Ijspret en kunst

Een gemeen virus heeft vorige week toegeslagen. Het leek op een stevige verkoudheid, met veel gesnotter en hoestbuien, maar van eerdere verkoudheden kan ik me niet herinneren dat die zo’n impact hadden. Mijn concentratie was ver zoek, alles ging heel moeizaam vooruit, koude was absoluut te vermijden, vermoeidheid was mijn trouwe gezel.
Veel van de plannen die ik gemaakt had, werden on hold gezet, in afwachting van betere dagen. Ik wou wel actief zijn maar werd voortdurend teruggefloten. Want hey, er werd hier hard gevochten tegen een onzichtbare vijand en daar moest alle beschikbare energie voor ingezet worden.Ik kwam in een vacuüm terecht, zo leek het wel. Mijn zintuigen registreerden wel van alles, maar het deed me weinig. Alles werd afgevlakt en de wereld begon er grijs uit te zien. Ik deed wat ik moest doen en verder zat of lag ik in de zetel, onder een warm dekentje, en probeerde ik te rusten. Af en toe las ik wat of keek ik naar tv. Af en toe sloeg de verveling toe, daar op mijn eilandje (verveling, iets wat ik alleen ervaar in periodes van gedwongen rust). En dan ging ik een beetje brainstormen op m’n eentje, ideeën bedenken die ik later wel weer zou uitwerken. En dat liep niet zo’n vaart, en daar werd ik dan weer moe van en dan moest ik weer rusten… En zo ging het z’n gangetje.

Nieuwenhoven

Zaterdagnamiddag. Op naar het bos, voor wat beweging en veel frisse lucht. Het deed deugd om even buiten te zijn, maar ik snakte al vlug weer naar ons warme huis. Op het einde van de wandeling hielden we even halt bij de visvijver die grotendeels bevroren was. De zon stond al laag aan de hemel en kleurde rood. De mooie kleurschakeringen op het ijs nodigden ons uit tot het maken van een reeks foto’s. Tussen al die foto’s die ik (in nog halfbenevelde toestand) maakte, was er toch eentje die mij een goed gevoel gaf, en die ik hieronder met jullie deel.

De Teut (Zonhoven)

En dan kwam de zondag. De zon scheen ’s ochtends al mooi binnen in onze keuken en ik werd er op slag blij van. Ik voelde dat ik nog geen bergen kon verzetten maar ik kon wel weer een heuveltje aan.
’s Namiddags hadden we met vrienden afgesproken op de Teut, een mooi heidegebied met vennen. Het is er in elk jaargetijde aangenaam om te wandelen. We volgen eigenlijk nooit een bepaalde route, maar struinen er maar wat rond en ontdekken zo ook altijd mooie dingen.
Gisteren de eerste frisgroene blaadjes van de kamperfoelie ontdekt. Dat is één van de pioniers onder de bosplanten. Blaadjes aan de kamperfoelie maken evenwel nog geen lente.

En verder veel ijs. Vlakbij de oude spoorwegbrug (aan de rand van het gebied) ontdekten we een mooie plek waar bomen, die doorgaans in drassig gebied staan, ingepakt waren in dikke lagen ijs. Een uitgelezen plek om foto’s te maken over kunst in en van de natuur.
De foto helemaal bovenaan is hier ook gemaakt.

Verschillende lagen ijs, met daarin kunstige patronen en stillevens van blaadjes, takjes, druppels en bellen. Een wereld gevangen onder een harde, koude laag. Ik vind het heel fascinerend om al die details te zien, in al die laagjes boven elkaar.

Praktisch:
Parking: Donderslagseweg (van hieruit vertrekken verschillende wandelroutes)
Meer info vind je op Wandelen in Limburg de Teut.

Even buiten dit gebied ligt de Holsteenhoeve. Hier kan je iets drinken of eten, ’s zomers ook op het terras met zicht op de tuin.