Nieuw leven in huis

Er was een tijd dat alleen groene planten als ficus en dracaena in onze woonkamer konden overleven. Ze maakten nieuwe wortels aan en nieuwe bladeren en groeiden van tengere plantjes uit tot forse exemplaren waar niemand nog naast kon kijken.

Alles met ook maar het kleinste bloempje, legde onherroepelijk het loodje na korte tijd. Tot mijn grote spijt. Ik heb het vaak opnieuw geprobeerd, o.a. met gerbera’s. Ik vind dat prachtige bloemen, in al hun eenvoud. Maar een afgesneden gerbera redt het meestal slechts 2 weken in een vaas. Een gerberaplant maakt gedurende lange tijd telkens nieuwe bloemen aan. Met een plant kon ik dus langer dan 2 weken van de schoonheid van gerbera’s genieten. Dat was het plan!
Ik kreeg ook al eens een bloeiende plant cadeau. En telkens weer moest ik vrij vlug nadien vaststellen dat er wéér een slachtoffer gevallen was.

Ik heb nooit achterhaald waarom het fout liep. Wat maakte dat een plant met zijn blinkend groene bladeren kon pronken en de bloeiende plant ernaast het gewoon opgaf?
En toen kwamen de orchideeën…
Op een zomerdag kwam Stef thuis van de bloemenwinkel, met een mooi boeket bloemen (voor mij 🙂 ) en een kleine orchidee (die zijn werkkamer zou opfleuren). De bloemen in het boeket verwelkten. Maar de orchidee bleef bloeien, maandenlang.

En van het één komt vaak het ander… Toen ik eind vorig jaar het bedrijf verliet waar ik bijna 10 jaar gewerkt had, en afscheid nam van mijn lieve collega’s, gingen 2 orchideeën met me mee naar huis. Eentje zat in het pakket van afscheidscadeaus waarmee ik verwend werd. De andere had ik geadopteerd…
In 2013 vierden we de 50e verjaardag van één van die lieve collega’s en zoals gebruikelijk was bij het vieren van een ‘nieuwe voordeur’ van een vrouwelijke collega, hoorden daar bloemen bij. In haar geval was dat een orchidee. Ik weet nog dat deze plant gedurende lange tijd extra kleur schonk aan ons eiland. Toen alle bloemen verwelkt waren, was de plant niet meer zo aantrekkelijk en verdween hij in een hoekje, in afwachting van de volgende bloeiperiode. Maar die liet op zich wachten. Twee jaar later begon ik me over de plant te ontfermen en voor ’t eerst verschenen er nieuwe wortels en een tijd later ook een fris, nieuw blad. Sommigen noemen dat ‘groene vingers’, ik noem dat ‘liefdevolle aandacht’. 🙂

Bijna een jaar na mijn vertrek, en op veel vlakken heb ik nu een nieuw leven. Daarover schrijf ik binnenkort wel meer. Buiten is het koud, maar hier en daar ontluikt al nieuw leven. En ook hier binnen is er volop nieuw leven. De orchidee die ik vorige zomer van een goede vriendin kreeg (onze vierde dus), is in rust. Maar bij de andere 3 merkten we langzame veranderingen op. Eerst kreeg de kleine orchidee een nieuwe bloemstengel. Na een heel trage groei, verschenen er bloemknoppen op de stengel en sinds eergisteren prijken er felroze bloemen op. Die zie je op de foto helemaal bovenaan.

De orchidee die ik bij mijn vertrek cadeau kreeg, heeft nu ook een nieuwe bloemstengel. Ik kijk al uit naar de felwitte bloemen. Eind februari 2016, tijdens de vorige bloeiperiode, nam ik een foto van dit pas geopend bloempje. Ik was lange tijd één en al verwondering.

Ik voelde al een tijdje dat ook de geadopteerde orchidee aan het veranderen was. Niets kon echter wijzen op nieuwe bloei. Wel was er sinds kort een klein, nieuw blad verschenen en kon ik de punt van een nieuwe, dikke wortel zien.
Tot vanochtend… Helemaal verscholen tussen 2 bladeren die dicht op elkaar staan, ontdekte ik een korte bloemstengel. Ik ben altijd blijven hopen dat deze plant ooit nog eens zou gaan bloeien, en ben dus héél blij dat het bijna zover is.

Geduld is en blijft een schone deugd, ook in de plantenwereld. ;o).