Brusselse groentjes en meer

HERINNERINGEN

Een mijlpaal in m’n leven… een kleintje weliswaar, maar toch! Vandaag heb ik voor het eerst spruitjes geplukt. Voor iemand die als kind werkelijk gruwde van spruiten, is dit heel wat. Dat ik geen spruiten lustte, lag niet aan de kookkunsten van onze moeder. Wat ze ook probeerde, spruiten bleven gedurende mijn hele kindertijd groenten die er wel leuk uitzagen, maar die ik absoluut niet op mijn bord wilde aantreffen. Omdat spruiten heel veel gezonde voedingsstoffen bevatten, lag er tijdens de wintermaanden toch wel regelmatig een handvol van, op dat bord van mij. Er was geen ontkomen aan.
Nu was ik als kind wel een moeilijke eter en bestond er een hele lijst van groenten die ik niet lustte, waaronder ook witloof en broccoli. En spruiten, die stonden helemaal bovenaan in die lijst.

Zoveel jaren verder… en terwijl ik dit schrijf, komen al die herinneringen weer bovendrijven. Over hoe er thuis onderhandeld werd over het aantal spruitjes dat ik zeker op moest eten. Over hoe ik er telkens weer probeerde onderuit te komen, en de spruitjes op mijn bord, naar dat van een ander gezinslid probeerde over te hevelen.
Misschien nemen mijn herinneringen wel een loopje met me, en was het minder dramatisch dan ik het mij voor de geest haal. Eén ding staat vast: spruitjes en ik, dat ging niet goed samen.

Maar dan ben je dus volwassen, en moet je zelf voor voedzame én lekkere maaltijden zorgen, en besluit je op zekere dag dat je meer volgens de seizoenen wil gaan leven én koken.
Een stuk van onze achtertuin werd jaren geleden omgetoverd tot moestuin en we merkten al vlug dat we niet alleen onszelf maar ook anderen daar een plezier mee deden. Want we kweekten niet veel verschillende groenten, maar de groenten die in onze tuin stonden, in bijzonder vruchtbare Haspengouwse grond, brachten zoveel op dat er regelmatig een courgette, een bakje tomaten, of een paar kleine komkommers, verhuisden naar vrienden die de geneugten van eigen moestuingroenten nog niet kenden.

DE BESLISSING

En toen kwam de lente van 2016, en stond het grondwater in onze achtertuin wekenlang zó hoog, dat zaad niet wilde kiemen, en jonge groenteplantjes niet wilden groeien. We hadden ons nooit als doel gesteld om een moestuin te hebben die ons het jaarrond elke dag verse groenten zou schenken. Dus lagen er tijdens de wekelijkse boodschappen altijd weer heel wat groenten in mijn winkelkar. En eigenlijk wilde ik ook daar wel verandering in brengen.
Met dat natte voorjaar, voorspelde onze oogst niet veel goeds. Dus toen een CSA*-hoeve in de buurt ruimte had voor nieuwe inschrijvingen, twijfelde ik geen moment.

De beslissing om ons in te schrijven voor een wekelijks groentepakket heeft ons leven veranderd en verrijkt. Hoe? Dat lees je in een volgend bericht.

DE FOTO’S

De foto’s in dit bericht (allemaal van spruitkolen) heb ik op het veld van de hoeve gemaakt. Dat groenten niet alleen lekker zijn, maar ook heel kunstig, probeer ik op deze manier aan te tonen.
Ze zijn gemaakt op een zonnige ochtend begin november. Het licht viel toen mooi op het gewas en dauwdruppels kleefden nog aan de bladeren van veel groenteplanten, zoals op de bladeren in de tweede foto. De eerste foto toont duidelijk hoe de spruitjes (de okselknoppen) groeien in de oksels van de bladeren.

*CSA staat voor Community Supported Agriculture, oftewel landbouw gesteund door de gemeenschap, door de klanten van de boer.
Een uitgebreidere omschrijving vind je hier: CSA-Hoeve Het Blokhuis_CSA-principes