kleine beekjes die we her en der opmerkten stonden droog. Het was warm, de hellingen waren steil en er was nergens een bron te bespeuren. Wat me een heel leuke wandeling had geleken werd plots een hele opgave door de warmte. Ik had er even geen zin meer in.

Tijd voor een korte pauze op een bankje tussen de bloemen. Insecten zoemden rond onze hoofden en veelkleurige vlinders fladderden van bloem tot bloem. Even kijken hoe we het verder zouden aanpakken.

Na de pauze ontdekten we dat er nog een andere gele wandeling door het domein liep. Op het grote plan stond deze met een stippellijn aangeduid, op de wegwijzers met een geel rechthoekje. De bewegwijzering kan duidelijk nog verbeterd worden.
Deze route leidde ons door een gemend bos naar het veengebied van Malchamps. Het zou mijn eerste ontmoeting worden met een zomers veenlandschap.

 

Ik herinner me winters waarin Stef en ik ’s ochtends naar de Hoge Venen reden om er te gaan wandelen in de sneeuw, in die dikke pakken sneeuw die we bij ons in Limburg niet meer kennen. Winter in de Hoge Venen… dat was zalig. Uitgestrekte, witte gebieden. Knuppelpaadjes om ons veilig en wel door het veen te leiden. Desolate landschappen…
En na zo’n wandeling een lekker hete drank in een gezellige cafeetje vlakbij Signal de Botrange, om weer helemaal op te warmen, van binnenuit.

Het was verrassend om een veengebied te zien zonder sneeuwdek.

Als tiener had ik een boek dat volledig gewijd was aan de flora en fauna van de veengebieden in het Oosten van ons land. Ik ben door de jaren heen weer veel vergeten van wat dat boek me leerde, maar enkele bijzondere planten herken ik wel nog. Veenpluis bijvoorbeeld, dat ik nu voor het eerst eens met mijn eigen ogen mocht aanschouwen. Heel mooi, die felwitte pluizen wuivend in de wind.

Ronde zonnedauw zagen we op een nat stukje veen naast het wandelpad. Heel moeilijk om vast te leggen op foto omdat het zulke kleine plantjes zijn en ik onvoldoende kon inzoomen. Ik had deze plantjes al eerder gezien, in een heidegebied. Als je heel goed kijkt, zie je op de foto de open (ronde) blaadjes, klaar om toe te slaan als een insect erop neerstrijkt en daarnaast ook enkele dichtgeklapte blaadjes.

Vanop de uitkijktoren aan de rand van het veen kan je duidelijk de verschillende kleurvlakken waarnemen die samen dit landschap vormen. Overheersend zijn de groene gedeelten met veel gras, lage struiken, dop- en struikheide en felgekleurde bloemen. Hier en daar het blauw van een ven waarbij je in deze tijd van het jaar libellen over het wateroppervlak kan zien scheren, zoals de imposante keizerlibel.

Heel af en toe een boom, heel opvallend in dit open landschap.
In de buurt van de uitkijktoren kan je langs het wandelpad de berijpte, blauwe bessen van de rijsbes waarnemen, een struik die graag op veengrond staat. Ook kan je niet naast de heldergele bloemen van de beenbreek kijken, die grote groepen vormt in dit landschap. En overal zie je draadrus staan, een merkwaardig plantje met lange en puntige, groene stengels met daarop propjes bruine bloemen.

Aan de bosrand vlakbij het museum, tref je weer een andere landschap aan: bloemrijke weilanden met een roze schijn.

Dit veengebied ligt op een plateau waardoor je kan uitkijken op de heuvels aan de overkant van het dal. Tijdens ons bezoek was het panorama in een lichte nevel gehuld.

Als je tijdens je bezoek aan dit gebied opmerkt dat je wel heel vaak vliegtuigen ziet overvliegen, weet dan dat ze opstijgen vanop de vlakbij gelegen kleine luchthaven van Spa La Sauvenière Gejoel in de lucht? Dat zijn parachutisten die hoorbaar genieten van hun zweefvlucht. 🙂

Een tip: vermijd de venen op zonnige dagen. Schuilen tegen de zon kan je er moeilijk omdat er weinig is dat je schaduw kan bieden. Toen wij er waren, was de hemel lichtbewolkt en bij onze thuiskomst merkten we op dat onze huid toch een iets donkerder tintje had dan ervoor.

Praktisch:
Op het domein, vlakbij de parking, vind je ook het Museum van het Bos en van het Water (met tekst en uitleg in het Frans én het Nederlands).
Sanitaire voorzieningen los van het museum hebben we niet ontdekt en er is ook geen horeca voorzien.

Lekker eten en drinken kan je wel in Spa. Als je de weg met haarspeldbochten neemt, kan je ondertussen nog genieten van de mooie omgeving.
Wij vonden een tafeltje voor 2 op het overdekte terras van Le Petit Gourmet. Deze weinig charmante snackbar kijkt aan de voorzijde uit op het casino van Spa. Gelukkig geeft het achter de zaak gelegen terras uit op een klein maar levendig plein. Daar is het wel leuk om te zitten en je kan er ook héél lekker eten. Zoals deze salade met gamba’s en een heerlijke citrusvruchtenboter. Om duimen en vingers bij af te likken… mmm! 🙂